1-7. La rakonto de Devadato

　　1-7. La rakonto de Devadato 　　

　　Se iu surportas senmakulan robon,

　　Sed ne estas libera de malbono,

　　Kaj mankas al li brideco kaj fido

　　Tiu ne konfirmas al la sankta robo. 　　

　　Sed se iu estas libera de malbono

　　Sin tenas en firma morala konduto

　　Kaj havas sinbridecon kaj plenaj kredon

　　Tiu konformas al la sankta robo. 　　

　　Restante en Ĝetavana Monaĥejo de Sravastio, la Budho parolis tiujn versaĵojn rilate al Devadato. Foje la du ĉefaj disĉiploj forlasis la Budhon kaj iris de Ĝetavano al Raĝagaho. Ĉiu el ili havis sekvantaron de kvincent monaĥoj. La loĝantoj de Raĝagaho duope, triope aŭ grupe donis almozon laŭ sia kutimo al la vizitantoj. Foje en sia danka parolado Sarputo diris: “Laikaj fratoj, se homo donas almozon, sed ne proponas alian tion fari, en la estontaj vivoj tiu ricevos nur benon de riĉeco, sed ne de la propono. Se alia homo proponas sian najbaron almozdoni, sed li mem ne faras tion, en la estontaj vivoj li ricevos la benon de la propono, sed ne benon de la almozdono. Se alia homo ne donas almozon per si mem nek proponas aliajn tion fari, en la estontaj vivoj li ricevos eĉ ne stomakoplenan putran kaĉon, kaj vivos en mizereco kaj izoliteco. Se alia homo ambaŭ donas almozon per si mem kaj proponas sian najbaron tion fari, en la estontaj vivoj li naskiĝos en posedo de cent ŝtatoj, mil ŝtatoj, cent mil ŝtatoj, li ricevos ambaŭ benon de la riĉeco kaj propono.” Tiel Sariputo predikis la darmon.

　　Iu invitis la Honorulon al manĝo, dirante: “Honorulo, bonvole akceptu mian gastigemon morgaŭ.” Iu donis pecon da tuko valoran je cent mil moneroj kiel almozon al la almozdona okaziganto kaj proponis, ke tiu disponu ĝin se estas manko de fonduso, kaj oferu ĝin al monaĥo bezonanta ĝin laŭ ilia supozo se ne mankas fonduso. Hazarde nenio mankis, do la tuko estis donacota al monaĥo. Ĉar la du ĉefaj disĉiploj vizitis Raĝagahon nur de tempo al tempo, do oni donis la tukon al Devadato, kiu estis ĉiama loĝanto en Raĝagaho.

　　Tiel okazis afero. Iuj diris: “Ni donu ĝin al Estimata Sariputo.” Aliaj diris: “Estimata Sariputo ofte venas kaj iras. Sed Devadato ĉiam restas kun ni ambaŭ en festaj kaj ordinaraj tagoj, kaj li estas ĉiam preta por ni kiel akvujo. Al li ni faru la oferon.” Post longa diskutado oni decidis laŭ la plej granda nombro, ke ili oferu la robon al Devadato. Do ili tiel agis.

　　Devadato tondis la tukon en du partojn kaj tinkturis ilin. Li faris parton en subveston kaj la alian en supran veston. Poste eliris en la novaj vestoj. Kiam oni vidis lin sin vestinta en nova robo, ili diris: “La robo ne konformas al Devadato, sed ĝi konformas al Sariputo. Devadato uzis la tukon kiel suban kaj supran vestojn, kiuj ne konformas al li.” La Budho diris: “Monaĥoj, tio ne estas la unua fojo, ke Devadato sin vestis per malkonformaj roboj. En antaŭa stato de ekzisteco li ankaŭ sin vestis per roboj, kiuj ne apartenis al li.” Dirinte, li rakontis jenan historion.

　　Iam antaŭe, kiam Brahmadato regis en Benareso, tie loĝis elefantĉasisto, kiu sin vivtenis per mortigo al elefantoj. En iu arbaro sin paŝtis kelkmil elefantoj. Iutage, kiam ili iris en la arbaron, ili vidis kelkajn monaĥojn. Ekde tiam, ili ĉiam sin klinis genue antaŭ la monaĥoj por esprimi sian estimon antaŭ sia preterpaso.

　　Iutage la ĉasisto de elefantoj vidis tion. Li pensis: “Mi devas tuj trovi flavan robon.” Do li iris al lageto uzata de iu monaĥo. Dum la monaĥo sin banis lasante siajn robojn sur la bordo, li forŝtelis la robojn. Poste kun lanco en la mano kaj robo sur la kapo kaj korpo li sidiĝis ĉe la vojo, sur kiu venis kaj iris la elefantoj. Vidinte lin, la elefanto prenis lin kiel monaĥon. Ili esprimis sian estimon al li kaj poste daŭrigis sian vojon. Per la lanco li mortigis la elefanton irantan malantaŭe. Depreninte la dentegojn kaj aliajn valorajn partojn, li enterigis la restajn partojn de la morta besto kaj foriris.

　　Poste, la estonta Budho, kiu iam renaskiĝis kiel elefanto, fariĝis estro de la elefanta grego. Tiam la ĉasisto ankaŭ aplikis la saman metodon kiel antaŭe. La Budho trovis la malpliiĝon de siaj sekvantoj kaj demandis: “Kien tiuj elefantoj iris, tiel ke nia grego fariĝis tiel malgranda?” “Ni ne scias pri tio, mastro.” La Budho pensis: “Kien ajn ili povis iri, sed ili ne rajtis iri sen mia permeso.” Do venis al li suspekto en la menso: “La problemon nepre kaŭzis tiu, kiu sidis ĉe la vojo kun flava robo kovranta sian tutan korpon. Li estas suspektinda.”

　　Do la estro de la grego sendis aliajn elefantojn iri en la antaŭo malrapide kaj li mem sekvis malantaŭe. Kiam la aliaj elefantoj faris sinkliniĝon kaj preterpasis, la ĉasisto trovis la Budhon alproksimiĝanta. Do li prenis sian robon de sur sia korpo kaj elĵetis la lancon. La Budho koncentis sian atenton dum li paŝis kaj per rapida retrosalto evitis la lancon. “Tiu viro mortigis miajn elefantojn,” pensis la Budho kaj li sin ĵetis antaŭen por kapti la ĉasiston. La ĉasisto ŝaltis malantaŭ arbon kaj kaŭriĝis. La Budho pensis: “Mi ĉirkaŭprenos ĉasiston kaj la arbon per mia rostro, kaj lin kaptos kaj ĵetos sur la teron.” Ĝuste tiam la ĉasisto elprenis la flavan robon kaj montris ĝin al la elefanto. Vidinte tion, la grandulo pensis: “Se mi ofendos tiun viron, perdiĝos mia estimo al centoj da budhoj, bodisatvoj, arahantoj kaj monaĥoj.” Do li sin tenis paca. Poste li demandis la ĉasiston: “Kial vi agis tiel malice? Vi vin kovris per roboj de tiuj, kiuj liberiĝis de pasioj, sed vi ne estas konforma la roboj. Tiel agante, vi faris grandan kulpon.” Dirante li kulpigis lin lasta foje: “Vi faris malĝustan aferon!”

　　Kiam la Budho finis tiun ĉi lecionon, li konigis la rolojn en la Jatako jene: “En tiu tempo, la elefantĉasisto estis Devadato, kaj la Nobla elefanto, kiu lin kulpigis, estis mi mem. Monaĥoj, tio ne estis la unua fojo, ke Devadato sin vestis per robo malkonforma al li.”

　　Monaĥo eble makuliĝus per malbono, perdus memregadon kaj atenton al la realeco. Kvankam tia monaĥo surhavas monaĥan robon, li ne konformas al la sanka monaĥa robo.

　　Kiu ajn surportas la monaĥan robon, sin tenas libera de malbono, bone kondutas kun trankvila menso, regas siajn emociojn kaj atentas pri realeco, li estas konforma al la sankta monaĥa robo.

　　Komentario

　　La monaĥa robo estas simbolo de pureco por monaĥo. Li tenas la speciale pretigitan monaĥan robon kiel sanktaĵon kaj honoraĵon. La budhanoj riverencas omaĝe al la portanto de tiu robo. La robo signifas Samgon, kiu estas parto de la sankta triopo el Budho, Darmo kaj Samgo.

　　Kiam iu ordiniĝis kiel budhisma monaĥo, li sentas, ke li jam forlasis la ordinarecon kaj fariĝis sanktulo. Tiu sento fortiĝas kiam laikaj homoj riverencas al li. La nova “figuro” helpas la nove ordinitan monaĥon komenci la novan vivon de sankteco. La laikaj homoj ankaŭ gajnas inspiron, vidinte kaj adorante la surhavanton de la robo. Do la estimo al la robo estas grava parto de budhana praktiko.

　　Jen kial homo malpuriĝinta pro sia profaneco ne konfirmas al la valoro de flava robo. Estas profano al la sankta robo, ke ĝin surportas iu, kiu sintenas malpura.