Montri afiŝojn

En tiu ĉi paĝo vi povas rigardi ĉiujn afiŝojn faritajn de tiu ĉi forumano. Notu, ke vi povas vidi afiŝojn nur en partoj de la forumo por kiuj vi nun havas atingopermeson.


Mesaĝoj - Miaohui

Paĝoj: 1 ... 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 [35] 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 ... 52
511
La vivo de la Budho / 2-16. Provo kalumni la Budhon
« je: aŭgusto 19, 2013, 09:46:47 ptm »
  2-16. Provo kalumnii la Budhon

  Du gravaj aferoj okazis en la dudeka jaro ekde la iluminiĝo de la Budho. Unu el ili estis konvertiĝo de la bandito Angulimala. La alia okazis en Savati, kie iuj ĵaluzaj asketoj provis kalumnii la Budhon. Jen la dua afero.

  La Budho kaj liaj disĉiploj estis famaj kaj respektindaj religiaj instruistoj en Savati. Multaj homoj en la regiono kutime vizitadis por aŭskulti iliajn instruojn kaj doni almozon al ili.

  Sed ne ĉiuj homoj en Savati estis sekvantoj de la Budho. En la regiono multaj asketoj kredis, ke iliaj propraj instruoj estas pli superaj. Tiuj estroj de la religioj ĵaluzis kiam ili vidis, ke pli kaj pli da homoj iras al la Budho kaj liaj disĉiploj por doni almozon kaj oferi robojn kaj medicinaĵojn. Post nelonge ili estis venkitaj de sia ĵaluzo kaj decidis ion fari kontraŭ la Budho kaj liaj disĉiploj.

  En Savati vivis asketino nomata Sundari. Ŝi estis juna kaj malbona. La asketoj decidis malutili la honoron kaj famon de la Budho kaj la monaĥoj per tiu asketino.

  “Fratino, vi devas fari ion kontraŭ la Budho por helpi nin,” ili diris al ŝi, “ĉar li ĉiam allogas subtenantojn for de ni.”

  “Kion mi faru por vi?” demandis Sundari.

  “Helpu nin per vizitado al Ĝeta Arbaro por trovi tiom da informo pri la Budho kiom vi povas. Trovu metodon, por ke ni povos revenigi al ni la subtenantojn.”

  Sundari vizitadis la Ĝetan Arbaron regule por spioni la Budhon. Ŝi tute ne sciis la veran intencon de la asketoj, kiuj petis ŝin iri tien. Post iom da tempo, la asketoj certiĝis, ke multaj homoj jam vidis Sundari frekventi al la Ĝeta Arbaro. Ili ŝin mortigis kaj enterigis en proksima defluilo. Poste ili iris al Reĝo Pasenadi de Kosalo kaj raportis, ke Sundari perdiĝis, kaj iuj homoj vidis ŝin lastafoje ĉe la Budho.

  “Kie ŝi estas laŭ via supozo?” demandis la reĝo.

  “Eble ŝi ankoraŭ estas en Ĝeta Arbaro, Granda Reĝo,” ili respondis. “Ni maltrankviliĝas, ĉar ni scias bone, ke ŝi neniam restis tiel longe post kiam la Budho faris al ŝi predikadon.”

  La reĝo diris: “Do vi devas iri tien senprokraste por serĉi ŝin.”

  La asketoj afekteme ekserĉis Sundari en la Ĝeta Arbaro. Post iom da tempo, ili iris al la loko, kie ili enterigis ŝin, kaj elfosis ŝin. Metinte la kadavron de Sundari sur brankardon, ili portis ĝin al Savati. Sur la tuta vojo ili plengorĝe kriegis kolere: “Vidu, sinjoroj, vidu, kion faris tiuj monaĥoj, kiuj sin ŝajnigas kiel sanktajn homojn. Ili estas senhontaj kaj malicaj mensogistoj. Rigardu, kion ili faris. Ili havis seksan rilaton kun la kompatinda Sundari kaj poste mortigis ŝin por kaŝi siajn krimojn.”

  La disĉiploj de la Budho teruriĝis pro tiuj akuzoj kaj ne sciis kion fari, sed la Budho diris al ili trankvile, ke ili sin detenu de siaj timoj, kaj estas nenio timinda ĉar ili estas senkulpaj de la krimo.

  La Budho admonis ilin: “Tiuj homoj akuzos kaj insultos vin, sed faru nenion krom reciti tiujn vortojn: ‘Mensogantoj kaj neantoj pri sia malbona konduto kulpas kaj suferas same.’ Poste estu paciencaj. La homoj vidos, kiel kvietaj vi estas, kaj enuiĝos de la insultado al vi. La krioj kaj akuzoj malaperos dum sep tagoj.”

  La disĉiploj vere observis la admonon de la Budho kaj post nelonge oni ekdemandis unu al aliaj, kial la Budho kaj liaj disĉiploj estis tiel trankvilaj. Poste ili rememoris, ke la Budho kaj liaj disĉiploj estas virtaj, kaj neniam faras malbonan konduton. “Iuj eble murdis kompatindan Sundari!” ili kriis, “Tute neeble, ke tion faris tiel kompatemaj religiaj instruistoj!” En la fino, la insultado ĉesiĝis kaj la Budho per tiu ĉi okazaĵo konsilis siajn disĉiplojn kiel toleri kalumniion pacience: “Kiam oni ĵetas krudajn vortojn al bikŝuo, li toleru kun trankvila menso.”

  Post iom da tempo la reĝo trovis, ke la krimon faris la asketoj, kiuj raportis pri tio. Post kiam oni kondukis ilin al la reĝo, ili konfesis siajn krimojn publike kaj ricevis indan punon laŭ la leĝo. Post tio la Budho kaj liaj disĉiploj fariĝis pli honoraj kaj respektindaj en Savati.

512
La vivo de la Budho / Re: 2-15. Reĝo Pasenadi lernis veran karakteron (2)
« je: aŭgusto 18, 2013, 07:53:05 ptm »
Dankon por viajn tralegadon kaj korektadon. Mi korektis la mistajpaĵojn kaj ankaŭ ĝisdatigis la tradukon.

513
La vivo de la Budho / 2-15. Sciiĝo pri veran karakteron
« je: aŭgusto 18, 2013, 04:52:38 ptm »
  2-15. Sciiĝo pri vera karaktero

  Iuvespere, kiam Reĝo Pasenadi de Kosalo babilis kun la Budho, sur la vojo paŝis vico da asketoj kun nodita hararo, harkovrita korpo kaj longaj ungoj. Ili preterpasis malrapide kun la kapo malalte klinita. La reĝo tuj stariĝis kaj genuiĝis por fari adoron al ili, prononcante sian nomon trifoje.

  La reĝo revenis al la Budho kaj diris: “Sinjoro, certe ekzistas sanktuloj inter tiuj asketoj. Rigardu, kiel trankvile ili paŝas kun la kapo klinita.” La Budho vidis per siaj magiaj okuloj, ke tiuj viroj ne estas sanktuloj, sed spionoj, kiuj eliris por kolekti informojn.

  “Via Reĝa Moŝto,” diris la Budho,“vidi la veran naturon de aliuloj nur laŭ ties aspekto estas neeble por tiu, kiu havas komfortan vivon. Se ni volas koni la veran naturon de aliulo kaj liajn bonajn aŭ malbonajn kvalitojn, ni devas konatiĝi kun li almenaŭ dum iom da tempo. Ni devas esti saĝaj kaj akramensaj.”

  “Ni povas koni homan purecon per interparolo kun li, observado al lia kuraĝo antaŭ la misfortuno, kaj kompreno al lia saĝo dum diskutado. Reĝo, la malbonaj homoj kutime sin ŝajnigas kiel la bonajn, kaj estas malfacile por vi juĝi ilian moralecon. ”



514
Dankon por via atentigo. Mi jam korektis la mistajpaĵon kaj ĝisdatigis la tradukon.

515
La vivo de la Budho / Re: 2-13. La tragedio de Reĝo Bimbisara
« je: aŭgusto 18, 2013, 04:18:59 ptm »
Jes, mi devus uzi "elektronikan version".
Dankon por via atentigo.

516
La vivo de la Budho / 2-14. Pri doloro de amo
« je: aŭgusto 18, 2013, 11:19:18 atm »
2-14. Pri doloro de amo

  Reĝo Pasenadi estis reĝo de Kosalo, kiu situis norde de Magado regita de Reĝo Bimbisara. La ĉefurbo de la regno Kosalo nomiĝis Savati. Iu el la fratinoj de Reĝo Pasenadi estis la ĉefa reĝino de Reĝo Bimbisara, do li estis bofrato de Reĝo Bimbisara.
   
  Reĝo Pasenadi fariĝis budha sekvanto en tre frua periodo de la Budho, kaj restis lojala subtenanto ekde tiam. Lia ĉefa reĝino estis Malika. Estante saĝa kaj pia, ŝi bone konis la Darmon kaj agis kiel lia religia gvidistino en kelkaj okazoj.

  Kiam la reĝo unuafoje vidis la Budhon, li demandis: “Kiel Majstro Gotamo deklaras, ke li jam atingis la plenan iluminiĝon? Majstro Gomato estas juna ambaŭ je la aĝo kaj kiel monaĥo.”

  La Budho respondis: “Granda Reĝo, estas kvar aferoj, kiujn oni ne rajtas subtaksi nek malestimi pro ilia juneco. Ili estas nobla militisto, serpento, fajro kaj bikŝuo. Koleriĝinta juna militisto povus kruele kaŭzi damaĝon al aliaj. Mordo de eĉ malgranda serpento mortigas homojn. Eta fajrero povus kaŭzi grandan incendion, kiu detruas konstruaĵojn kaj arbarojn. Eĉ juna monaĥo povus esti sanktulo.”

  Aŭdinte tion, Reĝo Pasenadi komprenis, ke la Budho vere estas saĝa instruisto, kaj decidis fariĝi lia sekvanto.

  Reĝo Pasenadi ŝatis viziti la Budhon por peti lian konsilon. Eĉ dum sia ofica deĵoro li trovis tempon por interparoli kun la Budho. Kiam li babilis kun la Budho iutage, li ricevis raporton, ke lia edzino Reĝino Malika naskis filinon. La reĝo malplezuriĝis pro la raporto ĉar li deziris filon.

  Malsame de aliaj religiaj instruistoj, la Budho parolis pri boneco de la virinoj. Li diris: “Iuj virinoj estas pli bonaj ol viroj, Reĝo. Estas virinoj saĝaj kaj bonaj. Ili prenas sian bopatrinon kiel diinon, kaj sin tenas puraj en siaj parolo, penso kaj konduto. Iutage ili povus naski bravan filon, kiu regos la landon.”

  Tiam la reĝo rememoris, ke li iam aŭdis de la Budho: “Malĝojon, ploradon, doloron, kaj malesperon donas tiuj, kiujn ni amas.” La reĝo demandis Reĝinon Malika, ĉu ŝi konsentas kun la Budho. Ŝi diris, ke tio devas esti vero se la Budho tiel diris. Sed la reĝo ne kontentiĝis pri la respondo. “Kiel nia amato povas doni al ni malĝojon?” la reĝo volis scii.

  Reĝino Malika proksimiĝis al bramano por peti la Budhon ekspliki tion. Aŭdinte multajn rakontojn de la Budho por ekspliki la problemon, la bramano rakontis ilin al la reĝino. Ŝi demandis al la reĝo: “Sinjoro, ĉu via filino Reĝidino Vaĝira plaĉas al vi laŭ via opinio?”

  “Jes, Malika. Ŝi tre plaĉas al mi,” diris la Reĝo.

  “Se iu fatalaĵo okazus al Reĝidino Vaĝira, ĉu tio ne donus al vi malĝojon, ploradon, doloron, kaj malesperon?”

  “Jes,” diris la Reĝo.

  “Sinjoro, ĝuste pro tio la Honorulo diris, ke malĝojon, ploradon, doloron kaj malesperon al ni donas tiuj, kiujn ni amas.”

  “Malika,” diris la Reĝo, “mirinde, ege mirinde! Kiel malproksime la Honorulo vidas kun komprenemo.”

  Kiam Reĝo Pasenadi poste malvenkis en la batalo kun sia nevo kaj retiriĝis al sia ĉefurbo en Savati, la Budho komentis al siaj disĉiploj, ke nek venkinto nek venkito spertas pacon:

  “Venko nutras malamon.

  La venkito vivas en doloro.

  Rezigninte venkon kaj malvenkon,

  la pacamuloj vivas feliĉe.”

  En la posta milito, ambaŭ reĝoj denove batalis, kaj Reĝo Pasenadi ne nur venkis, sed ankaŭ kaptis sian nevon Reĝo Aĝatasatu kun ĉiuj el liaj elefantoj, militĉaroj, ĉevaloj kaj soldatoj. Reĝo pasenadi decidis malliberigi la novan reĝon sed teni ĉe si liajn ĉevalojn, elefantojn kaj aliajn. Li volis posedi tiujn havaĵojn kiel premion de venko por sin kontentigi .

  Informiĝinte pri tio, la Budho diris al siaj disĉiploj, ke estus pli saĝe por Reĝo Pasenadi teni nenion por si. La vero de tiu diro ankaŭ utilas en la moderna mondo:

  “homo povus rabi laŭ sia volo. Kiam iuj rabas, la prirabitoj rabos refoje. La rado de konduto turnas kaj faras prirabitojn prirabantoj.”

  Reĝo Pasenadi forpasis en siaj okdek jaroj kiam lia filo Vidudaba ribelis kontraŭ li.

517
La vivo de la Budho / Re: 2-13. La tragedio de Reĝo Bimbisara
« je: aŭgusto 18, 2013, 11:17:18 atm »
Saluton, kara amiko!
Dankon por via refoja atentigo.
Kiel ĉino mi ne havas specialan opinion pri -i vorto post anstataŭ, kaj nur trovis, ke ĝi povas helpi en pli koncizigi la frazon.
Mi ne legis la gramatikan libron rekomenditan de vi, kaj ankaŭ ne trovis la elektran version ĉe la interreto.
Ĉifoje mi anstataŭigis vorton "anstataŭ" per frazo: "Reĝo Bimbisara indulgis Aĝatasatu pri lia malbona intenco kaj faris lin nova reĝo."
Mi tion faris nur por pli beligi la frazon laŭ mia eble. Kiel vi opinias pri tio?

518
Esperanta novaĵo / La 33-a Elsendo de Retradio BRE
« je: aŭgusto 17, 2013, 06:55:32 ptm »
Saluton, karaj amikoj!
Nun ni ekdisaŭdigis la 33-an elsendon de Retradio BRE je la adreso: http://www.budhano.cn/podkasto/?p=1479
Ĉiuj samideanoj estas bonvenaj!

Elsendlisto:

Budhisma scio
2-11. Suĝata kaj la sep specoj de edzinoj
2-12. Ananda, la lojala helpanto
Ĉapitro-5-1. Renaskiĝo
Budhismaj rakontoj
47. Mono Sangomakulita
48. Birdoj Omaĝaj al Imperiestro

Bonan aŭdeblecon al vi!

519
La vivo de la Budho / Re: 2-13. La tragedio de Reĝo Bimbisara
« je: aŭgusto 17, 2013, 05:32:05 atm »
Dankon por via opinio, kara amiko.
Mi iom ŝanĝis la vortan ordon de tiu parto en la frazo, kaj volas scii, kiel vi opinias pri tio.
Ĉion bonan al vi!

520
Sinjoro Dennis, kreinto de la Metodo Bekkurso respondis je la mesaĝo en Verda Forumo jene:

Sukcese finiĝis la somera esperanta kurso en Monaĥejo Tiefosi
   
30-taga kurso en Ĉinio en somero estas tre bona novaĵo por Ĉinoj, eŭropanoj kaj Usonanoj. Estas multe da Esperantistoj kiuj volas helpi krei ponton inter Azio kaj aliaj kontinentoj, sed nur LONGA kurso, efikos.

Mi rekomendas, ke daŭre en Ĉinio, samloke, samsezone, ĉiujare, samkurse, per BEK, (aŭ per iu alia KOMPLETA, GRAMATIKA KAJ PAROLIGA KURSO) okazu tian longa kursaro. La Eŭropanoj bezonas tempon por memori, por enkapigi la ideon, ke ekzistas SERIOZA, LONGA studado de Esperanto en Ĉinio. Se vi ŝanĝas la lokon ĉiujare, vi konfuzigos ilin. NASK, Gresillon, la plej sukcesaj usona kaj eŭropa projektoj, bezonis jardekon antaŭ ol esti bone konataj kaj akceptataj.

Mi lernis en Esperanto-Insulo, ke Ĉinoj vere povas kunlerni kun Eŭropanoj, kaj ke veraj komencantoj, kaj ĉinaj kaj europaj, povas vere esperantistiĝi en unu monato.

En la historio de Esperanto, estas ekzemploj de homoj de malsamaj landoj kiuj kunlernas dum eble 30 horoj kune, sed ne estas ekzemploj de homoj, kiuj tiel kunlernas 8 horojn ĉiutage dum tuta monato kune, do 220 horojn entute.

Kaj bonvolu memori, ke en la eŭropaj kursoj kun homoj de malsamaj landoj, ili havas la samajn internaciajn vortojn en la kapo: (angla: telephone, franca: telephone, hispana telefono, germana: Telefon, ktp). Tia avantaĝo por lerni ne ekzistas por ĉinaj gelernantoj!

Estas relative facile starigi kurseton kun 30 horoj kiam la gelernantoj similas lingve. Estas ege malfacile starigi kurson de pli ol 200 horoj kiam la gelernantoj devenas de malsamaj lingvaj familioj. Tio kion Miaohui kaj Jano faris en Xian estas historie signifa. Ĝi estas la plej grava eksperimento pri internacia lingvoinstruado por Esperanto. Kaj eble, ĝi estas la plej grava lingvo-eksperimento en la mondo.

Somero estas la ĝusta sezono por altiri eksterlandanojn al tutmonata kurso en Ĉinio. Esperanto-Insulo, en la mezo de la vintro, estas ege malfacila momento, tamen ni scias, ke ankaŭ jarsezono sukcesas. Mi esperas, ke baldaŭ ekaperos la novaj datoj por la BEK-Kurso de Xian baldaŭ. Valoras inviti la Eŭropanojn nun.

Kaj pri instruistoj. Bonvolu pripensi tion. Vi bezonas antaŭ ĉio bonan enhavon de KOMPLETA KURSO. La plejparto de la Esperantaj instruistoj kaj instruantoj instruas nur PARTOJN de kursoj. Ĉio preskaŭ ĉiam nur la UNUAN PARTON. Tio ne helpos al vi. Ne estas la unua kvarono de Esperanto-Kurso kiu malfacilas; estas la lastaj tri kvaronoj!

La plejparto de niaj nuntempaj insturistoj volas estas bonegaj instruistoj, kaj ili volas instrui bele, amuze, kante, lude, ktp. Dum miaj jaroj lernante kaj instruante lingvojn, trejnante kaj observante instruistojn, mi NENIAM, krom en Esperantujo, vidis tiajn instruistojn. Certe tia instruado povas okazi, kaj eĉ devas okazi en ELEMENTAJ lernejoj, sed ĉi tie mi parolas pri PLENKRESKULOJ. Plenkreskuloj ne estas infanoj.

Do, mi volas danki kaj gratuli al Miaohui kaj Jano, al Arko kaj Ĉielismo por la starigo de tiu bona ideo en Xian: la kompleta BEK-Kurso, kaj la ĝustaj aldonoj kaj modifoj de Miaohui kaj Jano.

PS: Bonvolu provi starigi la datojn por la Kursaro por 2014.

Amike,

Dennis

521
La vivo de la Budho / 2-13. La tragedio de Reĝo Bimbisara
« je: aŭgusto 13, 2013, 10:52:43 atm »
  2-13. La tragedio de Reĝo Bimbisara

  Reĝo Bimbisara havis filon Reĝido Aĝatasatu, kiu estis bona amiko de Devadato malamika al la Budho. Ili kune pasigis multe da tempo kaj post nelonge Devadato konvinkis la junan reĝidon mortigi sian patron.

  En nokto silenta kaj malluma, Reĝido Aĝatasatu grimpis en la ĉambron de la reĝo kun tranĉilo ligita al sia kruro. Apenaŭ li grimpis al sia dormanta patro kiam la palaca gardisto kaptis lin, do la reĝo trovis lian planon. Reĝo Bimbisara pensis: “Mi jam restas reĝo dum tro longa tempo. Estas tempo por mi rezigni kaj transdoni la tronon al Aĝatasatu, por ke li regu la regnon en paco. Mi povos retiriĝi en religian vivon.” Reĝo Bimbisara indulgis Aĝatasatu pri lia malbona intenco kaj faris lin nova reĝo.

  Tuj kiam Aĝatasatu sidis sur la trono, li surprizis ĉiujn, inkluzive de sia patro. Li sin ĵetis al sia patro tiel rapide kiel vipero kaptita je la vosto, kaj tenis lin en la plej malluma kaj malvarma subtera malliberejo de la palaco. “Neniu vizitu lin krom mia patrino,” ordonis Aĝatasatu, “kaj donu al li neniom da manĝaĵo, por ke li mortu de malsato.”

  Sed Reĝo Bimbisara ne mortis laŭ la deziro de Aĝatasatu. Lia lojala edzino sekrete portis al li manĝaĵon kaŝitan en la vestaĵoj. Post kiam Aĝatasatu trovis kaj ĉesigis tion, ŝi portis manĝaĵon en sia hartubero. Aĝatasatu denove trovis tion. Fine la reĝino baniĝis, kaj ŝminkis sian korpon per miksaĵo de mielo, butero kaj sukero. La reĝo daŭrigis sian vivon forlekante la manĝaĵon de ŝia korpo. Fine Aĝatasatu trovis la agon de sia patrino kaj tute malpermesis ŝin viziti la patron. Do la reĝo havis nenion plu por daŭrigi la vivon kaj estis mortanta pro malsato.

  Tagoj pasis, sed la reĝo ankoraŭ ne mortis. Aĝatasatu malpacienciĝis kaj kriis kolere tra la tuta palaco: “Alvenigu barbiron.”

  Tuj post kiam la barbiro venis, la reĝo diris al li furioze: “Mi ordonas, ke vi iru al la ĉelo de Bimbisara, fendigu liajn plandojn per razilo, disŝiru la haŭton de liaj plandoj kaj metu salon kaj oleon sur la karnon. Poste piedirigu lin sur brulanta karbo ĝis lia morto.”

  Kiam Reĝo Bimbisara vidis la palacan barbiron, liaj larmoj de ĝojo malsekigis liajn vangojn. Li pensis: “Mia filo finfine konsciiĝis pri sia malsaĝo. Nun li sendis barbiron ordigi miajn barbon kaj hararon por liberigi min el la malliberejo.” Sed anstataŭe, la barbiro plenumis la ordonon de la nova reĝo Aĝatasatu per helpo de du soldatoj, kaj la bonkora reĝo mortis en granda doloro.

  Tiutage Aĝatasatu informiĝis, ke lia edzino naskis filon. La patriĝo ege ĝojigis lin kaj subita penso aperis en lia menso. Li hastis al sia patrino kaj demandis: “Diru al mi, Panjo, ĉu mia patro amis min kiel mi amas mian filon?”

  Lia patrino sin turnis al li, fiksrigardis lin silente per siaj okuloj plenaj de malĝojo kaj murmuris nekredeme: “Kion vi diris, Aĝatasatu? Vi demandis, ĉu via patro amis vin?”

  “Aĝatasatu, kiam vi estis en mia utero, mi volis trinki sangon el la mano de via patro. Kiam li aŭdis tion, li ĝojplene tranĉis sian manradikon, ke mi trinku lian sangon por vi. Kiam aŭguristo antaŭdiris, ke vi estos malamika al via patro, mi volis ĉesigi la gravedecon, sed li preventis min de tio. Mi provis mortigi vin dum mia nasko, sed li haltigis min eĉ kiam li bone sciis, ke iutage vi mortigos lin. Ĉu tio ne estas amo?”

  “Ĉu vi ne vidas la cikatron sur via dikfingro? Ĝi estis furunko kiam vi estis juna. Pro doloro vi tiel ploregis, ke neniu povis endormigi vin. Kiam via patro aŭdis tion, li ĉesigis sian deĵoron kaj kuris al vi. Li ĝentile metis vin sur siajn femurojn kaj suĉis la furunkon ĝis ĝi eksplodis en lia buŝo. Mia filo, via patro englutis la sangan puson pro amo al vi. Kiel vi povus diri, ke li ne amis vin, Aĝatasatu? Diru al mi, Aĝatasatu, ĉu vi faros por via filo tion, kion via patro faris por vi? Vi jam mortigis vian patron, kiu vere amis vin.”

  Kiam Aĝatasatu aŭdis tion, li eksplodis de plorego. Li tuj ordonis siajn gardistojn: “Kuru, kuru por liberigi mian patron antaŭ lia morto.” Sed neniu el ili sin movis. “Iru, mi ordonas vin! Liberigu mian patron antaŭ lia morto!” Aĝatasatu kriegis.

  Tiam lia konsilanto alpaŝis kaj diris malrapide: “Granda reĝo, via patro jam mortis matene.” Aĝatasatu genuiĝis kaj ploregis ĝis ege tordiĝis lia korpo. Li diris foje refoje: “Indulgu min, Paĉjo. Bonvolu indulgi min.”

  Aĝatasatu konsciis pri la amo de sia patro nur kiam li mem fariĝis patro. Reĝo Bimbisara naskiĝis kiel ĉielano en la Catumaharaĝika Ĉielo.

522
La vivo de la Budho / 2-12. Ananda, la lojala helpanto
« je: aŭgusto 12, 2013, 10:41:11 atm »
  2-12. Ananda, la lojala helpanto

  La Budho ne havis regulan helpanton dum fruaj dudek jaroj ekde sia iluminiĝo. Sep monaĥoj kutime prizorgis la Budhon, akompanante lin en almozpetado kaj portante liajn bovlon kaj kromajn robojn. La monaĥoj, kiuj iam asistis lin, estis Nagasamala, Nagita, Upavana, Sunakata, Cunda, Sagata, Rada kaj Megija.

  Tiuj monaĥoj ne ĉiam obeis la instruon de la Budho. Kiel ekzemple, iutage kiam la Budho kaj Nagasamala iris al vojkruco, Nagasamala decidis iri laŭ iu vojo kvankam la Budho proponis, ke ili prenu la alian. La monaĥo iris sole laŭ la vojo elektita de si mem kaj suferis baton kaj prirabon de rabistoj. Li revenis al la Budho, kaj la Budho atentigis lin pri lia malobeemo kaj konsolis lin.

  En alia tago, kiam la Budho iris al la vilaĝo de Ĝantu, Megija, kiu akompanis lin, volis resti ĉe mangoarbaro por praktiki asketismon. La Budho admonis lin trifoje kontraŭ lia decido, sed Megija foriris sole. Fine li revenis al la Budho kaj konfesis, ke li malsukcesis en la praktikado ĉar lin ĉiam ĝenis diversaj malbonaj pensoj de krueleco, sensaj deziroj kaj malbonaj voloj kiam li estis en la arbaro.

  Kiam la Budho venis al Ĝetavana Monahejo en Savati, li diris: “Nun mi estas maljuna, Bikŝuoj. Kiam mi diris: ‘Ni iru laŭ tiu ĉi vojo’, iuj el vi iris laŭ alia; iuj faligis miajn bovlon kaj robojn sur la teron. Elektu disĉiplon por ĉiam helpi min.” Tiam la Budho aĝis kvindek du jarojn.

  Ambaŭ Ŝariputa kaj Mogalana volontis servi al la Budho, sed la Budho ne konsentis ĉar ili havis aliajn gravajn taskojn por plenumi en la mondo. Oni prezentis aliajn disĉiplojn, sed la Budho rifuzis. Ananda restis silenta kun deziro, ke li estu nomumita de la Budho. Aliaj monaĥoj admonis, ke Ananda akceptu la devon.

  La Budho diris: “Ne necesas konsili al Ananda tion fari. Li helpos min laŭ sia propra volo.”

  Ananda konsentis regule servi la Budhon laŭ jenaj ok kondiĉoj:

  1. Li ne akceptos robojn ricevitajn de la Budho.

  2. Li ne akceptos manĝaĵon ricevitan de la Budho.

  3. Li ne dormos en la aroma ĉambro de la Budho.

  4. Li ne akompanos la Budhon al almozo laŭ la invito al li.

  5. La Budho devas konsenti pri la invitoj akceptitaj de li.

  6. La Budho devas permesi lin prezenti vizitantojn, kiuj venis de malproksimo por vidi la Budhon.

  7. La Budho devas permesi lin peti helpon kiam li havas dubon por solvi.

  8. La Budho devas ripeti al li la predikojn faritajn dum lia foresto.

  Post kiam la Budho konsentis pri tiuj ok kondiĉoj, Ananda fariĝis regula helpanto de la Budho kaj restis ĉe li dum dudek kvin jaroj.

  Ananda estis filo de la malpliaĝa frato de Reĝo Sudodana kaj kuzo de la Budho. Li monaĥiĝis en la dua jaro post la iluminiĝo de la Budho kaj aŭdinte la predikadon fare de Puna Mantaniputa, li atingis sotapanan, la unuan ŝtupon de sankteco.

  Ekde kiam Ananda fariĝis helpanto de la Budho, li tagnokte servis al la Budho memvole kaj zorgeme ĝis lia lasta momento. Li estis fidela kaj sindediĉema. Kiel ekzemple, li kutime gardis la lokon, kie ripozis la Budho, por protekti lin kontraŭ ĝenado en lia nokta dormo.

  Parolante pri la kvalitoj de siaj disĉiploj, la Budho diris, ke Ananda estas la unua el monaĥoj erudiciaj, atentemaj, firmvolaj kaj bonkondutaj. Ananda faris multe por estigi monaĥinan komunumon. Kaj estas konate, ke li plantis Anandan Bodiarbon, kiun vivas ĝis nun proksime al la Ĝetavana Monaĥejo.

  Kvankam Ananda havis specialan rajton por aŭskulti ĉiun predikadon de la Budho, li fariĝis arahanto nur post la budha nirvaniĝo.

  Ananda vivis ĝis la aĝo de cent dudek jaroj.

523
Forumo pri vortoj / Re: devao aŭ dajmono aŭ demono ?
« je: aŭgusto 12, 2013, 08:59:12 atm »
En vikio de UEA: (http://www.uea.org/vikio/Budhisma_Terminaro?)

 deva-o
difino: estaĵo vivanta en pli agrabla nivelo ol la homa, sed sen esti senmorta, nek nepre aparte saĝa.
observoj: ofte iom misgvide tradukita per "dio"

524
La vivo de la Budho / Re: 2-11. Juĝata kaj la sep specoj de edzinoj
« je: aŭgusto 12, 2013, 05:01:15 atm »
Dankon por via refoja atentigo.
En la teksto "edzo" estas mistajpo de "edzino".
Mi faris alian korektadon.

525
La vivo de la Budho / Re: 2-11. Juĝata kaj la sep specoj de edzinoj
« je: aŭgusto 12, 2013, 03:59:56 atm »
Dankon por via korekto, kara amiko!
Mi faris kelkajn tajperarojn en mia originalo kaj jam korektis ĝin laŭ via atentigo. Se vi trovos erarojn en la pluaj versioj kaj tradukojn, bonvolu informi min simile.
Ĉion bonan al vi!

Paĝoj: 1 ... 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 [35] 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 ... 52