4-4. La rakonto de Patipuĝika Kumaria: Malsamoj inter versioj
Miaohui (Diskuto | kontribuoj) |
Miaohui (Diskuto | kontribuoj) |
||
| Linio 1: | Linio 1: | ||
| − | Estas malsaĝe | + | Estas malsaĝe kroĉiĝi al la sensoj |
4-4. La rakonto de Patipuĝika Kumaria | 4-4. La rakonto de Patipuĝika Kumaria | ||
| − | + | Por homo de senĉesa deziro | |
| − | Kiu | + | Kiu kolektas nur plezur-florojn |
| − | + | Por homo kun kroĉiĝema menso | |
| − | + | Subigas Morto la suvereno | |
Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho recitis tiun ĉi kvarverson rilate al Patipuĝika Kumaria. | Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho recitis tiun ĉi kvarverson rilate al Patipuĝika Kumaria. | ||
| − | Patipuĝika Kumaria estis virino de Sravastio. Ŝi edziniĝis en la aĝo de dek ses jaroj kaj havis kvar | + | Patipuĝika Kumaria estis virino de Sravastio. Ŝi edziniĝis en la aĝo de dek ses jaroj kaj havis kvar filojn. Ŝi estis virta kaj malavara virino, kiu ŝatis doni almozon de manĝaĵo kaj aliaj vivbezonaĵoj al monaĥoj. Ŝi ofte iris al monaĥejo, faris purigadon, plenigis urnojn kaj potojn per akvo kaj oferis aliajn servojn. Ŝi ankaŭ posedis supernaturan memoron, per kiu ŝi sciis bone, ke antaŭ tiu ĉi vivo ŝi estis unu el multaj edzinoj de Malabario en la ĉiela mondo de Tavatimso. Ŝi ankaŭ memoris klare, ke ŝi forpasis de tie dum ĉiuj el ili estis en la ĝardeno por sin amuzi kaj pluki florojn. Do ĉiufoje kiam ŝi faris almozdonon al monaĥoj aŭ aliajn meritojn, ŝi kutime preĝis, ke ŝi renaskiĝu en la Tavatimsa mondo kiel edzino de Malabario, la antaŭa edzo. |
| − | Iutage, Patipuĝika malsaniĝis kaj forpasis en la sama vespero. Ŝi tuj renaskiĝis en Tavatimsa mondo kiel edzino de Malabario pro sia arda deziro. Ĉar cent jaroj en la homa mondo estas ekvivalenta | + | Iutage, Patipuĝika malsaniĝis kaj forpasis en la sama vespero. Ŝi tuj renaskiĝis en Tavatimsa mondo kiel edzino de Malabario pro sia arda deziro. Ĉar la periodo de cent jaroj en la homa mondo estas ekvivalenta nur al unu tago en Tavatimsa mondo, Malabario kaj liaj aliaj edzinoj ankoraŭ sin amuzis en la ĝardeno kaj Patipuĝika preskaŭ ne kaŭzis sopiron de ili. Do kiam ŝi partoprenis en ili, Malabario demandis, kie ŝi estis dum la tuta mateno. Ŝi respondis, kiel ŝi forpasis de Tavatimso, renaskiĝis en la homa mondo, edziniĝis al viro kaj naskis kvar filojn, forpasis de la homa mondo kaj fine revenis al Tavatimso. |
| − | Kiam la monaĥoj sciis pri la morto de Patipuĝika, ili estis | + | Kiam la monaĥoj sciis pri la morto de Patipuĝika, ili estis trafitaj de malĝojo. Ili iris al la Budho kaj raportis, ke Patipuĝika, kiu donis manĝaĵon al ili frue en la mateno, forpasis en la vespero. La Budho respondis al ili, ke la vivo de vivestaĵoj estas tre mallonga, kaj antaŭ ol ili kontentigis siajn dezirojn per sensaj plezuroj, ili jam estas subigitaj de morto. |
Nuna versio ekde 21:13, 21 Maj. 2014
Estas malsaĝe kroĉiĝi al la sensoj
4-4. La rakonto de Patipuĝika Kumaria
Por homo de senĉesa deziro
Kiu kolektas nur plezur-florojn
Por homo kun kroĉiĝema menso
Subigas Morto la suvereno
Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho recitis tiun ĉi kvarverson rilate al Patipuĝika Kumaria.
Patipuĝika Kumaria estis virino de Sravastio. Ŝi edziniĝis en la aĝo de dek ses jaroj kaj havis kvar filojn. Ŝi estis virta kaj malavara virino, kiu ŝatis doni almozon de manĝaĵo kaj aliaj vivbezonaĵoj al monaĥoj. Ŝi ofte iris al monaĥejo, faris purigadon, plenigis urnojn kaj potojn per akvo kaj oferis aliajn servojn. Ŝi ankaŭ posedis supernaturan memoron, per kiu ŝi sciis bone, ke antaŭ tiu ĉi vivo ŝi estis unu el multaj edzinoj de Malabario en la ĉiela mondo de Tavatimso. Ŝi ankaŭ memoris klare, ke ŝi forpasis de tie dum ĉiuj el ili estis en la ĝardeno por sin amuzi kaj pluki florojn. Do ĉiufoje kiam ŝi faris almozdonon al monaĥoj aŭ aliajn meritojn, ŝi kutime preĝis, ke ŝi renaskiĝu en la Tavatimsa mondo kiel edzino de Malabario, la antaŭa edzo.
Iutage, Patipuĝika malsaniĝis kaj forpasis en la sama vespero. Ŝi tuj renaskiĝis en Tavatimsa mondo kiel edzino de Malabario pro sia arda deziro. Ĉar la periodo de cent jaroj en la homa mondo estas ekvivalenta nur al unu tago en Tavatimsa mondo, Malabario kaj liaj aliaj edzinoj ankoraŭ sin amuzis en la ĝardeno kaj Patipuĝika preskaŭ ne kaŭzis sopiron de ili. Do kiam ŝi partoprenis en ili, Malabario demandis, kie ŝi estis dum la tuta mateno. Ŝi respondis, kiel ŝi forpasis de Tavatimso, renaskiĝis en la homa mondo, edziniĝis al viro kaj naskis kvar filojn, forpasis de la homa mondo kaj fine revenis al Tavatimso.
Kiam la monaĥoj sciis pri la morto de Patipuĝika, ili estis trafitaj de malĝojo. Ili iris al la Budho kaj raportis, ke Patipuĝika, kiu donis manĝaĵon al ili frue en la mateno, forpasis en la vespero. La Budho respondis al ili, ke la vivo de vivestaĵoj estas tre mallonga, kaj antaŭ ol ili kontentigis siajn dezirojn per sensaj plezuroj, ili jam estas subigitaj de morto.
