2-3. La Rakonto de Culapantaka: Malsamoj inter versioj
Miaohui (Diskuto | kontribuoj) |
|||
| Linio 9: | Linio 9: | ||
Toleremo kaj sindeteno. | Toleremo kaj sindeteno. | ||
| − | Dum sia restado en Veluvana monaĥejo, la Budho parolis tiun verson rilate al Culapantako, la nepo de | + | Dum sia restado en Veluvana monaĥejo, la Budho parolis tiun verson rilate al Culapantako, la nepo de bankisto de Raĝagaho. La bankisto havis du nepojn nomatajn Mahapantako kaj Culapantako. Mahapantako estis pliaĝa frato. Li kutime akompanis sian avon aŭskulti religian instruon. Poste li aniĝis en monaĥa komunumo de budhismo kaj post nelonge fariĝis arahanto. Culapantako ankaŭ sekvis sian fraton kaj fariĝis monaĥo, sed li eĉ ne povis parkeri verson en kvar monatoj. En tiu periodo Ĝivako venis al la monaĥejo por inviti la Budhon kaj restantajn monaĥojn al sia domo por manĝo. |
| − | Mahapantako, kiu respondecis sendi monaĥojn al manĝa invito, forstrekis Culapantakon de la listo. Kiam Culapantako sciis tion, li tristiĝis kaj decidis reveni al la laika vivo. Sciinte lian intencon, la Budho alvenigis lin sole kaj sidigis lin antaŭ la halo. Li donis pure blankan tukon al Ĉulapantako kaj ordonis, ke li sidu tio kun vizaĝo al la oriento frotante la tukpecon per siaj manoj, kaj dume, li ripetu la vorton “Rajoharanam”, kiu signifas “forigi malpuraĵon”. Poste la Budho iris al la loĝejo de Ĝivako akompanate de aliaj monaĥoj. | + | Mahapantako, kiu respondecis sendi monaĥojn al manĝa invito, forstrekis Culapantakon de la listo. Kiam Culapantako sciis tion, li tristiĝis kaj decidis reveni al la laika vivo. Sciinte lian intencon, la Budho alvenigis lin sole kaj sidigis lin antaŭ la halo. Li donis pure blankan tukon al Ĉulapantako kaj ordonis, ke li sidu, tio kun vizaĝo al la oriento frotante la tukpecon per siaj manoj, kaj dume, li ripetu la vorton “Rajoharanam”, kiu signifas “forigi malpuraĵon”. Poste la Budho iris al la loĝejo de Ĝivako akompanate de aliaj monaĥoj. |
| − | Samtempe, Culapantako senĉese frotis la tukpecon ripetante la vorton “Rajoharanam”. La tuko baldaŭ malpuriĝis. Vidinte la malpuriĝon de la tuko, Culapantako ekkonsciis la efemeran naturon de ĉiu estiĝinta afero. En la domo de Ĝivako, la Budho sciis la progreson de Culapantako per sia supernatura povo. Li do elsendis sian radion tiel, ke li aperis sidante antaŭ Culapantako, dirante: “Ne nur la tukpeco malpurigita polvo, en vi ankaŭ ekzistas polvo. Nur per forigo de la malpuraĵo oni povas atingi sian celon kaj fariĝi arahanto.” | + | Samtempe, Culapantako senĉese frotis la tukpecon ripetante la vorton “Rajoharanam”. La tuko baldaŭ malpuriĝis. Vidinte la malpuriĝon de la tuko, Culapantako ekkonsciis la efemeran naturon de ĉiu estiĝinta afero. En la domo de Ĝivako, la Budho sciis la progreson de Culapantako per sia supernatura povo. Li do elsendis sian radion tiel, ke li aperis sidante antaŭ Culapantako, dirante: “Ne nur en la tukpeco estas malpurigita polvo, en vi ankaŭ ekzistas polvo. Nur per forigo de la malpuraĵo oni povas atingi sian celon kaj fariĝi arahanto.” |
| − | En la domo de Ĝivako, oni ekdisdonis akvon laŭ kutimo antaŭ servo de manĝaĵo, sed la Budho kovris la bovlon per sia mano kaj demandis, ĉu iu ajn monaĥo restas en la monaĥejo. Oni respondis, ke neniu restas en la monaĥejo, tamen la Budho diris, ke estas unu monaĥo en la monaĥejo, kaj ordonis, ke oni konduku | + | En la domo de Ĝivako, oni ekdisdonis akvon laŭ kutimo antaŭ servo de manĝaĵo, sed la Budho kovris la bovlon per sia mano kaj demandis, ĉu iu ajn monaĥo restas en la monaĥejo. Oni respondis, ke neniu restas en la monaĥejo, tamen la Budho diris, ke estas unu monaĥo en la monaĥejo, kaj ordonis, ke oni konduku Culapantakon el la monaĥejo. Kiam la sendisto de Ĝivako atingis la monaĥejon, li trovis mil samajn monaĥojn anstataŭ nur unu. Ili ĉiuj venis de Culapantako, kiu posedis supernaturajn povojn tiam. La sendito konfuziĝis kaj revenis por raporti la aferon al Ĝivako. Ĝivako sendis lin refoje, kaj instruis lin per la diro, ke la Budho venigos monaĥon nomatan Culapantako. Kiam la sendito tion faris, mil voĉoj respondis: “Mi estas Culapantako.” |
Denove konfuziĝinte, la sendito revenis refoje. Poste oni sendis lin al la monaĥejo triafoje. Ĉifoje oni proponis, ke li kaptu la monaĥon, kiu respondos la unua, ke li estas Culapantako. Tuj kiam li kaptis la monaĥon, ĉiuj aliaj monaĥoj malaperis, kaj Culapantako akompanis la sendiston al la domo de Ĝivako. Post manĝo, Culapantako kuraĝe kaj fidoplene faris religian predikadon laŭ la propono de la Budho, muĝante laŭte kiel juna leono. | Denove konfuziĝinte, la sendito revenis refoje. Poste oni sendis lin al la monaĥejo triafoje. Ĉifoje oni proponis, ke li kaptu la monaĥon, kiu respondos la unua, ke li estas Culapantako. Tuj kiam li kaptis la monaĥon, ĉiuj aliaj monaĥoj malaperis, kaj Culapantako akompanis la sendiston al la domo de Ĝivako. Post manĝo, Culapantako kuraĝe kaj fidoplene faris religian predikadon laŭ la propono de la Budho, muĝante laŭte kiel juna leono. | ||
La tuta mondo plenas de malpuraĵoj. La diboĉo en la vivo estas vasta kaj forta inundo. Sed la saĝaj homoj konstruis por si fortikan insulon, kiun la forta fluo ne povas damaĝi. La insulo estas konstruita el stabileco, atentemo, rezigneco kaj disciplino. Se la saĝuloj konstruas tiun insulon, la inundo ne povos venki ilin. | La tuta mondo plenas de malpuraĵoj. La diboĉo en la vivo estas vasta kaj forta inundo. Sed la saĝaj homoj konstruis por si fortikan insulon, kiun la forta fluo ne povas damaĝi. La insulo estas konstruita el stabileco, atentemo, rezigneco kaj disciplino. Se la saĝuloj konstruas tiun insulon, la inundo ne povos venki ilin. | ||
Kiel registrite je 17:54, 19 Jan. 2014
2-3. La Rakonto de Culapantaka
Inundo ne povas venki la saĝulon,
Kiu konstruis insulon
Per energio, diligenteco
Toleremo kaj sindeteno.
Dum sia restado en Veluvana monaĥejo, la Budho parolis tiun verson rilate al Culapantako, la nepo de bankisto de Raĝagaho. La bankisto havis du nepojn nomatajn Mahapantako kaj Culapantako. Mahapantako estis pliaĝa frato. Li kutime akompanis sian avon aŭskulti religian instruon. Poste li aniĝis en monaĥa komunumo de budhismo kaj post nelonge fariĝis arahanto. Culapantako ankaŭ sekvis sian fraton kaj fariĝis monaĥo, sed li eĉ ne povis parkeri verson en kvar monatoj. En tiu periodo Ĝivako venis al la monaĥejo por inviti la Budhon kaj restantajn monaĥojn al sia domo por manĝo.
Mahapantako, kiu respondecis sendi monaĥojn al manĝa invito, forstrekis Culapantakon de la listo. Kiam Culapantako sciis tion, li tristiĝis kaj decidis reveni al la laika vivo. Sciinte lian intencon, la Budho alvenigis lin sole kaj sidigis lin antaŭ la halo. Li donis pure blankan tukon al Ĉulapantako kaj ordonis, ke li sidu, tio kun vizaĝo al la oriento frotante la tukpecon per siaj manoj, kaj dume, li ripetu la vorton “Rajoharanam”, kiu signifas “forigi malpuraĵon”. Poste la Budho iris al la loĝejo de Ĝivako akompanate de aliaj monaĥoj.
Samtempe, Culapantako senĉese frotis la tukpecon ripetante la vorton “Rajoharanam”. La tuko baldaŭ malpuriĝis. Vidinte la malpuriĝon de la tuko, Culapantako ekkonsciis la efemeran naturon de ĉiu estiĝinta afero. En la domo de Ĝivako, la Budho sciis la progreson de Culapantako per sia supernatura povo. Li do elsendis sian radion tiel, ke li aperis sidante antaŭ Culapantako, dirante: “Ne nur en la tukpeco estas malpurigita polvo, en vi ankaŭ ekzistas polvo. Nur per forigo de la malpuraĵo oni povas atingi sian celon kaj fariĝi arahanto.”
En la domo de Ĝivako, oni ekdisdonis akvon laŭ kutimo antaŭ servo de manĝaĵo, sed la Budho kovris la bovlon per sia mano kaj demandis, ĉu iu ajn monaĥo restas en la monaĥejo. Oni respondis, ke neniu restas en la monaĥejo, tamen la Budho diris, ke estas unu monaĥo en la monaĥejo, kaj ordonis, ke oni konduku Culapantakon el la monaĥejo. Kiam la sendisto de Ĝivako atingis la monaĥejon, li trovis mil samajn monaĥojn anstataŭ nur unu. Ili ĉiuj venis de Culapantako, kiu posedis supernaturajn povojn tiam. La sendito konfuziĝis kaj revenis por raporti la aferon al Ĝivako. Ĝivako sendis lin refoje, kaj instruis lin per la diro, ke la Budho venigos monaĥon nomatan Culapantako. Kiam la sendito tion faris, mil voĉoj respondis: “Mi estas Culapantako.”
Denove konfuziĝinte, la sendito revenis refoje. Poste oni sendis lin al la monaĥejo triafoje. Ĉifoje oni proponis, ke li kaptu la monaĥon, kiu respondos la unua, ke li estas Culapantako. Tuj kiam li kaptis la monaĥon, ĉiuj aliaj monaĥoj malaperis, kaj Culapantako akompanis la sendiston al la domo de Ĝivako. Post manĝo, Culapantako kuraĝe kaj fidoplene faris religian predikadon laŭ la propono de la Budho, muĝante laŭte kiel juna leono.
La tuta mondo plenas de malpuraĵoj. La diboĉo en la vivo estas vasta kaj forta inundo. Sed la saĝaj homoj konstruis por si fortikan insulon, kiun la forta fluo ne povas damaĝi. La insulo estas konstruita el stabileco, atentemo, rezigneco kaj disciplino. Se la saĝuloj konstruas tiun insulon, la inundo ne povos venki ilin.
