Montri afiŝojn

En tiu ĉi paĝo vi povas rigardi ĉiujn afiŝojn faritajn de tiu ĉi forumano. Notu, ke vi povas vidi afiŝojn nur en partoj de la forumo por kiuj vi nun havas atingopermeson.


Mesaĝoj - Miaohui

Paĝoj: 1 ... 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 [44] 45 46 47 48 49 50 51 52
646
Forumo pri Budhismo / La ses-silaba mantro de Avalokiteŝvaro
« je: marto 29, 2013, 07:47:55 ptm »
La ses-silaba mantro de Avalokiteŝvaro

  “Om mani padme hum” estas la ses-silaba mantro de Bodisatvo Avalokiteŝvaro. Oni ankaŭ nomas ĝin kora mantro de Bodisatvo Avalokiteŝvaro. Ĝi signifas, ke mi rifuĝas al la Mani-perlo sur la lotusfloro kaj mi atingos purecon kiel lotusfloro kaj meriton kiel Mani-perlo.
  La ses-silaban mantron budhanoj ĉantas por renaskiĝi en la purajn landojn de budhoj kaj fariĝi budhoj kun celo helpi ĉiujn aliajn vivestaĵojn. Budhanoj kredas, ke Avalokiteŝvaro bonvenigos la praktikantojn per lotusfloroj al la pura lando post kiam ili atingas la finon de la vivo se ili volas renaskiĝi en la pura lando de la budho Amitabo, kaj tie ili lernos kaj praktikos budhismon ĝis ili fariĝos bodisatvoj kaj budhoj por plej efike helpi al ĉiuj vivestaĵoj. Ĉiuj budhanoj monaĥaj kaj laikaj en Tibeto kutime ĉantas la mantron, kaj multaj el ili gajnis grandan atingon.
  Laŭdire en la kvara jarcento, la unua reĝo de Tibeto akiris kvar valoraĵojn sanktaĵojn falintajn el la ĉielo, inter kiuj estis la ses-silaba mantro. Oni simbolas la mantron kiel fonton de saĝo, liberiĝo, favoro kaj feliĉo. Se oni ĉantas la ses silabojn sinsekve, ili liberiĝos de la metempsikozo inter ses ekzistecoj: ĉielo, asuro, homo, besto, malsata spirito kaj infero.
  Ĉiu silabo el la mantro simbolas apartan koloron: blanka, blua, flava, verda, ruĝa kaj nigra, kiu signifas ses formojn de vivestaĵoj. “Om” simbolas ĉielojn. Se oni recitas silabon“Om”, lia renaskiĝo en la ĉieloj estos malebligita; “Ma” simbolas asuron. Se oni recitas silabon “Ma”, lia renaskiĝo en la stato de asuro estas malebligita. “Ni” simbolas homon; Se oni recitas silabon “Ni”, lia renaskiĝo en la homa mondo estas malebligita. “Bej” simbolas la beston. Se oni recitas silabon “Bej”, lia renaskiĝo en la stato de besto estas malebligita; “Mej” simbolas staton de malsata spirito. Se oni recitas silabon “Mej”, lia renaskiĝo en la stato de malsata spirito estas malebligita. “Hum” silabon simbolas la infero. Se oni recitas  silabon “Hum”, lia renaskiĝo en la infero estas malebligita.
  Per la sankta kaj valora mantro oni ankaŭ povas kompensi la antaŭajn malbonajn kondutojn kaj karmojn, forigi la malhelpon kaj malfacilecon, gajni la liberiĝon el la sufero de metempsikozo, kaj atingi la sukceson de budhiĝo. Do se oni foje aŭskultis la mantron per respekto kaj pura menso, ili neniam retiriĝos el la praktiko de budhismo, kaj sin kulturos persiste ĝis la plej alta atingo. Se iu ajn besto aŭ insekto aŭdas la mantron antaŭ la morto, ĝi liberiĝos el la tri malbonaj ekzistecoj post la morto kaj sin lernigos kaj kulturos per budhismo en la nova vivo. Se oni pensas pri la ses-silaba mantro, ili povos kompensi ĉian kulpon, solvi malfacilon, kaj renaskiĝi en la pura lando. Se oni tuŝos la vorton de la mantro, ili ricevos la benon de sennombraj budhoj kaj bodhisatvoj.
  Grandan meriton ni havigas al ni ne nur per la metodo reciti la mantron. Se oni portas la skribaĵon de la mantro sur la korpo, tenas ĝin en la mano aŭ adoras ĝin en la hejmo, ni estos kondukitaj al la liberiĝo el ĉiaj suferoj. Do en Tibeto la mantro kutime skribiĝas sur longa tuko, aŭ metiĝinta en sutra rado nomata “Darma Rado”. Kutime la darma rado estas turnebla per mano, vento aŭ akvo. Oni nomas tion turnado de la darma rado. Oni ankaŭ gravuris ĝin sur steleon aŭ skribis ĝin sur standardon flirtantan en la aero. Ĉiuj vidaitoj, aŭdintoj kaj tuŝintoj de la mantro kaj eĉ tuŝitoj de la vento preterpasinta la mantron atingos la estontan liberiĝon.
  La alia funkcio de la mantro estas: subigi demonon, resanigi malsanulon, mildigi katastrofon, akiri sukceson, forigi malagrablaĵon kaj atingi iluminiĝon. Kvankam la mantro havas nur ses silabojn, tamen la funkcio estas vere granda, do ĝi furoras en budhisma kampo.
  Ankaŭ mi esperas, ke ĉiuj amikoj sperti la avantaĝon de la mantro per via efektiva praktikado.

647
Budhismaj Monaĥejoj / Re: Monaĥejo Tiefosi
« je: marto 29, 2013, 04:51:42 ptm »
Dankon por via atentaj tralego kaj korektado. Mi  publikigis malnetaĵon pro senatentemo kaj en la artikolo estas iom da tajpaj eraroj. Nun mi faris iom da modifo.

648
Esperanta novaĵo / Re: Svisa geedza paro gastis en Monaĥejo Tiefosi
« je: marto 28, 2013, 06:15:49 atm »
    Dankon por la nova informo,kara amiko.
    Ĉiuj samideanoj estas bonvenaj en la monaĥejo, kaj ni antaŭdankas,se ili volonte helpas en disdonado de diskoj aŭ libroj eldonitaj de ni. En la nuna tempo sendado de diskoj kaj libroj per poŝto ne estas tre oportuna, kaj ankaŭ la poŝta kotizo estas alta, do samideanoj donis grandan helpon en portado de diskoj per si mem.
    Mi kaj du kursaninoj faros dusemajnan vojaĝon al provincoj Jiangsu kaj Zhejiang. En Provinco Jiangsu ni renkontiĝos kun francaj samideanoj ĉe Michel, pri kiuj vi menciis al mi. Se eble mi ankaŭ donacos al ili iom da diskoj. En monaĥejo de Zhejiang mi vizitos mian guruojn de tibeta budhismo. Se ne estas aliaj aferoj en la monaĥejo, ni revenos antaŭ la dekkvina de aprilo.
    Krome, Michel kaj lia ĉina edzino reiros al Francio laŭkutime post nelonge, ankaŭ vi povos peti de ili distojn el miaj tradukaĵoj, se vi ne estas tre malproksima de ili.

649
    Kurseto por progresintoj ekokazis en Monaĥejo Tiefosi
    
    En la komenco de ĵus kurinta semajno esperanta kurseto por progresintoj ekokazis en Monaĥejo Tiefosi. En la kurso Miaohui instruis al tri kursaninoj en la monaĥejo tekstlibron “Paŝoj al plena posedo” kompilitan de sinjoro William Aŭld. Ni lernas ĉiutage kaj faros multajn ekzercojn parolajn, tradukajn kaj verkajn dum a lernado.

650
Esperanta novaĵo / Svisa geedza paro gastis en Monaĥejo Tiefosi
« je: marto 28, 2013, 02:23:03 atm »
Svisa geedza paro gastis en Monaĥejo Tiefosi

  Dum la dudek-kvina kaj dudek-sesa de marto, paro da svisaj geedzoj gastis en Monaĥejo Teifosi. Ili estas esperantaj vojaĝantoj, kaj atingis Ĉinion travojaĝinte multajn landojn. Post la vojaĝo en Ĉinio ili ankaŭ vojaĝos en Vietnamio, Kamboĝo, Tajlando kaj aliaj landoj. Ili eklernis Esperanton ĉe instrua retejo “lernu.net” antaŭ ne tre longe, kaj Esperanto donis al ili grandajn facilecon kaj oportunecon dum sia vojaĝo en diversaj landoj.
  Dum ilia restado en la monaĥejo, ni interkomunikis pri ĉinaj religioj, precipe pri Ĉina Budhismo kun tri ĉefaj tradicioj, Hana Budhismo, Tibeta Budhismo kaj Teravada Budhismo. Krome ili ankaŭ faris viziton en kaj ekster la monaĥejo. Ili vizitis la restadejon de la antikva monaĥejo kaj la tipajn kavernajn loĝejojn, kaj ankaŭ gastis en familioj de lokanoj en la vilaĝo.
  Ĉe ilia forlaso ni ankaŭ donacis al ili iom da diskoj de esperantaj tradukaĵoj faritaj de Miaohui kaj voĉlegitaj de samideano Zhao Jianping el Ĉina Radio internacia, por ke ili aŭskultu kaj ankaŭ disdonacu al aliaj samideanoj, kiujn ili renkontas dum la vojaĝo.
  Kiel praktika kaj facila lingvo, Esperanto montras sian avantaĝon dum onia praktikado en diversaj manieroj.

651
Bona demando kaj bona respondo / Re: 12. Historio kaj Disvolviĝo
« je: marto 27, 2013, 08:37:12 ptm »
Vi estas bonvena, kara amiko!

652
Bona demando kaj bona respondo / Re: 12. Historio kaj Disvolviĝo
« je: marto 26, 2013, 10:51:19 atm »
En "Milindapanha", kion signifas "panha" ?
Ofte multaj vortoj devenas de sanskrita lingvo. Kiel vi klarigos tion ?
Dankon por ĉiuj tiuj klarigoj!
Kore
Petro

Palia vorto "panha" signifas "demandon".
"Milindapanha" estas tradukita "demandoj de Milinda“. La libro detale priskribis la dialogon inter budhisma monaĥo "Nagasena" kaj Indo-greka reĝo "Milinda". Post la dialogo la reĝo Milinda fariĝis subtenanto de Budhismo kaj faris grandan kontribuon en disvastigo de budhismo.
En la asta nokto mi mendis la ĉinan kaj anglan versiojn de la libro kaj ricevos ilin post nelonge.

653
Bona demando kaj bona respondo / Re: 12. Historio kaj Disvolviĝo
« je: marto 25, 2013, 06:01:14 atm »
Mi multe lernis per tiu teksto, do mi dankas pro tio. Nur pri kelkaj vortoj, mi bezonas klarigojn, se eblus : kio estas darmo ?

Laŭ NPIV

darmo: 1. En hinduismo, kosma principo, reganta ĉiujn estaĵojn. 2.a) La instruo de la Budho. b)Justo, virto en homa konduto. c) Ekzisto.

En la traduko ni uzis vorton "darmo" por signifi la instruon de la Budho.

654
Forumo pri Budhismo / Re: Kiam grekoj renkontis Budhon...
« je: marto 24, 2013, 05:45:20 atm »
Dankon por viaj informoj, karaj amikoj.
La kunfandiĝo de ambaŭ kulturoj vere akcelis disvastiĝon de budhismo kaj budhisma kulturo  en diversaj landoj. Post kiam budhismo enkondukiĝis en Ĉinio, okazis refoja kunfandiĝo kun ĉina kulturo, tio estigis la fundamenton de ĉina kulturo de la nuna tempo.

655
Esperanta novaĵo / Ekaŭdiĝis la dekdua elsendo de Retradio BRE
« je: marto 24, 2013, 12:42:12 atm »
Saluton, karaj amikoj!

Nun ekaŭdiĝis la dekdua elsendo de Retradio BRE. Jen la elsendlisto:

Budhisma scio

Ĉapitro 9. Fortuno kaj sorto

Vera rakonto en vera vivo: Geomancio estas malpli efika ol bonkoreco.

Budhisma rakonto: Malbeno de Mitavindo


La adreso por aŭskulti kaj elŝuti la dokumenton estas:  http://www.budhano.cn/podkasto

Ĉiuj samideanoj estas bonvenaj

656
Bona demando kaj bona respondo / 12. Historio kaj Disvolviĝo
« je: marto 24, 2013, 12:36:57 atm »
  12. Historio kaj Disvolviĝo
  
  Demando: Nun Budhismo estas religio kun granda nombro da sekvantoj en multaj diversaj landoj. Kiel tio okazis?
  Respondo: Dum 150 jaroj post la forpaso de la Budho lia instruado jam disvastiĝis tre vaste tra la norda Hindio. Poste en ĉirkaŭ 262 a.K. Asoko Maŭrija, la tiama reĝo de Hindio, konvertiĝis al Budhismo kaj propagandis la Darmon tra sia tuta regno. Multaj homoj absorbiĝis de la altaj etikaj standardoj de Budhismo kaj precipe de ĝia oponado al hindia klasa sistemo. Asoko ankaŭ okazigis grandan konsilion kaj sendis misiajn monaĥojn al najbaraj landoj kaj eĉ ĝis Eŭropo. La plej sukcesa el la misioj estis tiu, kiu iris al Srilanko. La insulo fariĝis budhisma kaj eĉ daŭras ĝis nun. Aliaj misioj disvastigis Budhismon al suda kaj okcidenta Hindio, Kaŝmiro kaj la regiono, kie nun estas suda Birmo kaj Duoninsula Tajlando. Post jarcento aŭ pli Afganio kaj montaraj regionoj de norda Hindio fariĝis budhismaj, kaj de tie monaĥoj kaj komercistoj iom post iom kondukis la religion al centra Azio kaj fine al Ĉinio, de kie ĝi iris en Koreion kaj Japanion. Estas tre interese por scii, ke Budhismo fakte estas la nura eksterlanda pens-sistemo radikiĝinta en Ĉinio. En ĉirkaŭ la 12a jarcento Budhismo fariĝis ĉefa religio en Birmo, Tajlando, Laoso kaj Kamboĝo ĉefe pro la klopodoj de srilankaj monaĥoj.
  
  Demando: Kiel kaj kiam Tibeto fariĝis budhisma regiono?
  Respondo: En ĉirkaŭ la 8-a jarcento la reĝo de Tibeto sendis ambasadoron al Hindio por inviti monaĥojn kaj budhismajn verkojn al sia lando. Budhismo ekdisvastiĝis, tamen ne fariĝis la ĉefa religio parte pro la kontraŭstaro farita de la pastroj de indiĝena Bon-religio. Fine en la 11-a jarcento granda nombro da hindiaj monaĥoj kaj instruistoj venis al Tibeto kaj la religio firme establiĝis. Ekde tiam Tibeto fariĝis unu el la regionoj plej prosperaj je Budhismo.
  
  Demando: Do Budhismo disvastiĝis tre vaste.
  Respondo: Krom tio estas tre malmultaj ekzemploj, ke Budhismo persekutis la renkontitajn religiojn aŭ disvastigis la religion per konkeraj armeoj dum sia disvastiĝo. Budhismo ĉiam havas ĝentilan manieron de vivo, kaj la budhanoj antipatiis la ideon konduki kredon per forto aŭ premo.
  
  Demando: Kian influon Budhismo donis al la landoj, en kiujn ĝi iris?
  Respondo: Kiam misiaj monaĥoj iris al diversaj landoj ili kutime portis kun si pli multe ol nur budhajn instruojn. Ili ankaŭ portis iom el la plej bonaj aspektoj de hindia civilizacio. Iam monaĥoj lertis pri medicino kaj enkondukis novan medicinan ideon al la regiono, kie ĝi ankoraŭ ne ekzistis. Nek Srilanko, nek Tibeto, nek kelkaj regionoj de centra Azio havis skribon ĝis kiam monaĥoj enkondukis ĝin, kaj certe, novaj scioj kaj ideoj venis kun la skribo. Antaŭ la alveno de Budhismo la tibetanoj kaj mongoloj estis sovaĝaj kaj krudaj homoj, kaj Budhismo ilin ĝentiligis kaj civilizis. Eĉ en Hindio bestoferado senfuroriĝis pro Budhismo kaj la klasa sistemo mildiĝis almenaŭ por iom da tempo. Eĉ hodiaŭ kiam Budhismo disvastiĝas en Eŭropo kaj Ameriko, iom el ĝiaj enrigardoj en homan menson ekinfluis modernan okcidentan psikologion.
  
  Demando: Kial Budhismo malaperis en Hindio?
  Respondo: Neniu donis kontentan eksplikon pri tiu malfeliĉa okazo. Iuj historiistoj diras, ke Budhismo tiel koruptiĝis, ke homoj kontraŭstaris ĝin. Aliaj diras, ke ĝi adoptis tro multajn hindiajn ideojn kaj iom post iom fariĝis nedistingebla de Hinduismo. Alia teorio estas, ke monaĥoj komencis kolektiĝi en grandaj monaĥejoj subtenataj de la reĝoj kaj tio apartigis ilin de ordinaraj homoj. Kia ajn estas la kaŭzo, en la 8-a aŭ 9-a jarcento hindia Budhismo jam serioze kadukiĝis. Ĝi tute malaperis dum ĥaoso kaj perforto de islama invado al Hindio en la 13-a jarcento.
  Demando: Sed ankoraŭ estas iom da budhanoj en Hindio, ĉu ne?
  Respondo: Jes. Fakte ekde la mezo de la 20-a jarcento Budhismo denove aperis en Hindio. En 1956 la gvidanto de hindiaj parioj konvertiĝis al Budhismo ĉar li kaj liaj popolanoj suferis tiel mizere sub la klasa sistemo de Hindio. Ekde tiam ĉirkaŭ 8 milionoj da homoj fariĝis budhanoj kaj la nombro daŭre kreskas nun.
  
  Demando: Kiam Budhismo unue venis en la okcidenton?
  Respondo: La unuaj budhaniĝintaj okcidentanoj eble estis grekoj, kiuj migris en Hindion post la invado de Aleksandro la Granda en la 3-a jarcento a.K. Unu el la plej gravaj antikvaj budhismaj libroj, la Milindapanha, konsistis el dialogo inter la hindia monaĥo Nagasena kaj la indo-greka reĝo Milinda. Sed en nuna tempo Budhismo vekis la admiradon kaj respekton en la okcidento je la fino de la 19-a jarcento kiam kleruloj ektradukis budhismajn sutrojn kaj verkis pri Budhismo. En la frua 1900 jaroj kelkaj okcidentanoj sin nomis budhanoj kaj unu aŭ du el ili fariĝis monaĥoj. Ekde 1960 la nombro de okcidentaj budhanoj kreskis stabile kaj hodiaŭ ili fariĝis malgranda sed signifoplena minoritato en plej multaj okcidentaj landoj.
  
  Demando: Ĉu vi povas diri ion pri malsamaj specoj de Budhismo?
  Respondo: En la tempo de sia prospero Budhismo disvastiĝis de Mongolio al Maldivo, de Balko al Bali-insulo kaj tiel ĝi allogis homojn el multaj malsamaj kulturoj. Poste en multaj jarcentoj ĝi estis adoptita kaj adaptita laŭ la disvolviĝo de homaj sociaj kaj intelektaj vivoj. Sekve de tio, ĝia ekstera formo ŝanĝiĝis multe dum la esenco de la Darmo restas sama. Hodiaŭ estas tri ĉefaj specoj de Budhismo. Ili estas Teravado, Mahajano kaj Vaĝrajano.
  
  Demando: Kio estas Teravado?
  Respondo: La nomo Teravado signifas la Instruojn de Prestiĝuloj kaj baziĝis ĉefe sur palilingva Tripitako, la plej antikva kaj plej kompleta noto de la budhaj instruoj. Teravado estas pli konservativa kaj monaĥej-centra formo de Budhismo, kaj ĝi emfazas la bazon de la Darmo kaj retenas simplan kaj rigoran praktikan metodon. Nun Teravadon oni praktikas ĉefe en Srilanko, Birmo, Tajlando, Laoso kaj Kamboĝo.
  
  Demando: Kio estas Mahajana Budhismo?
  Respondo: En ĉirkaŭ la 1-a jarcento a.K. oni esploris iujn signifojn de la budhaj instruoj pli profunde. Krome, socio evoluis kaj tio bezonis pli novan kaj konvenan eksplikadon de budhaj instruoj. Multaj skoloj estiĝintaj el tiuj novaj evoluadoj komune nomiĝas Mahajano, signifanta la grandan vojon, ĉar ili asertis, ke ili estas pli konvenaj al ĉiuj, ne nur al monaĥoj kaj monaĥinoj, kiuj jam rezignis la mondon. Mahajano fine fariĝis ĉefa speco de Budhismo en Hindio, kaj nun praktikiĝas en Ĉinio, Koreio, Taiwan, Vjetnamio kaj Japanio. Iuj teravadanoj diras, ke Mahajano estas distordo de la budhaj instruoj. Tamen mahajananoj montris, ke la Budho akceptis ŝanĝon kiel unu el la plej fundamentaj el ĉiuj veroj kaj ke ilia interpretado de Budhismo estas ne pli distorda de Budhismo ol tio, ke kverkarbo estas distordo de glano.
  
  Demando: Mi ofte vidis la terminon Hinajano. Kion signifas la termino?
  Respondo: Kiam disvolviĝis Mahajano, ĝi volis distingi sin mem de fruaj budhismaj skoloj, do ĝi sin nomis Mahajano, la Granda Vojo, kaj kromnomis la fruajn skolojn Hinajano, signifanta Malgrandan Vojon. Do Hinajano estas iom sekta nomo donita de mahajananoj al teravadanoj.
  
  Demando: Kio estas Vaĝrajano?
  Respondo: Tiu speco de Budhismo ekestiĝis en Hindio dum la 6-a kaj 7-a jarcentoj p.K. kiam Hinduismo travivis grandan reprosperiĝon en Hindio. Responde al tio iuj budhanoj influiĝis de aspektoj de Hinduismo precipe pri la adoro al dioj kaj uzado de komplikaj ritoj. En la 11-a jarcento Vaĝrajano bone establiĝis en Tibeto, kie ĝi disvolviĝis plue. La vorto Vaĝrajano signifas Diamantan Vojon, kaj aludas la supozeble nerompeblan logikon, kiun vaĝrajananoj kutime uzas por pravigi kaj defendi iujn el siaj ideoj. Vaĝrajananoj pli dependas de speco de literaturo nomata tantro ol de tradiciaj budhismaj skriboj kaj do iam ĝi ankaŭ konatiĝas kiel Tantrajano. Vaĝrajano nun furoras en Mogolio, Tibeto, Ladako, Nepalo, Butano, kaj inter la tibetanoj vivantaj en Hindio.

  Demando: Ĉio el tio estas tre konfuza. Kiel mi povas scii, kiun specon mi elektu se mi volas praktiki Budhismon?
  Respondo: Eble ni povus kompari ĝin kun rivero. Se vi iras al la fonto de rivero kaj poste al ĝia buŝo, ili probable vidiĝas malsame. Sed se vi sekvus la riveron de ĝia fonto kiam ĝi ekzigzagas tra la montoj kaj valoj, super akvofaloj, preter multaj malgrandaj rojoj, kiuj fluas en ĝin, vi fine atingus ĝian buŝon kaj komprenus kial ĝi ŝajnas tiel malsama de la fonto. Se vi volas lerni Budhismon, komencu je la plej fruaj bazaj instruoj, kiuj estas la Kvar Noblaj Veroj, la Nobla Okera Vojo, kaj la vivo de la historia Budho kaj aliaj. Post tio lernu kiel kaj kial tiuj instruoj kaj ideoj evoluis, kaj poste koncentriĝu al la budhisma metodo, kiu plej plaĉas al vi. Tiam estos ne eble por vi diri, ke fonto de rivero estas malpli supera ol la buŝo, aŭ la buŝo estas distordo de la fonto.

657
Feliĉa homa vivo / Geomancio estas malpli efika ol bonkoreco
« je: marto 22, 2013, 11:19:46 atm »
  Geomancio estas malpli efika ol bonkoreco

  Iam en mia hejmregiono estis fama geomanciisto, kiu ĉiam okupiĝis serĉi fortunan lokon por domo aŭ tombejo laŭ onia peto.
  Foje, post sia laboro, li suferis de laco kaj soifo sub la fajra suno dum sia vojaĝo reveni hejmen. Li vidis domon ĉe la vojo kaj tuj eniris por peti akvon. Enirinte li vidis maljunulinon sidante foriganta branon el senŝeligita milio per grenventumilo. Salutinte ŝin, la geomanciisto vidis puton, do li tuj prenis sitelon da freŝa akvo kaj ektrinkegis per bovlo. Nenion dirinte, la maljunulino subite metis manplenon da brano en la bovlon. Tio ege furiozigis la trinkanton, sed li povis fari nenion alian ol deteni sian koleron kaj trinketi la akvon blovante la branon sur la akvo. Trinkinte ĝiskontente, li elpensis metodon por sin venĝi kontraŭ la “malica” maljunulino. Li jam rimarkis tre malbenan lokon, kiu povas detruigi la familion, se oni konstruos tombejon tie. Li deziris, ke forpereu la tuta familio de la maljunulino, do li afekteme proponis al ŝi: “Mi estas lerta geomanciisto. Mi trovis, ke ne malproksime de via domo estas loko tre fortuna por esti tombejo. Se vi translokigos la tombejon de via familio al tiu loko, vi kaj viaj idoj prosperiĝos neimageble. Mi tiel proponas nur por rekompenci vian bonkoron regali min per akvo.” La maljunulino opiniis tion vera, kaj vere faris la lokon kiel tombejon de sia familio tuj post la foriro de la geomanciisto.
  Pasis ĉirkaŭ dek jaroj. La geomanciisto denove iris en montaron trapasinte la regionon de la maljunulino. Rememorinte la okazaĵon antaŭ dek jaroj, li speciale iris al la malbena tombejo por vidi, ĉu ankoraŭ restis iu en la familio de la maljunulino. Proksimiĝinte, li trovis eksteratende, ke anstataŭ malbena loko, ĝi fariĝis tre fortuna, kiu garantiis prosperon kaj gloron al la posedanto de la tombejo. Li ege surpriziĝis de tio, ĉar li estis sperta geomanciisto kaj neniam malsukcesis distingi lokon bonan aŭ malbonan. Li iris en la domon de la estinta maljunulino kun granda dubo. Enirinte li trovis la saman maljunulinon, kiu estis pli sana kvankam pli aĝa. Vidinte lin, la maljunulino tuj rekonis lin kaj dankis lin por la favora loko. Ŝi diris, ke post kiam ŝi translokis la familian tombejon laŭ lia propono, vere prosperiĝis ŝia familio. Ŝiaj du filoj trapasis la palacan ekzamenon kaj fariĝis kortegaj oficistoj. Ili vivis riĉe kaj feliĉe. La geomanciisto ege miris pri tio, li do demandis, pro kio la maljunulino metis branon en la akvon kiam li mildigis sian soifegon antaŭ dek jaroj. La maljunulino respondis: “Tiutage estis varmege, kaj vi estis en ŝvitego. Se vi englutegis freŝan akvon ĵus elputiĝintan, vin trafos malsano ne kuracebla. Per brano mi malhelpis vin de la trinkego por ke vi evitu la suferon.”
  Aŭdinte tion, la geomanciisto respekte riverencis al ŝi kaj esprimis sian elkoran dankon: “Dankon por la leciono al mi. Geomancio estas malpli efika ol bonkoreco!”

658
Bona demando kaj bona respondo / Re: 9. Fortuno kaj Sorto
« je: marto 20, 2013, 07:09:27 atm »
Mi opinias, ke "kredo" estas ĉefa en tiu temo pri "sorto", ĉu?

Jes. Nia nuna sorto (rezulto) venis el nia antaŭa intenco kaj konduto (kaŭzo). Se ni komprenas kaj kredas la rilaton de kaŭzoj kaj rezultoj,  havas bonajn intenco kaj konduto, certe ni havos bonan sorton. Do laŭ budhismo sorto estas ŝanĝebla. Ankaŭ sperto de mia avino kaj multaj aliaj homoj pruvis tion.
Estas interesa fakto. En nia lando iuj homoj speciale sin okupas pri sortodiveno, kvankam tio estas malpermesita de la leĝo. Sed veraj sortodivenistoj ne provas aŭguri por monaĥoj, ĉar per sinkulturado, la monaĥoj konstante ŝanĝas sian sorton, kaj la sortodivenistoj ne povas aŭguri ĝuste. Ili preferas aŭguri por la ordinaraj homoj, kiuj faras nek grandan bonon nek grandan malbonon.

659
Bona demando kaj bona respondo / Re: 9. Fortuno kaj Sorto
« je: marto 20, 2013, 06:57:21 atm »
"Esti profunde edukita kaj sperta, esti bone trejnita kaj uzi bonajn vortojn; jen la plej bona sorto. Vivteni gepatrojn, ami la edzinon kaj infanojn kaj havi simplan vivmanieron; jen la plej bona sorto. Esti malavara, justa, helpema al viaj parencoj, kaj esti senkulpa en la kondutoj; jen la plej bona sorto. Sin deteni de malbono kaj forta alkoholaĵo, kaj ĉiam esti firmvola en virto; jen la plej bona sorto. Respektemo, humileco, kontenteco, dankemo kaj aŭdo de la bona Darmo; jen la plej bona sorto."
Mi plene konsentas tiun tutan frazon.
Rimarkoj: multajn vortojn, oni povus ŝanĝi. Ekz. "Elekti" anstataŭ "Uzi" (pri vortoj); "justaj" anstataŭ "bonaj" (pri vortoj, denove!);"senkulpa", mi ŝanĝus al "neriproĉebla". Kion vi sugestas, kiam vi parolas pri Darmo?/i]

Dankon por viaj atenta tralegado kaj korektado. Mi faris iom da modifo laŭ via propono.

Jen estas la angla originalo:

‘Being deeply learned and skilled, being well-trained and using wellspoken words; this is the best good luck. To support your mother and
father, to cherish your spouse and child and to have a simple livelihood; this is the best good luck. Being generous, just, helping your relatives and being blameless in one’s actions; this is the best good luck. To refrain from evil and from strong drink and to be always steadfast in virtue; this is the best good luck. Reverence, humility, contentment, gratitude and hearing the good Dhamma; this is the best good luck.’ Sn.261-6

660
Bona demando kaj bona respondo / 11. La Budhismaj Verkoj
« je: marto 19, 2013, 07:51:28 ptm »
11. La Budhismaj Verkoj
  
  Demando: Preskaŭ ĉiuj religioj havas ian sanktan skribon aŭ Biblion. Kio estas la sankta libro de Budhismo?
  Respondo: La sankta libro de Budhismo nomiĝas Tripitako. Ĝi estas skribita en la palia lingvo, antikva hindia lingvo, kiu tre similas al la lingvo parolita de la Budho. La Tripitako estas tre granda verko. Ĝia angla traduko havas proksimume 40 volumojn.
  
  Demando: Kion signifas la nomo Tripitako?
  Respondo: La vorto Tripitako konsistas el du partoj, Tri signifas "tri" kaj Pitako signifas "korbojn". La unua parto de la nomo venis de la fakto, ke la budhismaj verkoj konsistas el tri partoj. La unua parto, nomata Sutra Pitako, entenas ĉiujn instruojn de la Budho kaj iom da instruoj de liaj iluminiĝintaj disĉiploj. La stiloj de la materialoj en la Sutra Pitako estas diversaj, kaj permesas al la Budho prediki sian instruon al diversaj homoj. Multaj instruoj de la Budho estas predikoj, dum aliaj estas dialogoj. Aliaj partoj kiel la Damapado prezentas la budhan instruon per versaroj. La Jatakoj, kiel alia ekzemplo, konsistas el amuzaj rakontoj, en kiuj la ĉefaj roloj ofte estas bestoj. La dua parto de la Tripitako estas la Vinaja Pitako. Ĝi konsistas el reguloj kaj procedoj por monaĥoj kaj monaĥinoj, konsiloj pri monaĥejaj administrado kaj procedo, kaj ankaŭ el la frua historio de monaĥa komunumo. La lasta parto nomiĝas Abidarma Pitako. Ĝi estas kompleksa kaj profunda por analizi kaj klasifiki ĉiujn elementojn, el kiuj konsistas la individuo. Kvankam Abidarmo estis iom pli malfrua ol la unuaj du partoj de la Tripitako, tamen ĝi entenas nenion kontraŭ ili.
  Nun ni ekspliku la vorton "Pitako". En antikva Hindio konstruistoj kutime transportis konstruajn materialojn de unu loko al alia per korboj. Kun korbo sur la kapo, iu iris iom da distanco al la sekva laboranto, pasigis ĝin al li, kaj denove ripetis la procezon. En la tempo de la Budho, skribo estis konata, tamen kiel medio malpli fidinda ol la homa memoro laŭ la opinio de ordinaraj homoj. Libroj povas putri en musona malsekiĝo aŭ esti morditaj de blankaj formikoj, sed homa memoro povas daŭri tiom longe kiom oni vivas. Do monaĥoj kaj monaĥinoj tenis la budhajn instruojn en sia memoro kaj pasigis ilin al aliaj kiel konstruistoj transportis teron kaj brikojn unu al aliaj per korboj. Jen kial tri partoj de la budhismaj verkoj nomiĝas korboj. Tiel konservinte la Tripitakon por centoj da jaroj, oni finfine skribis ĝin ĉirkaŭ la jaro 100 a.K. en Srilanko kvankam ili eble estis skribitaj en Hindio antaŭe.
  
  Demando: Se la verkoj konserviĝis en onia memoro dum tiel longa tempo, ili eble fariĝis tre malfidindaj. Multaj budhaj instruoj perdiĝis aŭ ŝanĝiĝis.
  Respondo: Konservado de verkoj estas komuna klopodo de monaĥaj komunumoj. Ili kunvenis je regulaj tempoj kaj recitis partojn aŭ tuton de la Tripitako. Tio fakte neebligis la aldonon aŭ ŝanĝon al ĝi. Imagu, kio okazas se grupo de cent homoj memoras kanton en la koro, kaj kiam ili ĉiuj kantas, iu erare kantas verson aŭ provas enmeti novan verson. La tuta grupo de tiuj, kiuj ĝuste konas la kanton, malhelpas tiun fari ŝanĝon. Estas grave rememori, ke en tiuj tagoj ne troviĝis televidoj, ĵurnaloj kaj afiŝoj por delogi kaj konfuzi la menson. La fakto de la meditado fare de monaĥoj kaj monaĥinoj signifas, ke ili havis ekstreme bonajn memorojn. Eĉ hodiaŭ, longan tempon post kiam oni komencis presi kaj uzi la librojn, ankoraŭ troviĝas monaĥoj kapablaj reciti la tutan Tripitakon parkere. La monaĥo Mengong Sayadaw de Birmo kapablas tion fari kaj li estas menciita en la Ginis-libro de Mondrekordoj kiel homo kun la plej bona memoro en la mondo.
  
  Demando: Vi menciis la palian lingvon. Kio ĝi estas?
  Respondo: Palio estas la nomo de la lingvo, en kiu la plej malnovaj budhismaj verkoj estas skribitaj. Neniu certas, en kiu lingvo la Budho parolis, sed oni tradicie kredas, ke la lingvo estas Palio. Se li ne parolis tiun lingvon, eble li parolis ion tre proksiman al ĝi. Fakte, ĉar la Budho vojaĝis kaj instruis tre vaste, ŝajnas, ke li parolis kelkajn lingvojn komunajn en norda Hindio dum tiu periodo.
  
  Demando: Kiom gravaj estas la sutroj por budhanoj?
  Respondo: Budhanoj ne opinias, ke Tripitako estas sankta kaj senerara revelacio de dio, kies vortojn ili devas kredi. Anstataŭe, ĝi estas instruo de la granda viro, kiu prezentis siajn eksplikon, admonon, gvidon kaj kuraĝigon, do Tripitakon oni devas legi penseme kaj respekte. Nia celo devas esti kompreni kion Tripitako instruas anstataŭ nur ĝin kredi. Do ni devas ĉiam esplori la diron de la Budho laŭ nia sperto. Vi povus diri, ke la komprenema sinteno de budhanoj al la instruoj de la Budho tre similas al tiu de sciencistoj esplorantaj raportaĵon en scienca ĵurnalo. Sciencisto faras eksperimenton kaj publikigas siajn trovaĵon kaj konkludon en ĵurnalo. Aliaj sciencistoj legos la paperon kaj traktos ĝin kun respekto, sed ili ne konsideros ĝin valida kaj aŭtoritata ĝis kiam ili faros la saman eksperimenton kaj gajnos la saman rezulton.
  
  Demando: Antaŭe vi menciis Damapadon. Kio ĝi estas?
  Respondo: Damapado estas unu el la plej malgrandaj sutroj en la unua parto de Tripitako. La nomo povas tradukiĝi kiel "La Vojo de la Vero" Aŭ "Versoj de la Vero". Ĝi konsistas el 423 versoj. El ili iuj estas koncizaj, iuj profundaj, iuj kun amuzaj ridindaĵoj dum aliaj en multe da beleco. Ĉio el ili estis parolita de la Budho. Do Damapado estas la plej populara verko de budhisma literaturo. Ĝi jam tradukiĝis en plej grandajn lingvojn kaj oni rigardas ĝin kiel majstran verkon de la monda religia literaturo.
  
  Demando: Iuj diris al mi, ke oni ne rajtas meti kopion de sutroj sur plankon aŭ sub sian brakon, sed devas meti ĝin en altan lokon. Ĉu tio estas vera?
  Respondo: Ĝis nun en budhismaj landoj kiel tiuj en Mez-Eŭropo, libroj estas raraj kaj valoraj objektoj. Do la sutroj estas ĉiam tenataj kun granda respekto, kaj la kutimo ĵus menciita de vi estas ekzemplo de tio. Sed malgraŭ la ĝustaj kutimoj kaj tradicioj, multaj homoj en la nuna tempo ankoraŭ konsentas, ke la plej bona metodo respekti budhismajn sutrojn estas praktiki la instruon, kiun la sutroj entenas.
  
  Demando: Mi trovis, ke estas malfacile legi budhismajn sutrojn. Ili estas longaj, ripetemaj kaj enuigaj.
  Respondo: Kiam ni malfermas religian sutron, ni esperas legi vortojn de ĝojo, plezuro aŭ laŭdo, kiuj progresigas kaj inspiras nin. Pro tio iom malesperiĝas iuj legantoj de budhismaj sutroj. Iuj el la budhismaj sutroj havas grandajn ĉarmecon kaj belecon, dum multaj sutroj similas al filozofiaj temoj kun difinoj de terminoj, zorgeme rezonigitaj argumentoj, detalaj admonoj pri konduto aŭ meditado kaj precize montritaj veroj. Ili intencas pli allogi inteligenton ol emociojn. Kiam ni ĉesas kompari budhismajn sutrojn kun tiuj de aliaj religioj, ni vidos, ke ili havas sian propran belecon, kiu estas la beleco de klareco, profundeco kaj saĝo.
  
  Demando: Mi legis, ke budhismajn sutrojn oni origine skribis sur folioj de palmarboj. Kial oni faris tion?
  Respondo: En la tempo kiam oni skribis la sutrojn ankoraŭ ne troviĝis papero en Hindio aŭ Srilanko. Oni skribis ordinarajn dokumentojn kiel leterojn, kontraktojn, notojn kaj kondutojn sur bestaj feloj, maldikaj metalaj ladoj aŭ palmfolioj. Budhanoj ne volis uzi bestajn felojn, kaj skribi sutrojn sur metalaj ladoj estis tro multekoste kaj peze, do ili uzis palmfoliojn. Post kiam ili speciale pretigis la foliojn, ili kunligis la foliojn per ŝnureto kaj metis ilin inter du lignaj kovriloj por fari ilin konvenaj kaj longdaŭraj kiel modernaj libroj. Post kiam Budhismo venis en Ĉinion, oni kopiis la sutrojn sur silko aŭ papero. Post ĉirkaŭ 500 jaroj oni inventis presarton pro la bezono produkti ekzemplerojn de sutroj. La plej frua presita libro en la mondo estas ĉina traduko de unu el la budhaj instruoj publikigitaj en la jaro 828.

Paĝoj: 1 ... 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 [44] 45 46 47 48 49 50 51 52