44. Satiĝo pro la duona kuko

44. Satiĝo pro la duona kuko

　　Iam antaŭe, iu malsatiĝis kaj elprenis sep kukojn por manĝi. Li satiĝis nur post kiam li manĝis ses kaj duonon.

　　Li ege bedaŭris kaj sin batis per mano. Li sin riproĉis: "Mi satiĝis nur pro tiu ĉi duona kuko. Do la antaŭajn ses kukojn mi manĝis vane. Se mi scius, ke la duona kuko satigos min, mi devus manĝi ĝin unue."

　　Homoj en la mondo ankaŭ tiel kondutas. En la homa vivo mankas eterna feliĉo ekde la komenco, sed ili strebas por la eterna feliĉo pro sia malsaĝo. Pro la senscieco ili opinias, ke la riĉaĵo povos doni al ili feliĉon, tutsimile al la malsaĝulo, kiu opiniis, ke la duona kuko satigis lin. Ili suferas multe por akiri riĉaĵon, kaj, ili suferas pro la protektado post kiam akiras riĉaĵon, kaj suferas de la sopiro post perdo de la riĉaĵo. Ili ne povas ĝui feliĉon en la tuta tago. Ni donas ekzemplon pri la manĝaĵo kaj vestaĵo. Se oni surhavas vestaĵon, ili sin opinias feliĉaj, sed por la feliĉo ili suferas de la klopodo. Budhoj diris: ke en la tri statoj de voluptaj, kunformaj kaj senformaj vivestaĵoj el la samsaro plenas la suferego, sed pro sia malsaĝo la vivestaĵoj sin opinias feliĉaj.”