2-4. La rakonto de Malsaĝula Festivalo

　　2-4. La rakonto de Malsaĝula Festivalo

　　Homo sen saĝo

　　Diboĉas malatenteme.

　　Saĝuloj prenas atentemon

　　Kiel grandan trezoron.

　　Ne diboĉu en malatentemo.

　　Ne proksimiĝu al sensaj plezuroj.

　　Homoj atentemaj kaj meditemaj

　　Atingas abundan feliĉon.

　　Dum sia restado en Ĝetevana Monaĥejo, la Budho parolis tiujn versojn rilate al la Bala-Nakata festivalo, kiu signifas la festivalon de malsaĝuloj.

　　Iutage oni okazigis festivalon de malsaĝuloj en Sravastio. Homoj kutime ŝmiris siajn korpojn per cindro kaj bovfekaĵo en la malsaĝula festivalo, kaj ili vagis ĉirkaŭe parolante diversajn krudajn vortojn dum longa periodo de sep tagoj.

　　Tiam oni ne plu montris respekton al la familianoj, amikoj kaj monaĥoj kiam ili renkontis ilin, sed insultadis ilin per krudaj vortoj starante antaŭ la pordo. Tiuj, kiuj ne plu povis elteni la krudajn vortojn, devis pagi al la okazigantoj duonon, kvaronon aŭ eĉ moneron laŭ sia riĉeco. La okazigantoj de la ferio kutime alprenis la monon kaj forlasis iliajn domojn.

　　Tiam en Sravastio vivis kvin miliono da noblaj disĉiploj kaj ili sendis mesaĝon al la instruisto: “Estimata sinjoro, ni petas, ke la Budho ne iru en la urbon kun amaso de monaĥoj dum sep tagoj. Ili restu en la monaĥejo anstataŭe.” Dum sep tagoj la noblaj disĉiploj pretigis kaj sendis manĝaĵojn al la monaĥoj en la monaĥejo sen forlasi siajn domojn.

　　Post finiĝo la festivalo en la oka tago, oni invitis la monaĥan komunumon, kondukis monaĥojn en la urbon kaj donis al ili abundajn oferaĵojn. Sidiĝinte respektoplene ĉe unu flanko, ili diris al la Budho: “Estimata Sinjoro, ni pasigis lastajn sep tagojn malfeliĉe. Niaj oreloj preskaŭ eksplodis de krudaj paroloj fare de malsaĝuloj. Neniu montris respekton al aliaj, kaj pro tio ni detenis vin de enurbiĝo. Ni mem ankaŭ ne iris el la domoj.”

　　Aŭdinte ilian diron, la Budho respondis: “Malsaĝaj homoj tiel kondutis laŭ sia propra maniero. Sed saĝuloj tenis atentemon kiel sian valoran trezoron, kaj fine atingos grandan sukceson de nirvano.”

　　Ekspliko:

　　Malsaĝaj homoj senbride diboĉas en distriteco. Sed la saĝaj homoj tenas atentemon kiel valoran trezoron. La malsaĝuloj havas vivon de sensa plezuro. Ili absorbiĝas en ĉasado al tio, kio tute ne utilas al la spirita progreso. Oni bezonas riĉecon por atingi mondajn celojn. En la sama maniero, ni ankaŭ bezonas iom da riĉeco por akiri spiritan atingon, sed la riĉeco estas atentemo.

　　Ne dronu en malatentemo. Evitu deziron al sensaj plezuroj, kio ajn estas ilia naturo. La atentema homo havas trankvilan menson kaj ili atingos grandan feliĉon.

　　Jen alia komentario:

　　El sensa dependo estiĝas deziro, kiu, kiel senscieco, estas alia grava faktoro en la “denpenda origino”. Krociĝo, deziro kaj inklino estas aspektoj de la denpenda origino. La dependa origino estas aspekto de la dua Nobla Vero. Deziro estas triopa-- nome, deziro al sensaj plezuroj, la deziro al sensaj plezuroj, kiu havas rilaton kun vidpunkto de eternismo, t. e. ĝui plezurojn kun opinio, ke ĉio restas eterna, kaj la deziro al sensaj plezuroj, kiu havas rilaton kun vidpunkto de nihilismo, t. e, ĝui plezurojn kun opinio, ke ĉio pereos post homa morto. La lasta havas starpunkton de materialismo. Tion oni ankaŭ interpretas kiel krociĝon al forma kaj senforma statoj respektive. Kutime tiuj du terminoj prezentiĝas per deziroj al ekzisteco kaj neekzisteco. Ekzistas ses specaj deziroj konformaj al ses sensaj objektoj, kiaj estas formo, sono kaj aliaj. Ili fariĝas dek du kiam oni rigardas ilin kiel la internan kaj eksteran. Oni deduktas ilin kiel tridek ses kiam oni rigardas ilin kiel pasintecon, nunecon kaj estontecon. Kiam ili estis triobligitaj per estontaj tri specaj deziroj, la sumo atingas cent ok.Homoj en la mondo nature pliintensigas sian deziron al sensaj plezuroj. Estas tre malfacile venki sensajn dezirojn. La plej potencaj faktoroj en la rado de vivo estas iluzio kaj deziro, kiuj estas du ĉefaj kaŭzoj de la dependa origino. Iluzio funkcias kiel pasinta kaŭzo en la nuna tempo, kaj deziro estas la nuna kaŭzo, kiu funkcias en la estonteco. Homoj dependaj al deziro kaptas aferon forte deziratan. Deziro similas al palpado en la mallumo por ŝteli ion. Kapto rilatas al reala ŝtelado de objekto. Kapto estas kaŭzita de ambaŭ krociĝo kaj eraro. Ĝi estigas falsajn opiniojn pri “mi” kaj “mia”. Kapto estas kvaropa-- nome, senso, falsaj vidpunktoj, krociĝo al ritoj aŭ ceremonioj, kaj teorio de animo.