1-11. La rakonto de Upasako Damiko: Malsamoj inter versioj

El Vikio BRE
Iri al: navigado, serĉi
(Nova paĝo kun '　　Once there lived in Savatthi, a lay disciple by the name of Dhammika, who was virtuous and very fond of giving charity. He generously offered food and other requisites to the ...')
 
 
(7 intermediate revisions by 2 users not shown)
Linio 1: Linio 1:
−
　　Once there lived in Savatthi, a lay disciple by the name of Dhammika, who was virtuous and very fond of giving charity. He generously offered food and other requisites to the monks regularly and also on special oc-casions. He was, in fact, the leader of five hundred virtu-ous lay disciples of the Buddha who lived in Savatthi. Dhammika had seven sons and seven daughters and all of them, like their father, were virtuous and devoted to charity. When Dhammika was very ill and was on his death-bed he made a request to the Sangha to come to his bedside and recite the sacred texts. While the monks were reciting the Mahasatipatthana Sutta, six decorated chariots from six celestial worlds arrived to invite him to their respective worlds. Dhammika told them to wait for a while for fear of interrupting the recitation of the Sutta. The monks, thinking that they were being asked, to stop, stopped and left the place.
+
　　1-11. La rakonto de laika budhano Damiko
−
 
+
−
　　1-11. La rakonto de Upasako Dammiko
+
  
 
　　En la nuno kaj estonteco
 
　　En la nuno kaj estonteco
  
−
　　Same ĝojas faranto de merito.
+
　　Same feliĉas faranto de merito.
  
 
　　Li estas ĝoja kaj feliĉa
 
　　Li estas ĝoja kaj feliĉa
Linio 11: Linio 9:
 
　　Vidinte sian puran karmon.
 
　　Vidinte sian puran karmon.
  
−
　　Dum sia restado en Ĝetavana monaĥejo de Sravastio, la Budho parolis tiun ĉi versaĵon rilate al laika budhano Damiko.
+
　　Dum sia restado en Ĝetavana monaĥejo de Sravastio, la Budho parolis tiun ĉi verson rilate al laika budhano Damiko.
  
−
　　Iam en Sravastio vivis laika budhano nomata Damiko, kiu estis virta kaj oferema. Li malavare oferis manĝajon kaj aliajn bezonaĵojn al monaĥoj regule kaj ankaŭ en specialaj okazoj. Fakte, li estis estro de budhaj kvincent virtaj laikaj disĉiploj en Sravastio. Damiko havis sep filojn kaj sep filinojn, kaj ili ĉiuj estis virtaj kaj oferemaj kiel sia patro. Kiam Damiko grave malsaniĝis kaj kuŝis sur la morta lito, li petis la Samgon veni al lia lito kaj reciti sanktajn tekstojn. Kiam la monaĥoj recitis la Mahasatipatanan Sutron, ses ornamitaj ĉaroj venis el ses ĉielaj mondoj por bonvenigi lin al respektivaj mondoj. Damiko admonis ilin atendi momenton por ne ĝeni la sutrorecitadon. Sed la monaĥoj pensis, ke li petis ilin halti, do ili ĉesigis sian recitadon kaj forlasis.
+
　　Iam en Sravastio vivis laika budhano nomata Damiko. Estante virta kaj oferema, li malavare oferis manĝaĵon kaj aliajn bezonaĵojn al monaĥoj regule kaj ankaŭ en specialaj okazoj. Fakte, li estis estro de kvincent virtaj laikaj budhanoj vivantaj en Sravastio. Damiko havis sep filojn kaj sep filinojn, kaj ili ĉiuj estis same virtaj kaj oferemaj kiel sia patro. Kiam Damiko grave malsaniĝis kaj kuŝis sur la morta lito, li petis la Samgon veni al lia lito kaj reciti sanktajn tekstojn. Kiam la monaĥoj recitis la Mahasatipatanan Sutron, ses ornamitaj ĉaroj venis el ses ĉielaj mondoj por bonvenigi lin al respektivaj mondoj. Damiko proponis al ili atendi momenton por ne ĝeni la sutrorecitadon, tamen la monaĥoj miskomprenis, ke li petis ilin halti, do ili ĉesigis sian recitadon kaj forlasis lian domon.
  
−
　　Momenton nelonge, Damiko diris al siaj infanoj pri la ses ornamitaj ĉaroj atendantajn lin. Li decidis elekti la ĉaron el la Tusita mondo kaj petis iun el siaj infanoj ĵeti florkronon al ĝi. La florkrono hokiĝis de la ĉara jugo kaj pendis en la aero. Amaso da homoj nur vidis la florkronon pendantan en la ĉielo, sed ne la ĉaron. Damiko dirs: “Ĉu vi vidas la florkronon?” “Jes, ni vidas ĝin.” “La florkrono pendis sur la ĉaro veninta el la mondo de Tusitaj Dioj. Mi iros al la mondo de la Tusitaj Dioj. Do ne malĝoju. Se vi deziras renaskiĝi kun mi, faru meritajn laborojn kiel mi.” Poste li forpasis kaj renaskiĝis en la Tusita mondo. Tiel la virtulo ĝojas en tiu ĉi mondo kiel en la sekva. Post kiam la monaĥoj revenis en la monaĥejon, la Budho demandis ilin, “Monaĥoj, ĉu la laika disĉiplo aŭdis la Darmon?” “Jes, Sinjoro, sed dum la recitado li kriis ‘Haltu! Haltu!’ kaj ĉesigis nin. Poste liaj filoj kaj filinoj ekploris, do ni forlasis.” “Monaĥoj, li ne parolis al vi.Ses feoj en ses ĉielaj ĉaroj venis el ses mondoj de dioj. Ili proponis, ke la laika disĉiplo iru kun ili, sed la laika disĉiplo ne volis ĝeni la dharmon, do li parolis al ili.” “Ĉu vere, Sinjoro?” “Jes, vere, monaĥoj.” “Sinjoro, kie li renaskiĝis nun?” “En la mondo de la Tusitaj Dioj, monaĥoj.”
+
　　Momenton poste, Damiko diris al siaj infanoj pri la ses ornamitaj ĉaroj lin atendantaj. Li decideme elektis la ĉaron el Tusita Mondo kaj petis iun el siaj infanoj ĵeti florkronon al ĝi. La florkrono hokiĝis de la ĉara jugo kaj pendis en la aero. Anstataŭ la ĉaron, la homamaso nur vidis la florkronon pendantan en la ĉielo. Damiko demandis: "Ĉu vi vidas la florkronon?" "Jes, ni vidas ĝin." "La florkrono pendas sur la ĉaro veninta el Tusita Mondo. Mi iros al la ĉiela mondo Tusito. Do ne malĝoju pri mi. Se vi deziras renaskiĝi kun mi, faru meritplenajn laborojn kiel mi mem." Poste li forpasis kaj renaskiĝis en Tusita Mondo. La virtulo vivis tiel feliĉe en tiu ĉi mondo kiel en la sekva. Post kiam la monaĥoj revenis en la monaĥejon, la Budho demandis ilin, "Monaĥoj, ĉu la laika disĉiplo aŭskultis la Darmon?" "Jes, Sinjoro, sed dum la recitado li ĉesigis nin per diro 'Haltu! Haltu!'  Poste liaj filoj kaj filinoj ekploris, do ni forlasis lin." "Monaĥoj, li parolis ne al vi. Ses feoj en ses ĉielaj ĉaroj venis el ses mondoj de dioj. Ili proponis, ke la laika disĉiplo iru kun ili, sed la laika disĉiplo ne volis ĝeni la recitadon de sutro, do li parolis al ili." "Ĉu vere, Sinjoro?" "Jes, vere, monaĥoj." "Sinjoro, kie li renaskiĝis nun?" "En la ĉiela mondo Tusito, monaĥoj."
  
−
　　“Sinjoro, lastatempe li vivis inter siaj familianoj ĝojplene kaj nun li denove iris al loko de feliĉo kaj renaskiĝis tie.” “Jes, monaĥoj. Ili estas atentemaj. ili estos same feliĉaj en ambaŭ nuna kaj estonta lokoj, ĉu ili estas laikuloj aŭ monaĥoj.”
+
　　"Sinjoro, lastatempe li vivis inter siaj familianoj ĝojplene.Nun li denove iris al loko de feliĉo kaj renaskiĝis tie." "Jes, monaĥoj. La atentemuloj vivas same feliĉaj en ambaŭ nuna kaj estonta vivoj malgraŭ ili estas laikuloj aŭ monaĥoj."
  
−
　　Saĝa homo faras bonajn kondutojn. Farinte tiujn bonajn kondutojn li ĝojas tie en tiu ĉi mondo. Li same ĝojas en la poste vivo same bone. Li ĝojas vidinte lapurecon de sia meritoplenaj kondutojn. Li estas tute ĝojplena vidinte la bonecon de siaj kondutoj.
+
　　Saĝa homo faras bonajn kondutojn. Farinte tiujn bonajn kondutojn li vivas feliĉe en la nuna mondo. Li same feliĉas en la posta vivo. Li ĝojas vidinte la purecon de siaj meritplenaj kondutoj. Li estas tute ĝojplena vidinte la bonecon de siaj kondutoj.

Nuna versio ekde 16:29, 19 Dec. 2013

　　1-11. La rakonto de laika budhano Damiko

　　En la nuno kaj estonteco

　　Same feliĉas faranto de merito.

　　Li estas ĝoja kaj feliĉa

　　Vidinte sian puran karmon.

　　Dum sia restado en Ĝetavana monaĥejo de Sravastio, la Budho parolis tiun ĉi verson rilate al laika budhano Damiko.

　　Iam en Sravastio vivis laika budhano nomata Damiko. Estante virta kaj oferema, li malavare oferis manĝaĵon kaj aliajn bezonaĵojn al monaĥoj regule kaj ankaŭ en specialaj okazoj. Fakte, li estis estro de kvincent virtaj laikaj budhanoj vivantaj en Sravastio. Damiko havis sep filojn kaj sep filinojn, kaj ili ĉiuj estis same virtaj kaj oferemaj kiel sia patro. Kiam Damiko grave malsaniĝis kaj kuŝis sur la morta lito, li petis la Samgon veni al lia lito kaj reciti sanktajn tekstojn. Kiam la monaĥoj recitis la Mahasatipatanan Sutron, ses ornamitaj ĉaroj venis el ses ĉielaj mondoj por bonvenigi lin al respektivaj mondoj. Damiko proponis al ili atendi momenton por ne ĝeni la sutrorecitadon, tamen la monaĥoj miskomprenis, ke li petis ilin halti, do ili ĉesigis sian recitadon kaj forlasis lian domon.

　　Momenton poste, Damiko diris al siaj infanoj pri la ses ornamitaj ĉaroj lin atendantaj. Li decideme elektis la ĉaron el Tusita Mondo kaj petis iun el siaj infanoj ĵeti florkronon al ĝi. La florkrono hokiĝis de la ĉara jugo kaj pendis en la aero. Anstataŭ la ĉaron, la homamaso nur vidis la florkronon pendantan en la ĉielo. Damiko demandis: "Ĉu vi vidas la florkronon?" "Jes, ni vidas ĝin." "La florkrono pendas sur la ĉaro veninta el Tusita Mondo. Mi iros al la ĉiela mondo Tusito. Do ne malĝoju pri mi. Se vi deziras renaskiĝi kun mi, faru meritplenajn laborojn kiel mi mem." Poste li forpasis kaj renaskiĝis en Tusita Mondo. La virtulo vivis tiel feliĉe en tiu ĉi mondo kiel en la sekva. Post kiam la monaĥoj revenis en la monaĥejon, la Budho demandis ilin, "Monaĥoj, ĉu la laika disĉiplo aŭskultis la Darmon?" "Jes, Sinjoro, sed dum la recitado li ĉesigis nin per diro 'Haltu! Haltu!' Poste liaj filoj kaj filinoj ekploris, do ni forlasis lin." "Monaĥoj, li parolis ne al vi. Ses feoj en ses ĉielaj ĉaroj venis el ses mondoj de dioj. Ili proponis, ke la laika disĉiplo iru kun ili, sed la laika disĉiplo ne volis ĝeni la recitadon de sutro, do li parolis al ili." "Ĉu vere, Sinjoro?" "Jes, vere, monaĥoj." "Sinjoro, kie li renaskiĝis nun?" "En la ĉiela mondo Tusito, monaĥoj."

　　"Sinjoro, lastatempe li vivis inter siaj familianoj ĝojplene.Nun li denove iris al loko de feliĉo kaj renaskiĝis tie." "Jes, monaĥoj. La atentemuloj vivas same feliĉaj en ambaŭ nuna kaj estonta vivoj malgraŭ ili estas laikuloj aŭ monaĥoj."

　　Saĝa homo faras bonajn kondutojn. Farinte tiujn bonajn kondutojn li vivas feliĉe en la nuna mondo. Li same feliĉas en la posta vivo. Li ĝojas vidinte la purecon de siaj meritplenaj kondutoj. Li estas tute ĝojplena vidinte la bonecon de siaj kondutoj.

Elŝutita el "http://www.budhano.cn/vikio/index.php?title=1-11._La_rakonto_de_Upasako_Damiko&oldid=8266"