Ĉu Demonino aŭ Bodisatvo: Malsamoj inter versioj

El Vikio BRE
Iri al: navigado, serĉi
 
(4 intermediate revisions by 2 users not shown)
Linio 1: Linio 1:
 
Ĉu Demonino aŭ Bodisatvo
 
Ĉu Demonino aŭ Bodisatvo
  
  Iam mi aŭskultis legendon de pliaĝulo.
+
  Iam de pliaĝulo mi aŭskultis legendon.
  
  Antaŭ tre longa tempo, en tre malproksima vilaĝo vivis fameta skulptisto. Pro lia bona tekniko de skulptado iufoje li estis invitita al ĉirkaŭa monaĥejo por skulpti bodisatvon.
+
  Fama skulptisto vivis en malproksima vilaĝo antaŭ tre longa tempo. Foje, oni invitis lin al monaĥejo en la najbara vilaĝo skulpti bodisatvon pro lia bona tekniko de skulptado.
  
  Se li volas atingi la vilaĝon, li devas preterpasi monton kaj arbaron. Dum laŭdire estas legendo pri fantoma apero. Se homoj volas transiri la monton, ili ankoraŭ restas en la monto nokte, ili estos mortigitaj de la terura demono.  
+
  Li devis transpasi monton kaj arbaron por atingi la monaĥejon, sed oni diris al li, ke estas demonino sur la vojo, kaj ŝi kutime mortigas homojn, kiuj devis pasigi nokton sur la monto dum la transiro.
  
  Sed la skulptisto timis perdigi la tempon de interkonsento kun aliulo. Li esprimis sian dankemon al ĉiuj kaj foriris al rendevuo.
+
  Sed la skulptisto esprimis sian dankemon por la atentigo kaj tuj ekiris al la monaĥejo por ne malfrui en la decidita tempo.
  
  Li iris kaj iradis. La ĉielo grade mallumiĝis, la luno kaj steloj aperis. La skulptisto obtuze ekaŭdis ion ……
+
  Li iradis dum longa tempo. Mallumiĝis iom post iom kaj aperis la luno kaj steloj. La skulptisto trovis ion en mallumo……
  
  “Aĥ? Kial virino sidas apud la vojo? La ŝuoj ankaŭ eluziĝis,ŝajne ŝi estas tre lacega kaj embarasiga.”la skulptisto pensis pri tio.
+
  “Aĥ? kial virino sidas apud la vojo? Ŝiaj ŝuoj jam eluziĝis. Ŝajne ŝi estas tre lacega kaj embarasita.pensis la skulptisto.
  
  Do la skulptisto demandis la virinon ĉu ŝi bezonas helpon.
+
  Do li demandis la virinon, ĉu ŝi bezonas helpon.
  
  La skulptisto informiĝis ke la virino ankaŭ volas iri trans la monto al la najbara vilaĝo. Do li sin proponis por porti ŝin sur la dorso.
+
  La skulptisto informiĝis, ke la virino ankaŭ volas transiri la monton al la najbara vilaĝo. Do li portis ŝin sur la dorson.
  
  En la luna nokto survoje la skulptisto ŝvitegis portante ŝin. Post parta irado ili ripozis momente. Tiam la virino demandis la skulptiston: “Ĉu vi ne timas la demoninon legenditan? Kial vi mem ne rapidigu la iradon, sed ankoraŭ pro mi forprenas la tempon?”
+
  La skulptisto ŝvitegis irante en la luna nokto kun la virino sur sia dorso. Post iom da vojirado li haltis por ripozo. Tiam la virino demandis lin: “Ĉu vi ne timas la demoninon, pri kiu oni diris? Kial vi elspezas tempon kaj energion por porti min anstataŭ hasti sur via vojo?”
  
  “Mi ja vere volas rapidigi la iradon!” la skulptisto respondis: “Sed se mi lasus vin sole resti en montara regiono, eventuale vi renkontus danĝeron, kiel vi farus? Mi portas vin iri, malgraŭ tio lacigas min, sed survoje ni ja povas zorgi kaj helpi unu al la alia!”
+
  “Mi ja vere volas rapidigi la iradon!” respondis la skulptisto,“sed se mi lasus vin sola en montara regiono, kion vi farus se vi renkontus eventualan danĝeron? Se mi portas vin kun mi, ni ja povas zorgi kaj helpi unu al la alia survoje malgraŭ tio lacigas min!”
  
  En brila lun-lumo la skulptisto trovis grandan pecon da ligno apude, kaj elprenis tranĉilon por ekskulpti homan statuon rigardante la virinon.
+
  En brila lunlumo la skulptisto trovis lignoblokon apude. Li do elprenis tranĉilon kaj ekskulptis homan figuron rigardante la virinon.
  
  “Majstro, kion vi skulptas?”la virino demandis.
+
  “Kion vi faras, Sinjoro?demandis la virino.
  
  “Mi skulptas figuron de bodisatvo!”la skulptisto ĝoje diris: “Mi sentas vian aspekton afabla kiel bodisatvo. Do mi skulptu bodisatvon laŭ via aspekto!”
+
  “Mi skulptas figuron de bodisatvo!”la skulptisto respondis ĝojplene, “Mi sentas, ke vi estas tiel afabla kiel bodisatvo. Do mi skulptos bodisatvon laŭ via aspekto!”
  
  La virino sidanta apude aŭdis tion, ŝiaj larmoj tuj torente falis kiel pluvego. Ĉar ŝi ja estas la terura demonino legenda.
+
  Aŭdinte tion, la virino sidanta apude ekploris kun larmoj torentaj kiel pluvego. Ŝi ja estis neniu alia ol la terura demonino laŭonidiro.
  
  Antaŭ multaj jaroj, kiam ŝi iris trans la monto kun sia filino, ŝi renkontis aro da rabistoj. Ŝi ne havis forton kontraŭ ili. Krome ŝi estis atencita pri pudoro, ŝia filino ankaŭ estis mortigita. Ŝi korŝirigita desaltis al valo, kaj fariĝis demonino por intence depreni la vivon de preteriranto.
+
  Antaŭ multaj jaroj, kiam ŝi iris trans la monton kun sia filino, ŝi renkontis aro da rabistoj. Ŝi ne havis forton sin protekti kontraŭ ili. Do ŝi estis seksatencita kaj ŝia filino estis mortigita de la rabistoj. Korŝiriĝinte, ŝi saltis en la valon, kaj fariĝis demonino, kiu intence deprenas la vivon de preterirantoj venĝeme.
  
  Sed ĉi tiu virino plena de malamo en sia koro neniam supozis ke iu povas diri ŝin afabla kiel bodisatvo.
+
  Sed la virino plena de malamo kaj venĝemo neniam atendis, ke iu rigardos ŝin kiel afablan bodisatvon.
  
  Returne la virino subite fariĝis bukedo da lumo kaj malaperis de la luna nokto en la valo.
+
  En palpebrumo la virino fariĝis lumo kaj malaperis en la luna nokto.
  
  En la sekva tago la skulptisto atingis najbaran vilaĝon. Ĉiuj vilaĝanoj surpriziĝis ke li eĉ povis vivi trans la monto en la nokto.
+
  En la sekva tago la skulptisto atingis najbaran vilaĝon sekure. Ĉiuj vilaĝanoj surpriziĝis, ke li eĉ povis transpasi la monton en la nokto vivoplene.
  
  Ekde tiu tago neniu piediranto plu renkontas la legendan teruran demoninon.
+
  Ekde tiu tago neniu piediranto plu renkontis la teruran demoninon.
  
  En la unua momento mi aŭskultis ĉi tiun rakonton, ja bolis torenta ondo en mia koro. Pripensu! Ni nur malfermu la kor-fenestron kaj akceptu aliajn, eĉ la demonino ja ankaŭ sentas nian sinceron! Ni nur prenu bonkoron kaj kondutu ĝentile kiel al ni mem, eĉ la demonino ja ankaŭ kortuŝas profunde kaj ne vundas nin!
+
  Post kiam mi aŭdis ĉi tiun rakonton, en mia koro leviĝis granda ondo. Pripensu! Se ni nur malfermas la koran fenestron kaj akceptas aliajn, eĉ la demonino ankaŭ sentas nian sincerecon! Se ni nur havas bonkorecon kaj kondutas ĝentile al aliaj kiel al ni mem, eĉ la demonino ankaŭ kortuŝiĝas profunde kaj ne plu vundas nin!
  
  En ĉi tiu tumulta socio ni jam prenas psikismon kun memprotekto trejniĝinte, kaj ofte traktas aliajn kun koloraj okulvitroj, ankaŭ iam atenteme defendas mem kontraŭ aliaj por eviti trompiĝon kaj mlaprofiton.
+
  En ĉi tiu tumulta socio ni jam kutimiĝis pri la troa singardemo, kaj ofte rigardas aliajn tra koloraj okulvitroj. Ni ankaŭ iam nervoze nin protektas kontraŭ aliaj por eviti trompiĝon kaj malprofiton.
  
  Ĝuste pro tio la homa rilato iom post iom malvarmiĝas, kaj la aferoj trompi kaj ĉantaĝi inter homoj multiĝas. Ĉiu defendas sin ne trompita kaj vundita, la atmosfero ofte estas streĉa, malmultaj estas tiaj kiel la skulptisto, kiu rigardas ĉirkaŭajn homoj kaj aferojn kun bonkoro de bodisatvo.  
+
  Ĝuste pro tio iom post iom malintimiĝas la homa rilato, kaj multiĝas la aferoj trompi kaj ĉantaĝi inter homoj. Ĉiuj klopodas sin protekti kontraŭ trompiteco kaj vunditeco, do ofte streĉiĝas la atmosfero, kaj pli malmultiĝas homoj, kia estis la skulptisto, kiu rigardas ĉirkaŭajn homojn kaj aferojn kun kompatemo de bodisatvo.  
  
  Mi ŝatas iun vorton simile al afiŝo: “Forte kunpremante la manon en pugnon, ŝajne oni kaptas multajn objektojn, fakte eĉ aeron ili ne prenas! Dislarĝigante la brakojn ŝajne nenion ili prenas en siaj manoj, sed la tuta mondo jam kuŝas en la mankavoj.”
+
  Mi ŝatas iun frazon: “Forte kunpremante la manon en pugnon, ŝajne oni kaptas multajn objektojn, fakte eĉ aeron ili ne posedas; etendinte la brakojn, ŝajne nenion oni prenas en siaj manoj, sed la tuta mondo jam kuŝas en iliaj mankavoj.”
  
  Jes. Kiam ni malfermas la anim-fenestron, la sunbrilo kaj freŝa aero tuj flugas en la ĉambron. Ni ankaŭ subite fariĝas klar-mensa.
+
  Jes, kiam ni malfermas la fenestron de nia koro, la hela sunlumo kaj freŝa aero tuj plenigas nian koron. Ni ankaŭ subite fariĝas klarmensa. La onidiro “Akcepti kaj trakti aliajn kiel nin mem” similas al etenditaj brakoj. La rilato inter vi kaj mi certe povos esti pli intima kaj harmonia, kaj la tuta mondo ankaŭ estos en nia mankavo.
  ”Akcepti aliajn kaj trakti aliajn kiel sin mem” similas al streĉiĝintaj brakoj. Rilato inter vi kaj mi certe povas esti varmiga kaj harmonia, la tuta mondo ankaŭ ja estas en nia mankavo.
+

Nuna versio ekde 09:40, 4 Jan. 2014

Ĉu Demonino aŭ Bodisatvo

  Iam de pliaĝulo mi aŭskultis legendon.

  Fama skulptisto vivis en malproksima vilaĝo antaŭ tre longa tempo. Foje, oni invitis lin al monaĥejo en la najbara vilaĝo skulpti bodisatvon pro lia bona tekniko de skulptado.

  Li devis transpasi monton kaj arbaron por atingi la monaĥejon, sed oni diris al li, ke estas demonino sur la vojo, kaj ŝi kutime mortigas homojn, kiuj devis pasigi nokton sur la monto dum la transiro.

  Sed la skulptisto esprimis sian dankemon por la atentigo kaj tuj ekiris al la monaĥejo por ne malfrui en la decidita tempo.

  Li iradis dum longa tempo. Mallumiĝis iom post iom kaj aperis la luno kaj steloj. La skulptisto trovis ion en mallumo……

  “Aĥ? kial virino sidas apud la vojo? Ŝiaj ŝuoj jam eluziĝis. Ŝajne ŝi estas tre lacega kaj embarasita.” pensis la skulptisto.

  Do li demandis la virinon, ĉu ŝi bezonas helpon.

  La skulptisto informiĝis, ke la virino ankaŭ volas transiri la monton al la najbara vilaĝo. Do li portis ŝin sur la dorson.

  La skulptisto ŝvitegis irante en la luna nokto kun la virino sur sia dorso. Post iom da vojirado li haltis por ripozo. Tiam la virino demandis lin: “Ĉu vi ne timas la demoninon, pri kiu oni diris? Kial vi elspezas tempon kaj energion por porti min anstataŭ hasti sur via vojo?”

  “Mi ja vere volas rapidigi la iradon!” respondis la skulptisto,“sed se mi lasus vin sola en montara regiono, kion vi farus se vi renkontus eventualan danĝeron? Se mi portas vin kun mi, ni ja povas zorgi kaj helpi unu al la alia survoje malgraŭ tio lacigas min!”

  En brila lunlumo la skulptisto trovis lignoblokon apude. Li do elprenis tranĉilon kaj ekskulptis homan figuron rigardante la virinon.

  “Kion vi faras, Sinjoro?” demandis la virino.

  “Mi skulptas figuron de bodisatvo!”la skulptisto respondis ĝojplene, “Mi sentas, ke vi estas tiel afabla kiel bodisatvo. Do mi skulptos bodisatvon laŭ via aspekto!”

  Aŭdinte tion, la virino sidanta apude ekploris kun larmoj torentaj kiel pluvego. Ŝi ja estis neniu alia ol la terura demonino laŭonidiro.

  Antaŭ multaj jaroj, kiam ŝi iris trans la monton kun sia filino, ŝi renkontis aro da rabistoj. Ŝi ne havis forton sin protekti kontraŭ ili. Do ŝi estis seksatencita kaj ŝia filino estis mortigita de la rabistoj. Korŝiriĝinte, ŝi saltis en la valon, kaj fariĝis demonino, kiu intence deprenas la vivon de preterirantoj venĝeme.

  Sed la virino plena de malamo kaj venĝemo neniam atendis, ke iu rigardos ŝin kiel afablan bodisatvon.

  En palpebrumo la virino fariĝis lumo kaj malaperis en la luna nokto.

  En la sekva tago la skulptisto atingis najbaran vilaĝon sekure. Ĉiuj vilaĝanoj surpriziĝis, ke li eĉ povis transpasi la monton en la nokto vivoplene.

  Ekde tiu tago neniu piediranto plu renkontis la teruran demoninon.

  Post kiam mi aŭdis ĉi tiun rakonton, en mia koro leviĝis granda ondo. Pripensu! Se ni nur malfermas la koran fenestron kaj akceptas aliajn, eĉ la demonino ankaŭ sentas nian sincerecon! Se ni nur havas bonkorecon kaj kondutas ĝentile al aliaj kiel al ni mem, eĉ la demonino ankaŭ kortuŝiĝas profunde kaj ne plu vundas nin!

  En ĉi tiu tumulta socio ni jam kutimiĝis pri la troa singardemo, kaj ofte rigardas aliajn tra koloraj okulvitroj. Ni ankaŭ iam nervoze nin protektas kontraŭ aliaj por eviti trompiĝon kaj malprofiton.

  Ĝuste pro tio iom post iom malintimiĝas la homa rilato, kaj multiĝas la aferoj trompi kaj ĉantaĝi inter homoj. Ĉiuj klopodas sin protekti kontraŭ trompiteco kaj vunditeco, do ofte streĉiĝas la atmosfero, kaj pli malmultiĝas homoj, kia estis la skulptisto, kiu rigardas ĉirkaŭajn homojn kaj aferojn kun kompatemo de bodisatvo.  

  Mi ŝatas iun frazon: “Forte kunpremante la manon en pugnon, ŝajne oni kaptas multajn objektojn, fakte eĉ aeron ili ne posedas; etendinte la brakojn, ŝajne nenion oni prenas en siaj manoj, sed la tuta mondo jam kuŝas en iliaj mankavoj.”

  Jes, kiam ni malfermas la fenestron de nia koro, la hela sunlumo kaj freŝa aero tuj plenigas nian koron. Ni ankaŭ subite fariĝas klarmensa. La onidiro “Akcepti kaj trakti aliajn kiel nin mem” similas al etenditaj brakoj. La rilato inter vi kaj mi certe povos esti pli intima kaj harmonia, kaj la tuta mondo ankaŭ estos en nia mankavo.