Ĉu alproksime ĉu proksime estas bonkoro.
Iutage majstro Huijue ĝuste ludis ŝakon kun budhano en laŭbo de monto, iu junulo kulte riverence demandis:“ Pardonon, ĉu post mallonga tempo mi atingos la vilaĝegon antaŭ monto?”
Ekrigardinte la junulon, la majstro surprize diris:“aĥa, estas aliflanke de la monto, vi devos iri tra longan mont-vojon.”
Dankinte la junulo urĝe foriris.
Tuj la junulo foriris, refoje venis alia junulo, li laŭte demandis:“Majstro, bonvolu sciigi al mi kiomlonge la vojo al la vilaĝego de la monto estas?”
La majstro metetis la ŝakfiguron en la mano, malrapide turnis sin kaj diris:“oh, estas tre proksime. Post la monto ja estas ĝi.”
La junulo frotis la ŝviton sur sia vizaĝo, batetis la polvon sur sia vesto, kaj antaŭeniris.
La budhano surprize demandis:“Majstro, estas sama distanco al la vilaĝego. Kial vi diris al la antaŭa junulo ke ĝi estas malproksima, sed proksima al la posta? Ĉu estas tiu kialo, ke ili traktis al vi per malsama sinteno?”
La majstro senpasie diris:“Ke diri ĝin malproksima aŭ proksima, estas sama distanco. Sed mi ne intence trompis ilin pro iliaj malsamaj sintenoj al mi. Mia tono ĉu laŭte aŭ mallaŭte, estas bonkora gvido. La unua junulo iris malrapide, li certe estas klerulo laŭ la tualetado. Mi diris al li ke la vilaĝego estas malproksima por ke li akcelu la paŝadon. Se li ne rapide paŝus, mallumiĝonte li ne povus eliri el la montvojo, tiel eble li vundiĝus pro rabobestoj. Laŭ la urĝa mieno de la dua junulo, li certe estas troriskemulo. Mi diris al li ke malproksima por ke li forigu la angoron de sia koro, faru la malrapidan paŝon kaj atente iru por eviti eraron en la profunde kruta mont-vojo.”
La budhano faris paŭzon kaj kapjesis:“Oh, efektive ke diri ĉu proksima aŭ malproksima, ja ambaŭ estas bonkora.”
Rigardante la ondiĝantajn pinojn, Majstro Huijue diris:“Same estas vento, sumere tio estas malvarmeta vento; vintre tio estas frosta vento. Pro diferenco de medio ĝi ŝanĝas homan senton,kaj decidas la homan sintenon. Se ne estus tiu monto, mi ankaŭ ne havus la malsaman tonon. Instrui studentojn laŭ ilia kapablo, sed estas pli grave gvidi aferon laŭ la direkto de ĝia disvolviĝo.”
远近都是善心
一日，觉慧大师正和一施主在山中的凉亭中下棋，一年轻人上前作揖道：“请问大师，山前镇快到了吧？” 大师看了一眼年轻人，惊诧道：“唉呀，山那边呢，要走过这段很长很长的山路。” 年轻人一声谢过，匆匆而去。 年轻人前脚刚走，又一个小伙子来到凉亭前，大声问道：“老和尚，山前镇还有多远啊？” 大师轻轻落下手中的棋子，慢慢转过身来，说：“哦，很近了，过去山就是。” 小伙子抹了一把脸上的汗水，拍拍身上的尘土，向前走去。 施主很惊讶，问道：“大师，一样的距离，您为什么对前一个人说远，对后一个人说近呢？难道是因为他们对你的态度不同的缘故？” 大师淡然道：“说远说近，都是同样的距离，我并没有因为他们对我的态度不同而欺骗谁的意思。我语气的高低，却是为了一种善意的引导。前面的年轻人，脚步不慌不忙，一看就是个书生。我给他说远，是为了让他加快步伐。如果他不快点走，天黑之前怕是走不出这段山路，那样恐将被山林中的野兽所伤。后面的年轻人，风风火火的样子，一看就是个莽撞之人。我给他说近，是为了让他消除心中的焦虑，能够慢下脚步，谨慎行走，以免在这沟深崖陡的山路上出什么差错。” 施主顿了一顿，点头道：“哦，原来这远近都是善心啊。” 觉慧大师望着远方起伏的松涛，说：“同样是风，夏天，那就是凉风；冬天，那就是寒风。环境的不同，会改变人的感受，会决定人的态度。如果没有那座山，我也就不会有这远近不同的语气了。因材施教，更要因势利导。”
