5. Bonkoreco de Reĝido Sidarto: Malsamoj inter versioj
| Linio 3: | Linio 3: | ||
Reĝido Sidarto estis tre bonkora al homoj, bestoj kaj aliaj vivestaĵoj. Li ankaŭ estis tre brava ĉevalisto kaj gajnis multajn premiojn en la regno. Kvankam li ne bezonis havi malfacilaĵojn kaj suferojn, ĉar li havis ĉion, li ĉiam pensis pri la malriĉuloj kaj vivestaĵoj, kiuj laboris pene por feliĉigi lin. Li bedaŭris por ili kaj ankaŭ volis feliĉigi ilin. | Reĝido Sidarto estis tre bonkora al homoj, bestoj kaj aliaj vivestaĵoj. Li ankaŭ estis tre brava ĉevalisto kaj gajnis multajn premiojn en la regno. Kvankam li ne bezonis havi malfacilaĵojn kaj suferojn, ĉar li havis ĉion, li ĉiam pensis pri la malriĉuloj kaj vivestaĵoj, kiuj laboris pene por feliĉigi lin. Li bedaŭris por ili kaj ankaŭ volis feliĉigi ilin. | ||
| − | Iutage li piediris en la arbaro kun sia kuzo Devadato, kiu kunportis sian pafarkon kaj sagojn. Devadato subite vidis cignon | + | Iutage li piediris en la arbaro kun sia kuzo Devadato, kiu kunportis sian pafarkon kaj sagojn. Devadato subite vidis cignon flugantan kaj pafis ĝin. Sidarto povis kuri pli rapide ol Devadato, do li pli frue atingis la vunditan cignon, kaj trovis surprizite, ke ĝi ankoraŭ vivas. Li tenere elprenis la sagon de ĝia flugilo. Li elpremis sukon el malvarmajn foliojn kaj ŝmiris ĝin sur la vundon por ĉesigi la sangadon kaj karesis la timigitan cignon per sia malmola mano. Kiam Devadato venis postuli la cignon, Reĝido Sidarto rifuzis doni ĝin al li. Devadato koleriĝis vidinte, ke lia kuzo tenis la cignon for de li. “Donu la birdon al mi! Mi faligis ĝin per pafo,” diris Devadato. |
“Ne, mi ne donos ĝin al vi,” diris la Reĝido. “Se vi jam mortigus ĝin, ĝi apartenus al vi. Sed nun ĝi apartenas al mi, ĉar ĝi nur vundiĝis kaj ankoraŭ vivas.” | “Ne, mi ne donos ĝin al vi,” diris la Reĝido. “Se vi jam mortigus ĝin, ĝi apartenus al vi. Sed nun ĝi apartenas al mi, ĉar ĝi nur vundiĝis kaj ankoraŭ vivas.” | ||
| − | Devadato ankoraŭ ne konsentis. Poste Sidarto proponis: “Ni iru al la juĝejo de la saĝulo kaj demandu lin, kiu | + | Devadato ankoraŭ ne konsentis. Poste Sidarto proponis: “Ni iru al la juĝejo de la saĝulo kaj demandu lin, kiu posedos la cignon.” Devadato konsentis. Tial ili iris al la juĝejo de la saĝulo por informi pri sia kvelerado al li. |
Aŭdinte la rakonton de ĉiu el la knaboj, la saĝulo respondis: “Vivaĵo certe apartenas al tiu, kiu klopodas por savi ĝin; vivaĵo ne povas aparteni al tiu, kiu klopodas mortigi ĝin. Sidarto rajtas posedi la vunditan cignon.” | Aŭdinte la rakonton de ĉiu el la knaboj, la saĝulo respondis: “Vivaĵo certe apartenas al tiu, kiu klopodas por savi ĝin; vivaĵo ne povas aparteni al tiu, kiu klopodas mortigi ĝin. Sidarto rajtas posedi la vunditan cignon.” | ||
Nuna versio ekde 20:46, 6 Feb. 2014
5. Bonkoreco de Reĝido Sidarto
Reĝido Sidarto estis tre bonkora al homoj, bestoj kaj aliaj vivestaĵoj. Li ankaŭ estis tre brava ĉevalisto kaj gajnis multajn premiojn en la regno. Kvankam li ne bezonis havi malfacilaĵojn kaj suferojn, ĉar li havis ĉion, li ĉiam pensis pri la malriĉuloj kaj vivestaĵoj, kiuj laboris pene por feliĉigi lin. Li bedaŭris por ili kaj ankaŭ volis feliĉigi ilin.
Iutage li piediris en la arbaro kun sia kuzo Devadato, kiu kunportis sian pafarkon kaj sagojn. Devadato subite vidis cignon flugantan kaj pafis ĝin. Sidarto povis kuri pli rapide ol Devadato, do li pli frue atingis la vunditan cignon, kaj trovis surprizite, ke ĝi ankoraŭ vivas. Li tenere elprenis la sagon de ĝia flugilo. Li elpremis sukon el malvarmajn foliojn kaj ŝmiris ĝin sur la vundon por ĉesigi la sangadon kaj karesis la timigitan cignon per sia malmola mano. Kiam Devadato venis postuli la cignon, Reĝido Sidarto rifuzis doni ĝin al li. Devadato koleriĝis vidinte, ke lia kuzo tenis la cignon for de li. “Donu la birdon al mi! Mi faligis ĝin per pafo,” diris Devadato.
“Ne, mi ne donos ĝin al vi,” diris la Reĝido. “Se vi jam mortigus ĝin, ĝi apartenus al vi. Sed nun ĝi apartenas al mi, ĉar ĝi nur vundiĝis kaj ankoraŭ vivas.”
Devadato ankoraŭ ne konsentis. Poste Sidarto proponis: “Ni iru al la juĝejo de la saĝulo kaj demandu lin, kiu posedos la cignon.” Devadato konsentis. Tial ili iris al la juĝejo de la saĝulo por informi pri sia kvelerado al li.
Aŭdinte la rakonton de ĉiu el la knaboj, la saĝulo respondis: “Vivaĵo certe apartenas al tiu, kiu klopodas por savi ĝin; vivaĵo ne povas aparteni al tiu, kiu klopodas mortigi ĝin. Sidarto rajtas posedi la vunditan cignon.”
