Montri afiŝojn

En tiu ĉi paĝo vi povas rigardi ĉiujn afiŝojn faritajn de tiu ĉi forumano. Notu, ke vi povas vidi afiŝojn nur en partoj de la forumo por kiuj vi nun havas atingopermeson.


Fadenoj - Miaohui

Paĝoj: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 [13] 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 ... 33
181
Sutro de cent paraboloj / 36. Elfosi la okulojn de ermito
« je: aprilo 09, 2014, 10:57:46 ptm »
  36. Elfosi la okulojn de ermito

  Iam ermito sin kulturis en la montaro kaj sukcese atingis kvin magiajn povojn. Li povis vidi ĉiujn trezorojn kaŝitajn en la tero per la magiaj okuloj.

  Informiĝinte pri tio, la reĝo tre ĝojis kaj diris al siaj konsilantoj: "Kiel ni povos reteni la ermiton en nia lando kontraŭ lia foriro? Tiel li povos helpi min havi pli da trezoro."

  Malsaĝa konsilanto tuj iris al la ermito, elfosis liajn okulojn kaj portis ilin al la reĝo. Li diris: "Mi jam prenis la okulojn de la ermito, kaj nun li ne plu kapablas iri aliloken, sed ĉiam restos en nia lando."

  La reĝo diris al la konsilanto: "Mi deziris restigi la ermiton nur pro lia povo vidi la kaŝitajn trezorojn sub la tero. Vi jam detruis liajn okulojn, do per kio li ankoraŭ utilas al mi?"

  La mondanoj ankaŭ kondutas same. Vidinte, ke ermito praktikas kontempladon pri la korpo kaj korpa pereiĝo ĉe tombejo sub arbo en sovaĝa arbaro, ili kondukas lin hejmen por vivteni per diversaj manieroj kontraŭ lia volo. Tio detruas lian puran praktikadon kaj malhelpas lian klopodon al la sukceso. Ili donas malutilon al la ermito kaj ankaŭ ne povas sin profitigi per tio. Do ili klopodas vane, tute simile al la malsaĝa konsilanto, kiu detruis la okulojn de la ermito.

182
Trezorejo de Vero / 3-9. La rakonto de Sorejo
« je: aprilo 08, 2014, 10:57:36 atm »
  Bone trejnita menso superas homon

  3-9. La rakonto de Sorejo

  La bone trejnita menso

  Faras pli grandan bonon

  ol la patrino, patro

  Kaj ĉiu ajn parenco.

  Restante en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho parolis tiun ĉi kvarverson, rilate al Sorejo, la filo de riĉulo en la urbo de Sorejo. Foje, Sorejo veturis per ĉevala ĉaro por baniĝi akompanate de siaj amiko kaj servistoj. Ĝuste tiam, monaĥo Mahakaĉajano ordigis siajn robojn ekster la urbo, kiam li pretis iri en la urbon Sorejo por peti manĝaĵon. Vidinte la junan mienon de la monaĥo, la junulo Sorejo pensis: "Kiel mi deziras, ke la monaĥo estus mia edzino, tiel ke la mieno de mia edzino estus simila al la lia." Ĵus kiam la deziro aperis en li, lia sekso ŝanĝiĝis kaj li subite fariĝis virino. Ege hontiĝinte, li tuj subiris de la ĉaro kaj forkuris laŭ la vojo al Taksilo. Liaj akompanantoj serĉis ĉie, sed ne trovis lin. La viriniĝinta Sorejo oferis sian sigelitan ringon al iuj irantaj al Taksilo, por ke tiuj permesu ŝin veturi per ilia ĉaro. Atinginte Taksilon, ŝiaj akompanantoj diris al juna riĉulo de Taksilo pri la virino, kiu venis kune kun ili. La juna riĉulo trovis, ke ŝi estas tre bela kaj aĝas konvene por li, li do edziĝis al ŝi. Kiel rezulto de la edziniĝo, ŝi naskis du filojn. Ŝi ankaŭ havis aliajn du filojn en la antaŭa geedziĝo kiel viro.

  Iutage, filo de soreja riĉulo venis al Taksilo kun karavano de kvincent ĉaroj. Sinjorino Sorejo rekonis lin kiel sian malnovan amikon kaj tuj faris inviton al li. La viro de Sorejo surpriziĝis pri la invito, ĉar li tute ne konis la virinon, kiu invitis lin. Li diris al sinjorino Sorejo, ke li ne konas ŝin, kaj demandis, ĉu ŝi konas lin. Ŝi respondis, ke ŝi konas lin tre bone. Ŝi ankaŭ demandis pri la bonfarteco de sia familio kaj aliaj homoj en la urbo Sorejo. La viro de Sorejo informis ŝin pri sia amiko, kiu malaperis mistere kiam tiu iris por baniĝi. Tiam sinjorino Sorejo malkaŝis sian personecon kaj rakontis pri sia tuta okazaĵo, pri la eraraj pensoj kontraŭ monaĵo Mahakaĉajano, pri la ŝanĝiĝo de sia sekso, kaj ankaŭ pri sia edziniĝo al juna riĉulo de Taksilo. La viro de Sorejo admonis al sinjorino Sorejo peti pardonon de la monaĥo. Monaĥo Mahakaĉajano vizitis Sorejon laŭ invito kaj akceptis la oferitan manĝaĵon. Post la manĝo, oni kondukis sinjorinon Sorejo al la monaĥo, kaj la viro de Sorejo raportis al li, ke la virino iam estis filo de soreja riĉulo. Li eksplikis, kiel Sorejo viriniĝis pro siaj eraraj pensoj kontraŭ la estimata monaĥo. Sinjorino Sorejo respektoplene petis pardonon de la monaĥo. La monaĥo diris: "Stariĝu, mi pardonas vin." Tuj kiam tiuj vortoj estis elbuŝigitaj, la virino denove aliseksiĝis en viron. Sorejo estis scivola, kiel en la ekzisteco kaj kun sola korpo li spertis la ŝanĝiĝon de sekso kaj eĉ naskis filojn. Opiniante, ke liaj travivaĵoj estas lacigaj kaj abomenindaj, li decideme forlasis la mondan vivon kaj aliĝis al la samgo kiel monaĥo.

  Monaĥiĝinte, li ofte ricevis demandojn: "Al kiuj el viaj filoj vi pli korinklinas, al la filoj naskigitaj aŭ naskitaj de vi?" Li kutime respondis, ke li pli amas tiujn, kiujn li havas kiel virino. Oni tiel ofte metis la demandojn al li, ke li ege ĉagreniĝis kaj hontiĝis. Li do restis sola, diligente kontemplis la kadukiĝon kaj pereiĝon de la korpo kaj tuj atingis arahantecon kune kun analitika rigardo. Poste, kiam oni starigis al li la malnovajn demandojn, li respondis, ke li ne plu havas specialan korinklinon al iu ajn el ili. Aŭdinte tion, aliaj monaĥoj pensis, ke li mensogas. Kiam ili raportis al la Budho pri la malsamaj respondoj de Sorejo, la Budho respondis: "Mia filo ne mensogis. Li diris la veron." 

  Bone gviditaj pensoj povas helpi homojn fariĝi pli bonaj ol ties patro aŭ patrino.


183
Trezorejo de Vero / 3-8. La rakonto de Nando la paŝtisto
« je: aprilo 08, 2014, 12:06:18 atm »
  Ĉiuj eraroj venis el malbonaj mensoj

  3-8. La rakonto de paŝtisto Nando

  La malbona menso faras

  Malbonon pli grandan

  ol malamiko faras al sia malamiko

  Aŭ malamanto al sia malamato.

  Dum vizito al iu vilaĝo en la regno de Kosalo, la Budho parolis tiun ĉi verson rilate al paŝtisto Nando.

  Nando estis paŝtisto, kiu prizorgis la bovojn de Anatapindiko. Kvankam li nur estis paŝtisto, li havis sian propran riĉaĵon. Li fojfoje iris al la domo de Anatapindiko kaj tie vidis la Budhon kaj aŭskultis lian predikadon de tempo al tempo. Nando petis, ke la Budho vizitu lian hejmon. Sed la Budho ne tuj akceptis la inviton, dirante, ke ankoraŭ ne estas la konvena tempo por la vizito.

  Post iom da tempo, dum la Budho vojaĝis kun siaj sekvantoj, li forlasis sian vojon por viziti Nandon ĉar li sciis, ke venas la konvena tempo por Nando ricevi lian instruadon. Nando respektoplene akceptis la Budhon kaj liajn sekvantojn. Li servis ilin per lakto, laktaj produktaĵoj kaj aliaj elektitaj manĝaĵoj dum sep tagoj. En la lasta tago, post kiam Nando aŭskultis la predikadon de la Budho, li atingis frukton de sotapato. Kiam la Budho forlasis tiutage, Nando sekvis lin por iom da distanco portante lian bovlon, kaj fine riverencis por adiaŭi kaj ekiris al sia hejmo.

  Ĝuste tiam sago elpafita de ĉasisto hazarde trafis lin. Poste, la monaĥoj sekvantaj la Budhon trovis, ke Nando kuŝas morta. Ili raportis la okazaĵon al la Budho, dirante: “Estimata Sinjoro, ĉar vi venis ĉi tien, Nando, kiu faris grandan oferadon al vi kaj akompanis vin sur via vojo, estis mortigita kiam li reiris al sia hejmo.” La Budho respondis al ili: “Monaĥoj, ĉu mi venis ĉi tien aŭ ne, li ne povus eviti la morton pro sia antaŭa karmo.”

  Kiam bandito vidas alian, li tuj atakas tiun. En la sama maniero, kiam homo vidas sian malamikon, li ankaŭ faras malutilon. Sed la malbone funkcianta menso faras al sia posedanto pli grandan malbonon ol tion, kion faras bandito al la alia aŭ malamanto al la malamato. 

184
Esperanta biblioteko / Reta librejo
« je: aprilo 07, 2014, 02:49:47 ptm »
    En la paĝo  http://cindymckee.com/p11/  troviĝas multaj esperantaj legaĵoj elŝuteblaj kiel e-libroj en formato de PDF, do legemaj samideanoj ne ignoru ĝin,

185
Sutro de cent paraboloj / 35. Spegulo en la skatolo de trezoro
« je: aprilo 07, 2014, 06:41:05 atm »
35. Spegulo en la skatolo de trezoro

  Iam vivis malriĉulo. Li ŝuldis grandan sumon al aliaj kaj ne kapablis redoni, do li povis fari nenion ol forfuĝi.

  En dezerto li trovis skatolon plenan de trezoro. Sur la trezoro kuŝis spegulo sub la skatola kovrilo.

  Vidinte la skatolon, la malriĉulo ege plezuriĝis kaj tuj malfermis ĝin. Sed kiam li vidis homfiguron en la spegulo, li teruriĝis kaj diris kun ĉebruste alpremitaj manoj: "Mi opiniis, ke la skatolo estas malplena, sed tute ne scias, ke vi estas ene. Bonvolu ne koleri kontraŭ mi!"

  La ordinaraj homoj ankaŭ estas similaj. Turmentite de sennombraj ĉagrenaĵoj kaj persekutite de morto, Marao kaj ŝuldatoj, ili volas fuĝi el la vivcirklo de naskiĝo kaj morto. Ili praktikas bonan konduton kaj akumulas meriton en Budhismo ĝis ili vidas la skatolon de trezoro. Sed ili konfuziĝas pro la spegulo de egoo, misprenas la vidpunkton pri egoo kiel veron kaj kroĉiĝas al ĝi. Pro tio ili degeneras, perdas ĉiujn meritojn,  meditajn atingojn, purecon, kaj sanktajn fruktojn de la tri ŝtupoj. Simile al la malsaĝulo, kiu forĵetis la trezoron, la homoj kroĉiĝintaj al egoo ankaŭ faras same.

186
Sutro de cent paraboloj / 34. Transporti dolĉan akvon
« je: aprilo 07, 2014, 05:31:23 atm »
34. Transporti dolĉan akvon

  Iam estis vilaĝo distanca de la ĉefurbo je kvin joĝanoj. En la vilaĝo troviĝis dolĉa akvo, do la reĝo ordonis al la vilaĝanoj sendi dolĉan akvon al li ĉiutage. La vilaĝanoj elĉerpiĝis de tio, kaj ĉiuj volis forlasi la vilaĝon por fuĝi en aliajn lokojn.

  Tiam la vilaĝestro diris al la vilaĝanoj: "Ne forlasu! Mi petos la reĝon, ke li ŝanĝu la distancon de kvin joĝanoj al tri por proksimigi vin, tiel vi ne plu laciĝos de la vojirado."

  Li do faris peton al la reĝo, kaj la reĝo vere ŝanĝis la distancon al tri joĝanoj.

  Ĉiuj ĝojegis pri tio.

  Iu diris: "La vojo ankoraŭ longas je kvin joĝanoj, kaj la distanco tute ne ŝanĝiĝis."

  Tamen aŭdinte tion, neniu volis forlasi la vilaĝon pro sia kredo al la reĝo.

  Iuj homoj en la mondo ankaŭ tiel kondutas. Ili praktikas ĝustan darmon de Budhismo por atingi la urbon de nirvano trapasinte la Kvin Ŝtupojn de preparado, oportunaj metodoj, vido, sinkulturado kaj kulmino. Sed ili enuas en la klopodo, volas rezigni la praktikadon, resti en la vivcirklo de naskiĝo kaj morto kaj ne plu paŝi antaŭen. Poste la Darma Reĝo interpretis la metodon fariĝi budho per la tri ŝtupoj de ŝravako (sravaka), pratjekabudho (pratyekabuddha) kaj bodisatvo. La praktikantoj de hinajano ĝojis pro tio, opiniante, ke ĝi estas facila vojo por atingi liberiĝon el la vivcirklo de naskiĝo kaj morto per bonaj konduto kaj merito. Poste ili aŭdas, ke la celo de budhismo estas fariĝi budho anstataŭ la aliaj, sed simile al la vilaĝanoj, ili ne plu volas anstataŭigi la antaŭan celon per la nova pro sia kredo je la Budho.

187
Forumo pri vortoj / teokrato
« je: aprilo 06, 2014, 10:16:04 ptm »
teokrat7o. Adepto de teokratio.
teokrati2o Σ Reĝimo, en kiu la regado apartenas al la pastra klaso, aganta en la nomo de sia Dio: la hebrea teokratio.
teokratia. Rilata al teokratio.

188
Sutro de cent paraboloj / 33. Haki arbon por preni frukton
« je: aprilo 06, 2014, 05:18:59 ptm »
33. Haki arbon por preni frukton

  Iam reĝo havis arbon altan kaj grandan. La arbo ĉiam produktis fruktojn dolĉajn kaj bongustajn.

  Foje iu gastis ĉe la reĝo. La reĝo demandis: “La arbo donos bongustajn fruktojn. Ĉu vi volas manĝi?”

  La gasto respondis: “La arbo estas alta kaj granda. Kiel mi povos preni la fruktojn eĉ se mi volas manĝi?”

  La reĝo tuj dehakis la arbon por preni la fruktojn pli facile, sed li trovis nenion post la vana laboro. Poste, kiam li volis restarigi la arbon, ĝi jam sekiĝis kaj ne plu povis reviviĝi.

  La mondanoj ankaŭ kondutas same. En budhismo estas disciplina arbo, kiu produktas sanktan frukton. Se iu volas akiri la frukton, li devas observi la disciplinojn, kaj akumuli meritojn. Sed oni ne scias la bonon de la disciplinoj, kaj rompas ilin kvazaŭ dehaki la arbon. Oni rikoltas nenion se ili klopodas revivigi la dehakitan arbon. La homoj detruintaj disciplinojn same klopodas vane.

189
Sutro de cent paraboloj / 32. Komercisto ŝtelinta oron
« je: aprilo 06, 2014, 03:42:38 ptm »
32. Komercisto ŝtelinta oron

  Iam du komercistoj faris sian propran negocon en la sama loko. Unu vendis oron, dum la alia vendis kotonon.

  Aĉetanto de oro bruligis oringoton de komercisto por taksi ĝian verecon. Poste, la alia komercisto ŝtelis la bruligitan oron kaj kaŝis ĝin en sian kotonon.

  La kotono tute cindriĝis pro la bruligita oro. Lia ŝtelado malkaŝiĝis kaj li perdis ambaŭ oron kaj kotonon.

  Iuj de aliaj religioj same plagiatis instruon de Budhismo kaj aldonis ĝin en sian doktrinon kun mensogo, ke ĝi estas ilia doktrino anstataŭ budhisma instruo. Tamen tio detruis ilian doktrinon kaj malkaŝis ilian ŝteladon. La afero similis al la malkaŝiĝo pri la ŝtelado de oro.

190
Sutro de cent paraboloj / 31. Dungi metiiston de argilaĵo
« je: aprilo 06, 2014, 03:28:08 ptm »
31. Dungi metiiston de argilaĵo

  Iam bramano volis okazigi religian ceremonion kaj diris al sia disĉiplo: “Mi bezonas argilaĵojn por la ceremonio. Dungu argilaĵan metiiston por mi en la foiro!”

  La disĉiplo do iris al la hejmo de metiisto. Tiam la metiisto portis argilaĵojn per sia azeno al foiro por vendi, sed la azeno rompis ĉion dum momento. Li povis fari nenion ol plori dolore reveninte hejmen.

  Vidinte tion, la disĉiplo demandis: “Pro kio vi tiel ĉagreniĝis?”

  La metiisto respondis: “Mi diligente produktis argilaĵojn dum longaj jaroj por vendi en la foiro. Tamen la damninda azeno detruis ĉion dum momento. Mi ĉagreniĝis pro tio.”

  Aŭdinte tion, la disĉiplo ekĝojis. Li diris: “Kiel eksterordinara estas via azeno! Ĝi povas detrui ĉion, kion vi elfaris dum longaj jaroj. Vendu ĝin al mi!”

  La metiisto plezuriĝis kaj tuj vendis la azenon.

  Post kiam la disĉiplo revenis kun la azeno, la bramano demandis: “Por kio vi alkondukis azenon anstataŭ la metiiston?”

  La disĉiplo respondis: “Tiu ĉi azeno estas pli kapabla ol la metiisto. Ĝi povas tuj detrui la argilaĵojn, kiujn elfaris la metiisto dum longaj jaroj.”

  La bramano diris: “Kiel malsaĝa vi estas! La azeno povas rompi argilaĵojn, tamen ĝi ne povos fari eĉ unu dum cent jaroj!”

  La homoj en la mondo estas ankaŭ samaj. Kvankam ili ricevas favoron de aliaj por longa tempo, tamen ili neniam faras rekompencon. Ili nur faras malutilaĵon anstataŭ helpon. La maldankemaj homoj ofte tiel kondutas.


191
Fundamento de Budhismo / Ĉapitro 1. 41-45
« je: aprilo 06, 2014, 01:01:14 ptm »
  41. D: Kvankam la Budho kompatis la malfortunan kaj suferantan popolon, tamen li neniam admonis ilin ribeli kontraŭ siaj regantoj, ĉu vere?

  R: Vere. La Budho neniam instruis popolon kion fari kontraŭ siaj regantoj. Li ĉefe instigis ilian toleremon en la reala vivo kaj instruis al ili kiel forigi sian internan maltrankvilecon kaj atingi liberecon. Li ankaŭ diris al ili, ke la klopodo ĉesigi malbonon kaj fari bonon en la nuna mondo povas konduki al ili feliĉon kiel efekton en la estonta vivo. Aliflanke, lia penso ludis pozitivan rolon en la tiama socio, ĉar li oponis la teorion de bramana teokratio, deklaris la egalan pozicion de ĉiuj homoj kaj malkovris la veron de efemereco de ĉiuj estaĵoj (anicca).

  42. D: Kio estis la stato de ideologia sfero en Hindio de tiu tempo?

  R: Simile al la periodoj de Printempo kaj Aŭtuno, kaj Militantaj Regnoj en la ĉina historio, en Hindio ankaŭ estis periodo kun prospereco de “cent skoloj kaj pensoj”. Oni ĝenerale diras, ke tie ekzistis du ĉefaj ideologiaj tendencoj. Unu el li estis la skolo de ortodokse bramana penso, kaj la alia, diversaj skoloj de hereza kontraŭbramana penso. Budhismo apartenis al la lasta tendenco.

  43: D: Kio estas la fundamentaj ideoj de Bramanismo?

  R: Bramanismo estas politeismo kun monoteista enhavo. Ĝi adoras diversajn diojn de naturo, prezentas oferaĵojn kaj preĝojn por benoj kaj detenado de fatalaĵoj, sed kredas, ke la Bramo estas la supera estaĵo, kiu kreis la tutan universon. La Bramo naskis bramanojn el sia buŝo, Kŝatriojn el sia ŝultro, Vaiŝjojn el sia ventro kaj Ŝudrojn el siaj piedoj. Do la noblaj aŭ humilaj sociaj pozicioj de la kvar kastoj estis deciditaj laŭ tio. La popolo sintenas fidela al la volo de la Bramo kaj kredas je la sutro de Vedo. Ordinara popolo devas servi al la bramanoj, kaj rigore obeas la kastan sistemon. Kun la disvolviĝo de Bramanaj doktrinoj, en unu flanko, oni rigardas la Bramon kiel la esencon de universo aŭ la plej altan principon de la universa origino en la abstrakta senco. En la alia flanko, laŭ la individua vidpunkto oni prenas la Atmanon kiel la reganton aŭ esencon de la individuo, homaj korpo kaj agoj. Tiel, ankaŭ el la Atmano estiĝis la fenomeno de la ekstera mondo. El tio venis la sugesto, ke la Bramo kaj Atmano devas esti unu kaj sama anstataŭ du. Do oni devas strebi por atingi la staton de harmonio inter la Atmano kaj Bramo per sinkulturado. En tiu ĉi maniero, ili povos eviti la suferadon de samsaro kaj atingi la plej altan liberiĝon.

  44: D: Kiom da kontraŭ-bramanaj skoloj troviĝis en tiu tempo?

  R: Budhismaj verkoj menciis 96 kontraŭ-bramanajn skolojn, ses el kiuj estis eksterordinaraj, kaj iliaj kreintoj estis menciitaj en la verkoj kiel Ses Instruistoj. Unu el la ses instruistoj estis Nigato Nataputo, la fondinto de Ĝaino. La aliaj kvin estis Purano Kasapo, Mikali Gosalo, Aĝito Kesakambalo, Pakudo Kaĉajano kaj Sanĝajo Belatiputo. El tiuj skoloj nur Ĝaino ankoraŭ ekzistas kaj havas siajn verkojn, kiujn oni povas pristudi. La aliaj ne havis siajn proprajn notojn, sed oni povas trovi fragmentojn pri ili en la libroj de rivalaj skoloj, kiuj provokis iliajn doktrinojn. Iuj el ili estis suspektemuloj neintaj la rilaton de kaŭzo kaj efekto; iuj subtenis la voluptajn dezirojn dum iuj instigis asketajn praktikadojn. Kaj la aliaj estis materialistoj, kiuj kredis, ke vivestaĵoj konsistas el la kvar elementoj, kiuj estas tero, akvo, fajro kaj aero, kaj disiĝas aŭ pereiĝas post la morto kun neniu estonta vivo.

  45: D: Kio estis la rilato inter Budhismo kaj aliaj religiaj skoloj aŭ sektoj?

  R: Budhismo ne nur neis la bramanajn doktrinojn, sed ankaŭ oponis kontraŭ tiuj de diversaj kontraŭ-bramanaj skoloj. Sed Budhismo, Bramanismo kaj aliaj religioj havis iom da komunaj ideologiaj devenoj. Kvankam Budhismo adoptis iujn ideojn de la aliaj skoloj, tamen ĝi prezentis novajn interpretojn laŭ siaj propraj teorioj de Dependa Origino (Paticcasamuppada) kaj Karmo. Ekzemple la teorio de “kaŭzo kaj efekto de tri tempperiodoj” (Hetu-phala of tajo addha) instruas, ke la agoj en la pasinta vivo kondukis al la nuna efekto, kaj la agoj en la nuna vivo produktos efekton en la futura vivo kaj la teorio de “vivcirkloj en la ses statoj” instruas, ke sur la bazo de ies propraj bonaj aŭ malbonaj kondutoj tiu povos renaskiĝi en la ĉielo kiel dio, sur la tero kiel homo, fariĝi aŝuro, kiu estas batalema dioeca vivestaĵo, kiel besto aŭ demono aŭ naskiĝi en la infero. Ĉiuj vivestaĵoj naskiĝas supren aŭ malsupren kiel turniĝanta rado, tra la ses statoj (gatis) de ĉielo (devapgati), homa mondo (manussa-gati), asura regno (asuratta), infero (naraka-gati); demona stato (peta-gati) kaj besta mondo (tiraĉana-yonika), en senfine ripetantaj cirkloj de renaskiĝo aŭ reenkarniĝo (samsara). Krom la instruado pri la teorio de miksa konsisto el la kvar elementoj (cattari mahabhuta), kiuj estas tero, akvo, fajro kaj aero, Budhismo ankaŭ akceptis iom da tradiciaj konceptoj pri astronomio kaj geografio.

  Budhismo ne neis la ekzistecon de dioj de Bramanismo, tamen malaltigis ilian pozicion al tiuj de vivestaĵoj kaj kredis, ke ankaŭ ili ne povas liberiĝi la suferoj de samsaro. Budhismo opinias, ke la Bramo estas dio en ĉielo (Deva-gati), kaj povas fali en inferon. Ni povos reveni al tiuj demandoj poste.

192
Forumo pri vortoj / Vorto: monoteismo
« je: aprilo 06, 2014, 12:31:20 ptm »
monoteism2o. Religia aŭ filozofia doktrino, kiu asertas ekzistadon de unusola Dio, kreinto de la mondo.

193
Forumo pri vortoj / Vorto: politeismo
« je: aprilo 06, 2014, 12:28:39 ptm »
politeism2o Θ Tia religio, en kiu oni kultas plurajn diojn: la helena, hindua politeismo.

194
Trezorejo de Vero / 3-7. La rakonto de Tiso, la monaĥo kun fiodora korpo
« je: aprilo 06, 2014, 11:40:17 atm »
  Sen menso, la korpo estas senvalora

  3-7. La rakonto de Tiso, la monaĥo kun fiodora korpo

  Estante sen konscio

  Kuŝos nia korpo

  Sur la tero

  Kiel senutila ligno.

  Restante en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho parolis tiun ĉi verson rilate al monaĥo Tiso.

  Lerninte meditan metodon de la Budho, monaĥo Tiso diligente praktikis meditadon kiam li suferis de malsano. Malgrandaj furunkoj aperis sur lia tuta korpo kaj poste fariĝis grandaj abscesoj. Kiam tiuj abscesoj rompiĝis, liaj roboj supraj kaj malsupraj fariĝis gluemaj kaj makulitaj de puso, kaj lia korpo eligis naŭzan fiodoron. Pro tio, oni nomis lin Pusigata Tiso aŭ Tiso kun fiodora korpo.

  La Budho neniam ignoris esplori la mondon dufoje ĉiutage. Je la tagiĝo li esploris la mondon, rigardante de la mondlimo al sia parfuma ĉambro. Tiam estimata Pusigata Tiso aperis en la rigardo de la Budho.

  Sciante, ke la monaĥo Tiso jam maturiĝis por arahantiĝo, la Budho pensis: "Tiu monaĥo jam neglektiĝis de siaj kunuloj kaj li havas neniun alian rifuĝon ol min en la nuna tempo." Do la Budho forlasis sian parfuman ĉambron, sin ŝajnigis rondiri en la monaĥejo kaj iris ĝis la halo, kie konserviĝis fajro. Li lavis akvoboligilon, metis ĝin sur la fornon kaj atendis boliĝon de la akvo en la ĉambro kun fajro. Kiam li sciis, ke la akvo jam varmiĝis, li iris al la lito, sur kiu kuŝis la monaĥo, kaj tenis la litrandon.

  Ĝuste tiam monaĥoj diris al la Budho: "Bonvolu lasi ĝin, Sinjoro. Ni elportos lin por vi." Dirinte, ili portis la liton kaj Tison en la ĉambron kun fajro. La Budho ordonis, ke la monaĥoj demetu la supran vestaĵon de Tiso, lavu ĝin en varma akvo kaj metu ĝin en la suno por sekiĝi. Poste li iris al la lito, staris ĉe Tiso, malsekigis lian korpon per varma akvo kaj banis lin.

  La supra vestaĵo de Tiso sekiĝis post lia baniĝo. La Budho ordonis vesti lin per la supra vestaĵo, lavi lian malsupran vestaĵon en varma akvo kaj meti ĝin en la suno por sekiĝi. Post kiam Tiso surhavis sian malsupran vestaĵon, li kuŝis sur la lito kun korpo refreŝiĝinta kaj menso kvieta. La Budho staris ĉe lia kapkuseno kaj diris al li: "Monaĥo, via konscio forlasos vin, kaj via korpo fariĝos senutila kiel ligno kuŝanta sur la tero." Je la fino de la budha instruo, monaĥo Tiso atingis arahantecon kune kun analitika rigardo kaj baldaŭ forpasis.

  Lia senkonscia korpo restis sur la tero kiel putrinta senutila ligno.

195
Trezorejo de Vero / 3-6. La rakonto de kvin cent monaĥoj
« je: aprilo 05, 2014, 04:48:05 ptm »
  Armiloj por venki morton

  3-6. La rakonto de kvin cent monaĥoj

  Prenante la korpon kiel urnon;

  Firmigante la menson kiel fortikan urbon;

  Batalu kontraŭ Marao per spado de saĝo;

  Dume gardu la korpon kontraŭ kroĉiĝo.

  Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho parolis tiun ĉi verson rilate al kvin cent monaĥoj.

  Lerninte la meditan metodon de la Budho, kvincent monaĥoj el Sravastio faris longan vojaĝon de kvincent kilometroj al larĝa arbaro taŭga por meditado. En la arbaro loĝis la spiritoj gardantaj la arbaron. Ili pensis, ke ne estas dece por ili loĝi kun siaj familioj se la monaĥoj restos en la arbaro. Do ili subiris de la arboj, opiniante, ke la monaĥoj restos tie nur dum la nokto. Sed la monaĥoj daŭre restis tie ĝis la fino de du semajnoj. La spiritoj pensis, ke la monaĥoj eble restos tie ĝis la fino de la pluvasezona retiriĝo. Tiel, ili kaj iliaj familanoj devus loĝi sur la tero por longa tempo. Do ili decidis fortimigi la monaĥojn per demonaj bruoj kaj timigaj vidaĵoj. Ili sin montris kun korpoj senkapaj, kaj kapoj senkorpaj. La monaĥoj maltrankviliĝis, tuj forlasis la arbaron kaj revenis al la Budho. Ili rakontis ĉion pri la okazaĵo al la Budho. Aŭdinte ilian rakonton, la Budho diris al ili, ke tio okazis ĉar ili antaŭe iris sen protekto, kaj ili devis reveni por sin armi per konvena protektado. Dirinte, la Budho detale instruis al ili la protektan kurson “Amsutro (Metasuta)” kun la sekva stanco kiel la komenco:

  Tiu, kiu lertas akiri bonaĵon kaj utilaĵon,

  Kaj aspiras al atingo de perfekta paco, devas tiel agi:

  Li devas esti kompetenta, honesta, justa, obeema, ĝentila kaj libera de fiero.”

  Li instruis, ke la monaĥoj recitu la sutron ekde kiam li iros al la ĉirkaŭo de la arbaro kaj en la monaĥejon. La monaĥoj revenis al la arbaro kaj agis laŭ la instruo de la Budho.

  La spiritaj gardistoj de la arbaro ricevis la bonkorecon de la monaĥoj kaj reciprokis ili per bonvenigo, ne plu volis ĝeni ilin kaj forlasis ilin paceme sen demonaj bruoj kaj timigaj vidaĵoj. La monaĥoj meditis pri la korpo kaj komprenis ĝian naturon fragilan kaj efemeran. En la Ĝetavana Monaĥejo la Budho sciis pri la progreso de la monaĥoj per sia supernatura povo kaj elradiis sian figuron al ili, por ke ili vidu lian ĉeeston. Li diris al ili: “Monaĥoj, kiel vi jam scias, la korpo fakte estas efemera kaj fragila kiel argila urno.”

  Estas realisme pensi la korpon fragila, rompiĝema, detruiĝema, kaj facile frakasebla. Fakte ni devas konsideri ĝin kiel argilan vazon. Ni devas pensi la menson kiel urbon. Ni devas esti eterne atentemaj por protekti la urbon. Ni devas batali kontraŭ malbonan forton per armilo de saĝo. Post la batalo, ni tuj akiros venkon, vivos sen kroĉiĝo al la mortema memo.

Paĝoj: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 [13] 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 ... 33