Vidi fonton por Ĉu Demonino aŭ Bodisatvo

Cxu Demonino aux Bodisatvo

　　Iam de pliagxulo mi auxskultis legendon.

　　Fama skulptisto vivis en malproksima vilagxo antaux tre longa tempo. Foje, oni invitis lin al monahxejo en la najbara vilagxo skulpti bodisatvon pro lia bona tekniko de skulptado.

　　Li devis transpasi monton kaj arbaron por atingi la monahxejon, sed oni diris al li, ke estas demonino sur la vojo, kaj sxi kutime mortigas homojn, kiuj devis pasigi nokton sur la monto dum la transiro.

　　Sed la skulptisto esprimis sian dankemon por la atentigo kaj tuj ekiris al la monahxejo por ne malfrui en la decidita tempo.

　　Li iradis dum longa tempo. Mallumigxis iom post iom kaj aperis la luno kaj steloj. La skulptisto trovis ion en mallumo……

　　“Ahx? kial virino sidas apud la vojo? Sxiaj sxuoj jam eluzigxis. Sxajne sxi estas tre lacega kaj embarasita.” pensis la skulptisto.

　　Do li demandis la virinon, cxu sxi bezonas helpon.

　　La skulptisto informigxis, ke la virino ankaux volas transiri la monton al la najbara vilagxo. Do li portis sxin sur la dorson.

　　La skulptisto sxvitegis irante en la luna nokto kun la virino sur lia dorso. Post iom da vojirado li haltis por ripozo. Tiam la virino demandis lin: “Cxu vi ne timas la demoninon, pri kiu oni diris? Kial vi elspezas tempon kaj energion por porti min anstataux hasti sur via vojo?”

　　“Mi ja vere volas rapidigi la iradon!” respondis la skulptisto,“sed se mi lasus vin sola en montara regiono, kion vi farus se vi renkontus eventualan dangxeron? Se mi portas vin kun mi, ni ja povas zorgi kaj helpi unu al la alia survoje malgraux tio lacigas min!”

　　En brila lunlumo la skulptisto trovis  lignoblokon apude. Li do elprenis trancxilon kaj ekskulptis homan figuron rigardante la virinon.

　　“Kion vi faras, Sinjoro?” demandis la virino.

　　“Mi skulptas figuron de bodisatvo!”la skulptisto respondis gxojplene, “Mi sentas, ke vi estas tiel afabla kiel bodisatvo. Do mi skulptos bodisatvon laux via aspekto!”

　　Auxdinte tion, la virino sidanta apude ekploris kun larmoj torentaj kiel pluvego. Sxi ja estis neniu alia ol la terura demonino lauxonidiro.

　　Antaux multaj jaroj, kiam sxi iris trans la monton kun sia filino, sxi renkontis aro da rabistoj. Sxi ne havis forton sin protekti kontraux ili. Do sxi estis seksatencita kaj sxia filino estis mortigita de la rabistoj. Korsxirigxinte, sxi saltis en la valon, kaj farigxis demonino, kiu intence deprenas la vivon de preterirantoj vengxeme.

　　Sed la virino plena de malamo kaj vengxemo neniam atendis, ke iu rigardos sxin kiel afablan bodisatvon.

　　En palpebrumo la virino farigxis lumo kaj malaperis en la luna nokto.

　　En la sekva tago la skulptisto atingis najbaran vilagxon sekure. Cxiuj vilagxanoj surprizigxis, ke li ecx povis transpasi la monton en la nokto vivoplene.

　　Ekde tiu tago neniu piediranto plu renkontis la teruran demoninon.

　　Post kiam mi auxdis cxi tiun rakonton, en mia koro levigxis granda ondo. Pripensu! Se ni nur malfermas la koran fenestron kaj akceptas aliajn, ecx la demonino ankaux sentas nian sincerecon! Se ni nur havas bonkorecon kaj kondutas gxentile al aliaj kiel al ni mem, ecx la demonino ankaux kortusxigxas profunde kaj ne plu vundas nin!

　　En cxi tiu tumulta socio ni jam kutimigxis pri la troa singardemo, kaj ofte rigardas aliajn tra koloraj okulvitroj. Ni ankaux iam nervoze nin protektas kontraux aliaj por eviti trompigxon kaj malprofiton.

　　Gxuste pro tio iom post iom malintimigxas la homa rilato, kaj multigxas la aferoj trompi kaj cxantagxi inter homoj. Cxiuj klopodas sin protekti kontraux trompiteco kaj vunditeco, do ofte strecxigxas la atmosfero, kaj pli malmultigxas homoj, kia estis la skulptisto, kiu rigardas cxirkauxajn homojn kaj aferojn kun kompatemo de bodisatvo.　　

　　Mi sxatas iun frazon: “Forte kunpremante la manon en pugnon, sxajne oni kaptas multajn objektojn, fakte ecx aeron ili ne posedas; etendinte la brakojn, sxajne nenion oni prenas en siaj manoj, sed la tuta mondo jam kusxas en iliaj mankavoj.”

　　Jes, kiam ni malfermas la fenestron de nia koro, la hela sunlumo kaj fresxa aero tuj plenigas nian koron. Ni ankaux subite farigxas klarmensa. La onidiro “Akcepti kaj trakti aliajn kiel nin mem” similas al etenditaj brakoj. La rilato inter vi kaj mi certe povos esti pli intima kaj harmonia, kaj la tuta mondo ankaux estos en nia mankavo.