3-4. La rakonto de Monaĥo Sangarakito: Malsamoj inter versioj
Miaohui (Diskuto | kontribuoj) |
|||
| Linio 13: | Linio 13: | ||
Dum sia restado en la Ĝetavana monaĥejo, la Budho parolis tiun verson rilate al la nevo de la monaĥo Sangarakito. | Dum sia restado en la Ĝetavana monaĥejo, la Budho parolis tiun verson rilate al la nevo de la monaĥo Sangarakito. | ||
| − | Iam en Sravastio vivis prestiĝa monaĥo nomata Sangarakito. Kiam lia fratino naskis filon, ŝi nomis la infanon laŭ la nomo de la monaĥo, kaj li nomiĝis Sangarakito Baginejo. Post nelonge la nevo Sangarakito aniĝis al monaĥa komunumo. Dum la juna monaĥo restis en iu vilaĝa monaĥejo, oni oferis al li du robojn. Li intencis oferi unu al sia onklo, la monaĥo Sangarakito. | + | Iam en Sravastio vivis prestiĝa monaĥo nomata Sangarakito. Kiam lia fratino naskis filon, ŝi nomis la infanon laŭ la nomo de la monaĥo, kaj li nomiĝis Sangarakito Baginejo. Post nelonge la nevo Sangarakito aniĝis al monaĥa komunumo. Dum la juna monaĥo restis en iu vilaĝa monaĥejo, oni oferis al li du robojn. Li intencis oferi unu al sia onklo, la monaĥo Sangarakito. Li iris al sia onklo en la fino de la pluva sezono por esprimi sian omaĝon kaj oferi la robon al la monaĥo. Sed la onklo rifuzis akcepti la robon, dirante, ke li jam havas sufiĉan. Kvankam li ripetis la peton, tamen lia onklo ne ricevis ĝin. La juna monaĥo deprimiĝis kaj pensis, ke estus pli bone por li forlasi la komunumon kaj havi vivon de laika homo se lia onklo ne volis dividi la bezonaĵon kun li. |
Ekde tiam lia menso vagis kun serio da pensoj sekvantaj. Li imagis, ke forlasinte la monaĥan komunumon, li elvendas la robon kaj aĉetas kaprinon. La kaprino naskas tre rapide kaj baldaŭ li havas sufiĉan monon por edziĝi. Lia edzino naskas filon. Li veturigas liajn edzinon kaj infanon per malgranda ĉarumo por viziti sian onklon en la monaĥejo. Sur la vojo li diras, ke li portu la infanon. Ŝi diris al li, ke li nur zorgu pri la veturigado anstataŭ pri la infano. Li insistas kaj rabas la infanon de ŝi. Pro tio, la infano falas inter ili sur la vojon kaj la ĉaruma rado pasas sur la infanon. Li estas furioza kontraŭ la edzino kaj batas ŝin per bastono. | Ekde tiam lia menso vagis kun serio da pensoj sekvantaj. Li imagis, ke forlasinte la monaĥan komunumon, li elvendas la robon kaj aĉetas kaprinon. La kaprino naskas tre rapide kaj baldaŭ li havas sufiĉan monon por edziĝi. Lia edzino naskas filon. Li veturigas liajn edzinon kaj infanon per malgranda ĉarumo por viziti sian onklon en la monaĥejo. Sur la vojo li diras, ke li portu la infanon. Ŝi diris al li, ke li nur zorgu pri la veturigado anstataŭ pri la infano. Li insistas kaj rabas la infanon de ŝi. Pro tio, la infano falas inter ili sur la vojon kaj la ĉaruma rado pasas sur la infanon. Li estas furioza kontraŭ la edzino kaj batas ŝin per bastono. | ||
Kiel registrite je 18:41, 19 Mar. 2014
Trejnita menso povas rompi la katenon de Morto
3-4. La rakonto de Monaĥo Sangarakito
Kiu detenas la menson.
Drivanta malproksimen, longe perditan
Senforman, restantan en la interno
Tiu liberiĝos el la ligoj de Marao
Dum sia restado en la Ĝetavana monaĥejo, la Budho parolis tiun verson rilate al la nevo de la monaĥo Sangarakito.
Iam en Sravastio vivis prestiĝa monaĥo nomata Sangarakito. Kiam lia fratino naskis filon, ŝi nomis la infanon laŭ la nomo de la monaĥo, kaj li nomiĝis Sangarakito Baginejo. Post nelonge la nevo Sangarakito aniĝis al monaĥa komunumo. Dum la juna monaĥo restis en iu vilaĝa monaĥejo, oni oferis al li du robojn. Li intencis oferi unu al sia onklo, la monaĥo Sangarakito. Li iris al sia onklo en la fino de la pluva sezono por esprimi sian omaĝon kaj oferi la robon al la monaĥo. Sed la onklo rifuzis akcepti la robon, dirante, ke li jam havas sufiĉan. Kvankam li ripetis la peton, tamen lia onklo ne ricevis ĝin. La juna monaĥo deprimiĝis kaj pensis, ke estus pli bone por li forlasi la komunumon kaj havi vivon de laika homo se lia onklo ne volis dividi la bezonaĵon kun li.
Ekde tiam lia menso vagis kun serio da pensoj sekvantaj. Li imagis, ke forlasinte la monaĥan komunumon, li elvendas la robon kaj aĉetas kaprinon. La kaprino naskas tre rapide kaj baldaŭ li havas sufiĉan monon por edziĝi. Lia edzino naskas filon. Li veturigas liajn edzinon kaj infanon per malgranda ĉarumo por viziti sian onklon en la monaĥejo. Sur la vojo li diras, ke li portu la infanon. Ŝi diris al li, ke li nur zorgu pri la veturigado anstataŭ pri la infano. Li insistas kaj rabas la infanon de ŝi. Pro tio, la infano falas inter ili sur la vojon kaj la ĉaruma rado pasas sur la infanon. Li estas furioza kontraŭ la edzino kaj batas ŝin per bastono.
Ĝuste tiam li ventumis maljunan monaĥon per palma ventumilo kaj pro sia absorbiteco li trafis la kapon de la monaĥo per la ventumilo. Sciante la pensojn de la juna monaĥo, la maljuna monaĥo diris: “Vi ne povus bati vian edzinon; Kial vi batis maljunan monaĥon, kia mi?” La juna monaĥo surpriziĝis kaj embarasiĝis pro la vortoj de la maljuna monaĥo, do li tuj forkuris pro la timego. Junaj monaĥoj kaj novicoj de la monaĥejo tuj lin postkuris, atingis kaj kondukis antaŭ la Budhon.
Aŭdinte pri la okazaĵo, la Budho diris, ke la menso kapablas pensi pri io eĉ kiam ĝi estas malproksima, kaj oni devas labori pene por liberiĝi de ĉiuj pasiaj ligoj, malbonaj volo kaj senscio. Post kiam la Budho recitis la stanco ĉe la fino de la instruo, la juna monaĥo atingis frukton de sotapato.
La menso kapablas vojaĝi malproksimen -- supren aŭ malsupren, norden aŭ suden, orienten aŭ okcidenten-- en ĉiujn direktojn. Ĝi ne havas percepteblajn formojn. Se iu tute regas sian menson, tiu atingos liberiĝon el la ligoj de morto.
