48. Vulpo kaj arbo: Malsamoj inter versioj

El Vikio BRE
Iri al: navigado, serĉi
(Nova paĝo kun '  48. Vulpo kaj arbo   Vulpo kuŝis sub la arbo. Subite arbobranĉo rompiĝis de vento kaj falis sur ĝian dorson. Ĝi do fermis la okulojn, kaj ne plu kuraĝis rigardi la ...')
 
Linio 1: Linio 1:
  48. Vulpo kaj arbo
+
48. Vulpo kaj arbo
  
 
  Vulpo kuŝis sub la arbo. Subite arbobranĉo rompiĝis de vento kaj falis sur ĝian dorson. Ĝi do fermis la okulojn, kaj ne plu kuraĝis rigardi la arbon.
 
  Vulpo kuŝis sub la arbo. Subite arbobranĉo rompiĝis de vento kaj falis sur ĝian dorson. Ĝi do fermis la okulojn, kaj ne plu kuraĝis rigardi la arbon.
  
  Ĝi senprokraste forlasis la arbon, kuris en senarban regionon, kaj restis tie ĝis la vesperiĝo, ne kuraĝante reiri al la antaŭa loko.  
+
  Ĝi tuj forlasis la arbon, kuris en senarban regionon, restis tie ĝis la vesperiĝo kaj ne plu kuraĝis reiri al la antaŭa loko.  
  
  Vidinte de malproksime, ke arbobranĉoj svingiĝas je ventblovo en malproksimo, ĝi diris, "Ĝi vokas min." kaj tuj iris al la arbo.
+
  Vidinte, ke arbobranĉoj svingiĝas je ventblovo en malproksimo, ĝi tuj iris al la arbo, dirante, "Ĝi vokas min."
  
 
  Malsaĝaj disĉiploj ankaŭ kondutis same. Post la monaĥiĝo ili lernis ĉe instruisto, sed forlasis lin pro la lia malgranda kulpigo. Poste ili revenis al la instruisto post kiam ili konfuziĝis pro malbonaj instruistoj. Do ili iris kaj revenis pro sia malsaĝo.
 
  Malsaĝaj disĉiploj ankaŭ kondutis same. Post la monaĥiĝo ili lernis ĉe instruisto, sed forlasis lin pro la lia malgranda kulpigo. Poste ili revenis al la instruisto post kiam ili konfuziĝis pro malbonaj instruistoj. Do ili iris kaj revenis pro sia malsaĝo.

Kiel registrite je 10:34, 3 Maj. 2014

48. Vulpo kaj arbo

  Vulpo kuŝis sub la arbo. Subite arbobranĉo rompiĝis de vento kaj falis sur ĝian dorson. Ĝi do fermis la okulojn, kaj ne plu kuraĝis rigardi la arbon.

  Ĝi tuj forlasis la arbon, kuris en senarban regionon, restis tie ĝis la vesperiĝo kaj ne plu kuraĝis reiri al la antaŭa loko.

  Vidinte, ke arbobranĉoj svingiĝas je ventblovo en malproksimo, ĝi tuj iris al la arbo, dirante, "Ĝi vokas min."

  Malsaĝaj disĉiploj ankaŭ kondutis same. Post la monaĥiĝo ili lernis ĉe instruisto, sed forlasis lin pro la lia malgranda kulpigo. Poste ili revenis al la instruisto post kiam ili konfuziĝis pro malbonaj instruistoj. Do ili iris kaj revenis pro sia malsaĝo.