89. La Falsa Sanktulo: Malsamoj inter versioj

Kiel registrite je 14:31, 25 Jun. 2012

89. La Falsa Sanktulo

　　[Hipokriteco]

　　Iam antaŭe estis viro, kiu verŝajnis sanktulo laŭ aspekto kaj konduto. Kun la korpo volvita per ĉifonaĵo kaj longaj distaŭzitaj haroj sur la kapo, li sin vivtenis almozpetante en malgranda vilaĝo. Li estis ruza kaj malnobla. Li ŝajnigis, ke li forlasis la kroĉiĝemon al la ĉiutaga mondo, sed fakte li estis falsa sanktulo.

　　Riĉulo loĝanta en la vilaĝo volis akiri meritojn pere de bonfarado, do li konstruigis simplan templeton en la proksima arbaro por la sanktulo. Li ankaŭ regalis lin per la plej bonaj manĝaĵoj el sia propra hejmo.

　　Li opiniis, ke ĉi tiu sanktulo kun distaŭzitaj haroj estis sincera kaj bona, kaj neniam faris malbonaĵon. Li timis banditojn, do li portis sian familian riĉaĵon de 100 ormoneroj al la malgranda templo. Li enterigis ĝin kaj diris al la sanktulo: "Via Estimata Moŝto, bonvolu prizorgi mian familian riĉaĵon."

　　La sanktulo respondis: "Ne maltrankviliĝu pri tiaj aferoj ĉe sanktulo kiel mi. Ni sanktuloj jam rezignis la avidemon al la ordinara mondo. Ni havas nek avidemon nek deziron por preni alies posedaĵon."

　　"Tre bone, Via Estimata Moŝto," diris la riĉulo. Li foriris pensante, ke li estas tre saĝa konfidi sian riĉaĵon al tiel bona sanktulo.

　　Sed la malica sanktulo pensis: "Aha! La trezoro de 100 ormoneroj sufiĉas por mi vivi en la resta tempo de mia vivo. Mi ne plu bezonos labori aŭ peti almozon poste!" Do post kelkaj tagoj li ŝtele elfosis la riĉaĵon kaj enterigis ĝin ĉe la vojo.

　　En la sekva tago li iris al la hejmo de la riĉa vilaĝano kaj manĝis kiel kutime. Manĝinte ĝissate, li diris: "Plej honora sinjoro, mi loĝis ĉi tie vivante de vi jam dum sufiĉe longa tempo, sed la sanktuloj, kiuj jam forlasis la mondan deziron, ne devas tro kroĉiĝi al unu vilaĝo aŭ patrono. Tio povus fari sanktulon malpura, kia mi estas! Do bonvolu permesi min foriri modeste."

　　La riĉulo petegis foje kaj refoje, ke li restu, sed vane. "Do iru laŭ via volo, Estimata Majstro," li konsentis finfine. Li akompanis la sanktulon ĝis vilaĝlimo kaj adiaŭis lin.

　　Irinte mallongan vojon sola, la falsa sanktulo pensis: "Mi devas certigi min, ke la stulta vilaĝano ne suspektu min. Li tiel fidas min, ke li kredas ĉion. Do mi trompu lin per saĝa artifiko!" Li ŝovis sekan herberon en siajn distaŭzitajn harojn kaj reiris al la vilaĝo.

　　Vidinte lin, la riĉulo demandis: "Estimata Majstro, kial vi revenis?" Li respondis: "Kara amiko, ĉi tiu herbero el la pajla tegmento de via domo gluiĝis en miaj haroj. Estas plej malbone kaj malpure por sanktulo kiel mi 'preni tion, kio ne estas donita'."

　　La mirigita vilaĝano diris: "Nenio gravas, Via Moŝto. Bonvolu demeti ĝin kaj daŭrigi vian vojon. Sanktulo kiel vi eĉ ne forprenas herberon kiu apartenas al aliuloj. Kiel mirinda tio estas! Kiel nobla estas vi, la plej pura el la sanktuloj! Kiel fortuna mi estas havi honoron por vin vivteni!" Li ankoraŭ pli fidis lin ol antaŭe, kaj riverencis respektoplene kaj adiaŭis lin denove.

　　Ĝuste en tiu tempdaŭro la Iluminiĝnto vivis kiel komercisto. Dum sia vojaĝo li haltis por tranokti en la vilaĝo. Li hazarde aŭdis la tutan interparolon inter la vilaĝano kaj la "plej pura sanktulo". Li pensis: "Tio sonas ridinde! Tiu viro certe ŝtelis ion multe pli valoran ol seka herbero, por kiu li revenas al la posedanto."

　　La komercisto demandis al la riĉa vilaĝano: "Amiko, ĉu vi donis ion por ke tiu ĉi sanktulo tenu por vi?" "Jes, amiko," li respondis, "mi konfidis lin gardi mian familian riĉaĵon de 100 ormoneroj." "Mi proponas, ke vi iru kontroli, ĉu ĝi estas en la antaŭa loko."

　　Subite maltrankviliĝinte, la riĉulo kuris al la arbara templo, fosis la teron, kaj trovis, ke lia trezoro malaperis. Li kuris al la komercisto kaj diris: "Oni forŝtelis ĝin!" "Amiko," la vojaĝanto respondis, "ĝin forprenis neniu alia krom la tiel nomata sanktulo. Ni kaptu lin kaj reprenu vian trezoron."

　　Ili ambaŭ postkuris tiel rapide kiel eble. Post kiam ili atingis la falsan saktulon, ili konfesigis lin, kie li kaŝe translokigis la monon. Ili iris al la kaŝejo ĉe la vojrando kaj elfosis la enterigitan trezoron.

　　Rigardante la brilajn ormonerojn, la Bodisatvo diris: "Vi estas sanktulo tute hipokrita. Vi lerte diris ĉiujn belajn vortojn admirindajn por ĉiuj, ke oni ne 'prenu tion, kio ne estas donita'. Vi hezitis forlasi eĉ kun herbero, kiu ne apartenas al vi, sed facile ŝtelis cent ormonerojn!" Post la sarkasma kritiko, li konsilis al la falsa sanktulo, ke li ŝanĝu sian konduton por sia propra boneco.

　　La moralinstruo estas: Estu singardema kontraŭ ŝajnigita sanktulo.