3-6. La rakonto de kvin cent monaĥoj: Malsamoj inter versioj
Miaohui (Diskuto | kontribuoj) |
|||
| Linio 1: | Linio 1: | ||
| − | + | Armiloj por venki morton | |
3-6. La rakonto de kvin cent monaĥoj | 3-6. La rakonto de kvin cent monaĥoj | ||
| − | Scii la korpon kiel urnon | + | Scii la korpon kiel urnon; |
| − | Firmigi la menson kiel fortikan urbon | + | Firmigi la menson kiel fortikan urbon; |
| − | Batali kontraŭ Marao per spado de saĝo | + | Batali kontraŭ Marao per spado de saĝo; |
| − | Teni la korpon pura | + | Teni la korpon pura. |
Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho parolis tiun ĉi verson rilate al kvin cent monaĥoj. | Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho parolis tiun ĉi verson rilate al kvin cent monaĥoj. | ||
| − | Lerninte de la Budho | + | Lerninte meditan metodon de la Budho, kvincent monaĥoj el Sravastio faris longan vojaĝon de kvincent kilometroj al larĝa arbaro taŭga por meditado. En la arbaro loĝis la spiritoj gardantaj la arbaron. Ili pensis, ke ne estas dece por ili loĝi kun siaj familioj se la monaĥoj restos en la arbaro. Do ili subiris de la arboj, opiniante, ke la monaĥoj restos tie nur dum nokto. Sed la monaĥoj daŭre restis tie ĝis la fino de du semajnoj. La spiritoj pensis, ke la monaĥoj eble restos tie ĝis la fino de la pluvasezona retiriĝo. En tiu okazo, ili kaj iliaj familanoj devus loĝi sur la tero por longa tempo. Do ili decidis fortimigi la monaĥojn per demonaj bruoj kaj timigaj vidaĵoj. Ili sin montris kun korpoj senkapaj, kaj kapoj senkorpaj. La monaĥoj maltrankviliĝis, forlasis la arbaron kaj revenis al la Budho. Ili rakontis ĉion pri la okazaĵo al la Budho. Aŭdinte ilian rakonton, la Budho diris al ili, ke tio okazis ĉar ili antaŭe iris sen protekto, kaj ili devis reveni por sin armi per konvena protektado. Dirinte, la Budho detale instruis al ili la protektan kurson “Amsutro (Metasuta)” kun la sekva stanco kiel la komenco: |
Tiu, kiu lertas akiri bonaĵon kaj utilaĵon, | Tiu, kiu lertas akiri bonaĵon kaj utilaĵon, | ||
| Linio 21: | Linio 21: | ||
Li devas esti kompetenta, honesta, justa, obeema, ĝentila kaj libera de fiero.” | Li devas esti kompetenta, honesta, justa, obeema, ĝentila kaj libera de fiero.” | ||
| − | Li instruis, ke la monaĥoj recitu la sutron ekde kiam li iris al la ĉirkaŭo de la arbaro kaj en la monaĥejon. La monaĥoj revenis al la arbaro kaj | + | Li instruis, ke la monaĥoj recitu la sutron ekde kiam li iris al la ĉirkaŭo de la arbaro kaj en la monaĥejon. La monaĥoj revenis al la arbaro kaj agis laŭ la instruo de la Budho. |
| − | La | + | La spiritaj gardistoj de la arbo ricevis bonkorecon de la monaĥoj kaj reciprokis ili per bonvenigo kaj ne plu ĝenis ilin. Ili forlasis paceme sen demonaj bruoj kaj timigaj vidaĵoj. La monaĥoj meditis pri la korpo kaj komprenis ĝian fragilan kaj efemeran naturon. En la Ĝetavana Monaĥejo la Budho sciis pri la progreso de la monaĥoj per sia supernatura povo kaj elradiis sian figuron al ili, por ke ili vidu lian ĉeeston. Li diris al ili: “Monaĥoj, kiel vi jam sciis, la korpo fakte estas efemera kaj fragila kiel argila urno.” |
| − | Estas realisme pensi la korpon fragila, rompiĝema, detruiĝema, kaj facile frakasebla. Fakte ni devas konsideri ĝin kiel argilan vazon. Ni devas pensi la menson kiel urbon. Ni devas esti eterne | + | Estas realisme pensi la korpon fragila, rompiĝema, detruiĝema, kaj facile frakasebla. Fakte ni devas konsideri ĝin kiel argilan vazon. Ni devas pensi la menson kiel urbon. Ni devas esti eterne atentemaj por protekti la urbon. Ni devas batali kontraŭ malbonan forton per armilo de saĝo. Post la batalo, ni tuj akiros venkon, vivos sen kroĉiĝo al mortema memo. |
Kiel registrite je 22:01, 6 Apr. 2014
Armiloj por venki morton
3-6. La rakonto de kvin cent monaĥoj
Scii la korpon kiel urnon;
Firmigi la menson kiel fortikan urbon;
Batali kontraŭ Marao per spado de saĝo;
Teni la korpon pura.
Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho parolis tiun ĉi verson rilate al kvin cent monaĥoj.
Lerninte meditan metodon de la Budho, kvincent monaĥoj el Sravastio faris longan vojaĝon de kvincent kilometroj al larĝa arbaro taŭga por meditado. En la arbaro loĝis la spiritoj gardantaj la arbaron. Ili pensis, ke ne estas dece por ili loĝi kun siaj familioj se la monaĥoj restos en la arbaro. Do ili subiris de la arboj, opiniante, ke la monaĥoj restos tie nur dum nokto. Sed la monaĥoj daŭre restis tie ĝis la fino de du semajnoj. La spiritoj pensis, ke la monaĥoj eble restos tie ĝis la fino de la pluvasezona retiriĝo. En tiu okazo, ili kaj iliaj familanoj devus loĝi sur la tero por longa tempo. Do ili decidis fortimigi la monaĥojn per demonaj bruoj kaj timigaj vidaĵoj. Ili sin montris kun korpoj senkapaj, kaj kapoj senkorpaj. La monaĥoj maltrankviliĝis, forlasis la arbaron kaj revenis al la Budho. Ili rakontis ĉion pri la okazaĵo al la Budho. Aŭdinte ilian rakonton, la Budho diris al ili, ke tio okazis ĉar ili antaŭe iris sen protekto, kaj ili devis reveni por sin armi per konvena protektado. Dirinte, la Budho detale instruis al ili la protektan kurson “Amsutro (Metasuta)” kun la sekva stanco kiel la komenco:
Tiu, kiu lertas akiri bonaĵon kaj utilaĵon,
Kaj aspiras al atingo de perfekta paco, devas tiel agi:
Li devas esti kompetenta, honesta, justa, obeema, ĝentila kaj libera de fiero.”
Li instruis, ke la monaĥoj recitu la sutron ekde kiam li iris al la ĉirkaŭo de la arbaro kaj en la monaĥejon. La monaĥoj revenis al la arbaro kaj agis laŭ la instruo de la Budho.
La spiritaj gardistoj de la arbo ricevis bonkorecon de la monaĥoj kaj reciprokis ili per bonvenigo kaj ne plu ĝenis ilin. Ili forlasis paceme sen demonaj bruoj kaj timigaj vidaĵoj. La monaĥoj meditis pri la korpo kaj komprenis ĝian fragilan kaj efemeran naturon. En la Ĝetavana Monaĥejo la Budho sciis pri la progreso de la monaĥoj per sia supernatura povo kaj elradiis sian figuron al ili, por ke ili vidu lian ĉeeston. Li diris al ili: “Monaĥoj, kiel vi jam sciis, la korpo fakte estas efemera kaj fragila kiel argila urno.”
Estas realisme pensi la korpon fragila, rompiĝema, detruiĝema, kaj facile frakasebla. Fakte ni devas konsideri ĝin kiel argilan vazon. Ni devas pensi la menson kiel urbon. Ni devas esti eterne atentemaj por protekti la urbon. Ni devas batali kontraŭ malbonan forton per armilo de saĝo. Post la batalo, ni tuj akiros venkon, vivos sen kroĉiĝo al mortema memo.
