Ĉu Demonino aŭ Bodisatvo: Malsamoj inter versioj
(Nova paĝo kun 'Ĉu Demonino aŭ Bodisatvo Iam mi aŭskultis legendon de pliaĝulo. Antaŭ tre longa tempo, en tre malproksima vilaĝo vivis fameta skulptisto. Pro lia bona tekniko de...') |
|||
| Linio 3: | Linio 3: | ||
Iam mi aŭskultis legendon de pliaĝulo. | Iam mi aŭskultis legendon de pliaĝulo. | ||
| − | Antaŭ tre longa tempo, en tre malproksima vilaĝo vivis fameta skulptisto. Pro lia bona tekniko de skulptado iufoje li estis | + | Antaŭ tre longa tempo, en tre malproksima vilaĝo vivis fameta skulptisto. Pro lia bona tekniko de skulptado iufoje li estis invitita al ĉirkaŭa monaĥejo por skulpti bodisatvon. |
| − | Se li volas atingi la vilaĝon, li devas preterpasi monton kaj arbaron. Dum laŭdire estas legendo pri | + | Se li volas atingi la vilaĝon, li devas preterpasi monton kaj arbaron. Dum laŭdire estas legendo pri fantoma apero. Se homoj volas transiri la monton, ili ankoraŭ restas en la monto nokte, ili estos mortigitaj de la terura demono. |
Sed la skulptisto timis perdigi la tempon de interkonsento kun aliulo. Li esprimis sian dankemon al ĉiuj kaj foriris al rendevuo. | Sed la skulptisto timis perdigi la tempon de interkonsento kun aliulo. Li esprimis sian dankemon al ĉiuj kaj foriris al rendevuo. | ||
| − | Li iris kaj iradis. La ĉielo grade mallumiĝis, la luno kaj steloj aperis. La skulptisto obtuze | + | Li iris kaj iradis. La ĉielo grade mallumiĝis, la luno kaj steloj aperis. La skulptisto obtuze ekaŭdis ion …… |
“Aĥ? Kial virino sidas apud la vojo? La ŝuoj ankaŭ eluziĝis，ŝajne ŝi estas tre lacega kaj embarasiga.”la skulptisto pensis pri tio. | “Aĥ? Kial virino sidas apud la vojo? La ŝuoj ankaŭ eluziĝis，ŝajne ŝi estas tre lacega kaj embarasiga.”la skulptisto pensis pri tio. | ||
| Linio 15: | Linio 15: | ||
Do la skulptisto demandis la virinon ĉu ŝi bezonas helpon. | Do la skulptisto demandis la virinon ĉu ŝi bezonas helpon. | ||
| − | La skulptisto informiĝis ke la virino ankaŭ volas trans la | + | La skulptisto informiĝis ke la virino ankaŭ volas iri trans la monto al la najbara vilaĝo. Do li sin proponis por porti ŝin sur la dorso. |
| − | En la luna nokto survoje la skulptisto | + | En la luna nokto survoje la skulptisto ŝvitegis portante ŝin. Post parta irado ili ripozis momente. Tiam la virino demandis la skulptiston: “Ĉu vi ne timas la demoninon legenditan? Kial vi mem ne rapidigu la iradon, sed ankoraŭ pro mi forprenas la tempon?” |
| − | “Mi ja vere volas rapidigi la iradon!” la skulptisto | + | “Mi ja vere volas rapidigi la iradon!” la skulptisto respondis: “Sed se mi lasus vin sole resti en montara regiono, eventuale vi renkontus danĝeron, kiel vi farus? Mi portas vin iri, malgraŭ tio lacigas min, sed survoje ni ja povas zorgi kaj helpi unu al la alia!” |
| − | En brila lun-lumo la skulptisto trovis grandan | + | En brila lun-lumo la skulptisto trovis grandan pecon da ligno apude, kaj elprenis tranĉilon por ekskulpti homan statuon rigardante la virinon. |
“Majstro, kion vi skulptas?”la virino demandis. | “Majstro, kion vi skulptas?”la virino demandis. | ||
| Linio 29: | Linio 29: | ||
La virino sidanta apude aŭdis tion, ŝiaj larmoj tuj torente falis kiel pluvego. Ĉar ŝi ja estas la terura demonino legenda. | La virino sidanta apude aŭdis tion, ŝiaj larmoj tuj torente falis kiel pluvego. Ĉar ŝi ja estas la terura demonino legenda. | ||
| − | Antaŭ multaj jaroj, kiam ŝi iris trans la | + | Antaŭ multaj jaroj, kiam ŝi iris trans la monto kun sia filino, ŝi renkontis aro da rabistoj. Ŝi ne havis forton kontraŭ ili. Krome ŝi estis atencita pri pudoro, ŝia filino ankaŭ estis mortigita. Ŝi korŝirigita desaltis al valo, kaj fariĝis demonino por intence depreni la vivon de preteriranto. |
Sed ĉi tiu virino plena de malamo en sia koro neniam supozis ke iu povas diri ŝin afabla kiel bodisatvo. | Sed ĉi tiu virino plena de malamo en sia koro neniam supozis ke iu povas diri ŝin afabla kiel bodisatvo. | ||
| − | + | Returne la virino subite fariĝis bukedo da lumo kaj malaperis de la luna nokto en la valo. | |
| − | En la sekva tago la skulptisto atingis najbaran vilaĝon. Ĉiuj vilaĝanoj surpriziĝis ke li eĉ povis | + | En la sekva tago la skulptisto atingis najbaran vilaĝon. Ĉiuj vilaĝanoj surpriziĝis ke li eĉ povis vivi trans la monto en la nokto. |
Ekde tiu tago neniu piediranto plu renkontas la legendan teruran demoninon. | Ekde tiu tago neniu piediranto plu renkontas la legendan teruran demoninon. | ||
| − | En la unua momento mi aŭskultis ĉi tiun rakonton, ja bolis | + | En la unua momento mi aŭskultis ĉi tiun rakonton, ja bolis torenta ondo en mia koro. Pripensu! Ni nur malfermu la kor-fenestron kaj akceptu aliajn, eĉ la demonino ja ankaŭ sentas nian sinceron! Ni nur prenu bonkoron kaj kondutu ĝentile kiel al ni mem, eĉ la demonino ja ankaŭ kortuŝas profunde kaj ne vundas nin! |
| − | En ĉi tiu tumulta socio ni jam prenas psikismon kun memprotekto trejniĝinte, kaj ofte traktas aliajn kun koloraj okulvitroj, ankaŭ iam atenteme defendas mem kontraŭ aliaj por eviti | + | En ĉi tiu tumulta socio ni jam prenas psikismon kun memprotekto trejniĝinte, kaj ofte traktas aliajn kun koloraj okulvitroj, ankaŭ iam atenteme defendas mem kontraŭ aliaj por eviti trompiĝon kaj mlaprofiton. |
Ĝuste pro tio la homa rilato iom post iom malvarmiĝas, kaj la aferoj trompi kaj ĉantaĝi inter homoj multiĝas. Ĉiu defendas sin ne trompita kaj vundita, la atmosfero ofte estas streĉa, malmultaj estas tiaj kiel la skulptisto, kiu rigardas ĉirkaŭajn homoj kaj aferojn kun bonkoro de bodisatvo. | Ĝuste pro tio la homa rilato iom post iom malvarmiĝas, kaj la aferoj trompi kaj ĉantaĝi inter homoj multiĝas. Ĉiu defendas sin ne trompita kaj vundita, la atmosfero ofte estas streĉa, malmultaj estas tiaj kiel la skulptisto, kiu rigardas ĉirkaŭajn homoj kaj aferojn kun bonkoro de bodisatvo. | ||
| Linio 47: | Linio 47: | ||
Mi ŝatas iun vorton simile al afiŝo: “Forte kunpremante la manon en pugnon, ŝajne oni kaptas multajn objektojn, fakte eĉ aeron ili ne prenas! Dislarĝigante la brakojn ŝajne nenion ili prenas en siaj manoj, sed la tuta mondo jam kuŝas en la mankavoj.” | Mi ŝatas iun vorton simile al afiŝo: “Forte kunpremante la manon en pugnon, ŝajne oni kaptas multajn objektojn, fakte eĉ aeron ili ne prenas! Dislarĝigante la brakojn ŝajne nenion ili prenas en siaj manoj, sed la tuta mondo jam kuŝas en la mankavoj.” | ||
| − | Jes. Kiam ni | + | Jes. Kiam ni malfermas la anim-fenestron, la sunbrilo kaj freŝa aero tuj flugas en la ĉambron. Ni ankaŭ subite fariĝas klar-mensa. |
| − | ”Akcepti aliajn kaj trakti aliajn kiel sin | + | ”Akcepti aliajn kaj trakti aliajn kiel sin mem” similas al streĉiĝintaj brakoj. Rilato inter vi kaj mi certe povas esti varmiga kaj harmonia, la tuta mondo ankaŭ ja estas en nia mankavo. |
Kiel registrite je 21:34, 29 Dec. 2013
Ĉu Demonino aŭ Bodisatvo
Iam mi aŭskultis legendon de pliaĝulo.
Antaŭ tre longa tempo, en tre malproksima vilaĝo vivis fameta skulptisto. Pro lia bona tekniko de skulptado iufoje li estis invitita al ĉirkaŭa monaĥejo por skulpti bodisatvon.
Se li volas atingi la vilaĝon, li devas preterpasi monton kaj arbaron. Dum laŭdire estas legendo pri fantoma apero. Se homoj volas transiri la monton, ili ankoraŭ restas en la monto nokte, ili estos mortigitaj de la terura demono.
Sed la skulptisto timis perdigi la tempon de interkonsento kun aliulo. Li esprimis sian dankemon al ĉiuj kaj foriris al rendevuo.
Li iris kaj iradis. La ĉielo grade mallumiĝis, la luno kaj steloj aperis. La skulptisto obtuze ekaŭdis ion ……
“Aĥ? Kial virino sidas apud la vojo? La ŝuoj ankaŭ eluziĝis，ŝajne ŝi estas tre lacega kaj embarasiga.”la skulptisto pensis pri tio.
Do la skulptisto demandis la virinon ĉu ŝi bezonas helpon.
La skulptisto informiĝis ke la virino ankaŭ volas iri trans la monto al la najbara vilaĝo. Do li sin proponis por porti ŝin sur la dorso.
En la luna nokto survoje la skulptisto ŝvitegis portante ŝin. Post parta irado ili ripozis momente. Tiam la virino demandis la skulptiston: “Ĉu vi ne timas la demoninon legenditan? Kial vi mem ne rapidigu la iradon, sed ankoraŭ pro mi forprenas la tempon?”
“Mi ja vere volas rapidigi la iradon!” la skulptisto respondis: “Sed se mi lasus vin sole resti en montara regiono, eventuale vi renkontus danĝeron, kiel vi farus? Mi portas vin iri, malgraŭ tio lacigas min, sed survoje ni ja povas zorgi kaj helpi unu al la alia!”
En brila lun-lumo la skulptisto trovis grandan pecon da ligno apude, kaj elprenis tranĉilon por ekskulpti homan statuon rigardante la virinon.
“Majstro, kion vi skulptas?”la virino demandis.
“Mi skulptas figuron de bodisatvo！”la skulptisto ĝoje diris: “Mi sentas vian aspekton afabla kiel bodisatvo. Do mi skulptu bodisatvon laŭ via aspekto!”
La virino sidanta apude aŭdis tion, ŝiaj larmoj tuj torente falis kiel pluvego. Ĉar ŝi ja estas la terura demonino legenda.
Antaŭ multaj jaroj, kiam ŝi iris trans la monto kun sia filino, ŝi renkontis aro da rabistoj. Ŝi ne havis forton kontraŭ ili. Krome ŝi estis atencita pri pudoro, ŝia filino ankaŭ estis mortigita. Ŝi korŝirigita desaltis al valo, kaj fariĝis demonino por intence depreni la vivon de preteriranto.
Sed ĉi tiu virino plena de malamo en sia koro neniam supozis ke iu povas diri ŝin afabla kiel bodisatvo.
Returne la virino subite fariĝis bukedo da lumo kaj malaperis de la luna nokto en la valo.
En la sekva tago la skulptisto atingis najbaran vilaĝon. Ĉiuj vilaĝanoj surpriziĝis ke li eĉ povis vivi trans la monto en la nokto.
Ekde tiu tago neniu piediranto plu renkontas la legendan teruran demoninon.
En la unua momento mi aŭskultis ĉi tiun rakonton, ja bolis torenta ondo en mia koro. Pripensu! Ni nur malfermu la kor-fenestron kaj akceptu aliajn, eĉ la demonino ja ankaŭ sentas nian sinceron! Ni nur prenu bonkoron kaj kondutu ĝentile kiel al ni mem, eĉ la demonino ja ankaŭ kortuŝas profunde kaj ne vundas nin!
En ĉi tiu tumulta socio ni jam prenas psikismon kun memprotekto trejniĝinte, kaj ofte traktas aliajn kun koloraj okulvitroj, ankaŭ iam atenteme defendas mem kontraŭ aliaj por eviti trompiĝon kaj mlaprofiton.
Ĝuste pro tio la homa rilato iom post iom malvarmiĝas, kaj la aferoj trompi kaj ĉantaĝi inter homoj multiĝas. Ĉiu defendas sin ne trompita kaj vundita, la atmosfero ofte estas streĉa, malmultaj estas tiaj kiel la skulptisto, kiu rigardas ĉirkaŭajn homoj kaj aferojn kun bonkoro de bodisatvo.
Mi ŝatas iun vorton simile al afiŝo: “Forte kunpremante la manon en pugnon, ŝajne oni kaptas multajn objektojn, fakte eĉ aeron ili ne prenas! Dislarĝigante la brakojn ŝajne nenion ili prenas en siaj manoj, sed la tuta mondo jam kuŝas en la mankavoj.”
Jes. Kiam ni malfermas la anim-fenestron, la sunbrilo kaj freŝa aero tuj flugas en la ĉambron. Ni ankaŭ subite fariĝas klar-mensa. ”Akcepti aliajn kaj trakti aliajn kiel sin mem” similas al streĉiĝintaj brakoj. Rilato inter vi kaj mi certe povas esti varmiga kaj harmonia, la tuta mondo ankaŭ ja estas en nia mankavo.
