Novaj afiŝoj

Paĝoj: 1 2 3 4 5 6 7 8 [9] 10
81
Fundamento de Budhismo / Ĉapitro 3. 24-31
« Lasta afiŝo de Miaohui je oktobro 20, 2014, 11:45:07 atm »
24: D: Ĉu estas regulaj kunvenoj de la Samgo?

  R: Kunveno de recitado (Uposatha Kamma) okazas en ĉiu duonmonato. La monaĥoj kunvenas por reciti la tekston de preceptoj (Patimokkha), kaj laŭ vinajo ekzameni ĉies kondutojn en la pasinta duonmonato. La procezo okazas per memkritiko kaj malkaŝo pri la eraroj. En la fino de la jara pluvsezona retiriĝo okazas ceremonio konata kiel Pavarano (Pavarana). Pavarano signifas kontentecon kun memkritiko kaj alies malkaŝo. Per tiu maniero, ĉiu esprimis penton pri siaj eraroj. Ĝi fakte ankaŭ estas kunveno por retrorigardi la monaĥan vivon. Por konsultado pri aliaj aferoj, kunvenoj okazas laŭ bezono.

  25: D: Ĉu estas prave diri, ke Ŝakjamunio adoptis certan sisteman aspekton de la primitiva socio en la samgan ordenon?

  R: Oni povas tiel pensi pri la demokratia sistemo kaj sistemo de financa divido (egale dividi la havaĵon de la ordeno sen persona posedo). Dum la fruaj tagoj de la samgo, Bikŝuoj ne partoprenis en produktado. Sed en la han-nacieca regiono de Ĉinio monaĥoj kutime partoprenas en kamplaboro, kaj instigas kombinadon de kamplaboro kun budhisma praktikado. Tio estas bonega trajto de ĉina samgo.

  26. D: Ĉu la karma sistemo ankoraŭ funkcias nun?

  R: Ambaŭ Uposata kaj Pavarana sistemoj ankoraŭ funkcias en la sudaj budhismaj landoj. Do estas aliaj karmaj sistemoj, kiel la ordina karmo. Ŝajne por plej parto da monaĥoj la aktivadoj estas konservitaj kiel religiaj ritoj. Hodiaŭ en Ĉinio ankaŭ estas monaĥejoj, kiuj ankoraŭ konservas la sistemojn de Uposato kaj Pavarano. Sed la demokratia spirito de la karmo jam perdiĝis pro la fakto, ke multe da feŭdaj sistemoj enkondukiĝis en la monaĥejoj dum longa periodo de feŭdismo precipe pro la fakto, ke la monaĥejaj reguloj (Conglin Qinggui) estis modifitaj kaj efektivigitaj de la feŭda kortego laŭ ĝiaj bezonoj.

  27. D: Kio estas la signifo de “Conglin Qinggui”?

  R: La originala signifo de “Conglin” estas arbaro. Dense loĝata monaĥejo similas al arbaro plenaj de arboj, do ĝi nomiĝas “Conglin” signifanta grandan monaĥejon (Mahavihara). “Qinggui” signifas la reguloj ĉiutage observitaj de monaĥoj aŭ monaĥinoj en monaĥejoj. Ili estas ordigitaj laŭ la vinajo farita de la Budho kaj ĉefaj kondiĉoj de la stato, inkluzive klimato, geografio, sociaj kutimoj, leĝoj kaj reguloj de la stato kaj ankaŭ la skolajn trajtoj kaj tiel plu. La plej fruaj monaĥejaj reguloj en Ĉinio estis iniciatitaj de Majstro Daoan de la Dinastio Okcidenta Jin en la kvara jarcento. Post tio, ĉiu skolo en la sekvaj dinastioj kreis sian propran monaĥejajn regulojn. Ekzemple en Dinastio Tang Regularo por monaĥoj de Zena skolo estis kreita de Majstro Baizhang kaj poste ĝi perdiĝis. Poste, “Regularo reviziita de la reĝo” estis kreita de reĝo de Dinastio Yuan. Tio fakte estas konformado al la bezono de feŭdaj regantoj, kaj havas nenian rilaton kun Majstro Baizhang. Poste la regularo estis efektivigita laŭ reĝaj ordonoj tra la eraoj Hongwu kaj Yongle de Dinastio Ming, kaj fariĝis komuna sistemo observita de ĉiuj monaĥoj kaj monaĥinoj en la tuta Ĉinio anstataŭ ĉiuspecaj originaj monaĥejaj regularoj kaj kodoj.

  28. D: Ĉu vi bonvolas paroli pri la etiketo kaj vivstilo de monaĥa ordeno?

  R: Tiuj estas notitaj detale en la vinaja teksto. Multaj notoj jam tute konserviĝis de budhismaj ordenoj en la sudaj landoj, dum en la nordaj landoj pro la klimato, kutimo kaj aliaj diferencoj, kaj ankaŭ historiaj ŝanĝiĝoj, la monaĥa vivo travivis multajn ŝanĝojn. Estas malfacile listigi la detalojn ĉi tie. Se vi havas specifajn demandojn, ni povas paroli pri tio koncize.

  29. D: Kio estas la etiketo inter malsuperaj kaj superaj monaĥoj?

  R: En la monaĥa ordeno, superecon kaj malsuperecon ne decidas la juneco kaj maljuneco de aĝo, sed de la jaroj ekde la ordiniĝo. La titolo “Thera” Pliaĝulo temas pri bikŝuoj de dek jaroj post ordinado, kaj “MahaTera” dudek jaroj post ordinado. Malplisuperuloj devas saluti superulojn, kaj superuloj iras antaŭ la malplisuperuloj. Pri la sidado, la superaj sidejoj estas donitaj al la superuloj kaj la malaltaj sidejoj estas donitaj al malplisuperuloj, kaj malsuperuloj ne sidas antaŭ ol la superuloj petas ilin sidiĝi. Do en la sudaj budhismaj landoj la demando pri la ordina tempo estas necesa por monaĥoj kiam li renkontiĝis. Kutime, kiam ordinaraj bikŝuoj renkontiĝas kun MahaThera, ili devas demeti siajn ŝuojn, malkovri sian dekstran ŝultron kaj fari saluton.

  30. D: Kio estas la etiketo de laikaj budhanoj al monaĥoj kaj monaĥinoj?

  R: En sudaj landoj, kiam laika budhano iras en monaĥejon aŭ ĉambron de monaĥoj, li devas demeti siajn ŝuojn antaŭ la saluto al la bikŝuoj. Je la ordono de la bikŝuo por sidiĝi, li rajtas preni malpli altan sidejon aŭ sidi sur la plankon, sed li ne rajtas sidi sur la liton de la Bikŝuo. Li ne rajtas manĝi kune kun bikŝuoj ĉe la sama tablo. Se bikŝuo iras al domo de laiko, la gastiganto devas meti pecon da pura tuko sur la seĝon kaj inviti la monaĥon sidiĝi antaŭ la saluto. Eĉ se filo estas bikŝuo, liaj gepatroj ankaŭ devas saluti lin. Laŭ la kutimo de sudlandaj budhaoj, kiam ajn laika budhano iras en la kunveneja halo, la bikŝuoj neniam stariĝas nek respondas la salutojn, kaj iam ili nur diras “Bonan ŝancon”. Kiam oni prezentas al ili oferaĵojn, ili faras same. Same pli superaj bikŝuoj neniam respondas la salutojn de la malpli superajn bikŝuoj kaj ŝramaneroj. En Ĉinio, bikŝuoj rajtas respondi la salutojn de laikaj budhanoj aŭ malpli superaj bikŝuoj kaj ŝramaneroj per kunpremitaj manoj ĝentile, kaj la rangoj de la sidejoj ne estas rigore observitaj escepte dum la oficiala religiaj ceremonioj.

  31. D: Ĉu vi bonvolas iom paroli pri manĝaj kutimoj, ekzemple abstinado de posttagmeza manĝo kaj vegetarismo?

  D: Ekzistas du kaŭzoj por monaĥoj ne manĝi post tagmezo laŭ budhismaj reguloj. Ili estas: 1. Abstinado de posttagmeza manĝo malpliigas la ŝarĝon de laikoj ĉar ili provizas manĝaĵon. 2. Tio helpas en praktikado de komtemplado (bhavana). En la sudaj landoj, la regulo ankaŭ daŭras en kutima praktikado hodiaŭ. Rigoraj sekvantoj nur trinkas akvon sen preno de lakto, teo, kokosa suko aŭ aliaj, dum aliaj rajtas trinki sodakvon aŭ fruktan sukon kaj ankaŭ manĝi sukeron posttagmeze. En Ĉinio la han-naciecaj monaĥoj de zena skolo kutime faras kamplaboron ekde la antikva tempo, kaj pro sia fizika laboro, ili kutime manĝas ion en la vespero. Do en multaj monaĥejoj, la regularo estas ne rigora, sed vespermanĝo estas rigardita kiel parto de “medicina manĝo”. Malgraŭ tio, multaj monaĥoj daŭre observas la regulon de abstinado de manĝo post tagmezo.
82
Budhismo kaj Esperanto / Re: Budhismo kaj Esperanto
« Lasta afiŝo de Miaohui je oktobro 14, 2014, 11:59:27 atm »
Prelego de Miaohui en seminario AMO 3 okazinta en Urbo Xi'an de CXinio.


https://www.youtube.com/watch?v=JS_P62flqIQ
83
Fundamento de Budhismo / Ĉapitro 3. 15-23
« Lasta afiŝo de Miaohui je oktobro 13, 2014, 06:40:44 atm »
  15. D: Kial oni nomas budhismajn monaĥojn "Heshang" en Ĉinio? Kion ĝi signifas?

  R: La vorto "Heŝang" devenis de la sanskrita vorto Upadhayaya (P Upajjihaya) signifanta instruiston aŭ mentoron. La vorto prononciĝas kiel “Ŭajĵaŭ” aŭ “Koŝa” en la regionoj ekcidente de Ĉinio. De tie al la Han-nacieca regiono ĝi ŝanĝiĝis en “Heŝang”. Antaŭe ĝi estis honora titolo nur por kapablaj majstroj, anstataŭ al ĉiuj aliaj. Tiu titolo ne limiĝis al budhismaj monaĥoj, sed same konvenis al kvalitaj budhismaj monaĥinoj. Poste oni uzas tiun vorton nur por titoli monaĥojn. Tio ne konformas al la originala signifo.

  16: D: Kion signifas "Lamao"?

  R: "Lamao" estas tibeta vorto kun sama signifo kiel "Heŝang". La vorto ankaŭ estas misuzita, ĉar ĝia originala signifo ne konvenis al ĉiuj monaĥoj. Se oni diras konvene, tiuj, kiuj havas dek preceptojn, nomiĝas ŝrameneroj, kaj tiuj, kiuj havas pli superan ordinecon (upasampada) estas Bikŝuoj. Kaj en la sama maniero, la titolo por virinaj ordinitoj de dek preceptoj estas ŝramanerinoj kaj por virinaj ordinitoj de la plisupera ordinado estas bikŝuinoj.

  17: D: En la han-nacieca regiono, monaĥoj kutime nomiĝas "Seng", kaj monaĥinoj "Ni". Ĉu la titoloj estas ĝustaj?

  R: "Seng" estas mallongo de ĉina vorto “Senqie” (Samgo) signifanta ordenon. Samgo estas ordeno de budhismaj monaĥoj kaj monaĥinoj, kun almenaŭ kvar samgaj membroj, simile al tio, ke sola soldato ne povas formi armeon, sed nur estas militisto. Ambaŭ monaĥoj kaj monaĥinoj estas inkluzivitaj en la samgo, kaj ili estas samgaj membroj. Estas erare distingi monaĥojn kaj monaĥinojn per la titoloj de "Seng" kaj "Ni". La titolo "Ni" devenis de la sufikso de sanskrita vorto signifanta Bikŝuinon, kaj estas mallongiga ĉina vorto por budhismaj monaĥinoj per hanoj de Ĉinio. Alia komuna titolo por ili estas "Nigu".

  18: Kio estas Majstro?

  R: Majstro origine estas titolo de akademia grado, uzata al tiuj kun profunda scio de la Budha Darmo kaj kapableco prediki ĝin. La titolo ne estas uzebla por iu alia. Estas aliaj superaj gradoj: Sutra majstro por tiuj, kiuj tute konas sutran pitakon, Vinaja majstro por tiuj, kiuj tute konas vijanan pitakon kaj abidarma majstro por tiuj, kiuj tute konas abidarman pitakon. Eĉ pli supera titolo estas la tripitaka majstro por tiuj, kiuj tute havas la scion de ĉiuj tri pitakoj. Ambaŭ Xuanzang kaj Yijing en la Dinastio Tang estis honoritaj per la titolo.

  19. D: Kio estas Vivanta Budho?

  R: En Mogola kaj tibeta budhismoj, tiuj, kiuj havas eksterordinaran atingon de sia kulturado kaj kapablas reenkarniĝi (renaskiĝi) laŭ sia propra volo, estas nomata "hpbrulsku" (Tibeta) aŭ "Hobilhan" (mongola) signifanta reenkarniĝinton. Tamen en han-nacieca regiono ili kutime nomiĝas “Vivantaj Budhoj”. La titolo eble havas iom da rilato kun la fakto, ke la imperiestroj de Dinastio Ming prezentis la titolon "Okcidenta Budho de Granda kompatemo kaj libereco"  al religia estro de Bkah-brgyud-pa skolo, la reganto de Tibeto en tiu periodo, kaj imperiestro de Dinastio Qing donis la saman titolon al Dalai. Fakte tiaj titoloj ne havas sencojn laŭ budhisma doktrino. Krome, ne estas la titoloj kiaj “vivanta Budho” en Tibeta kaj Mongola budhismoj. Simile, la budhisma bikŝuo de nacieco Dai estas nomata de hanoj "Foye" (Budho). Tio estas erara titolo kaj ne estas uzata de homoj de nacieco Dai.

  20. D: Kio estas Reĝo de la Samgo?

  R: En iuj landoj kiel Tailando, oni elektis estron de la samgo nomatan Reĝo de la Samgo (Sanĝa-raja). En Srilankao, oni elektas grandan mentoron (Maha-nayaka) en ĉiu budhisma skolo kaj mentoron (Nayaka) en ĉiu provinco aŭ municipo. La Samga reĝo aŭ Gramda Mentoro (Maha-nayakas) administris la naciajn budhismajn aferojn dum Mentoro (Nayakas) administras lokajn budhismajn aferojn.

  21. D: Kial budhismaj monaĥoj bezonas samgajn ordenojn?

  R: Al individua monaĥo aŭ monaĥino estas necese havi komunan vivon en la samgo por lerni unu de alia kaj helpi unu al alia. Ĝenerale, budhismo bezonas ordenojn por teni la respondecon "daŭrigi la Budhan Darmon", kaj la Samgo ludas gravan rolon en la budhismaj aferoj, do ĝi nomiĝas unu el la tri juveloj (Tiratana).

  22. D: Ĉu estas principoj kaj sistemoj en la organizoj de la samgo?

  R: Estas ses principoj konataj kiel "la ses punktoj de harmonio (aŭ unueco)", kiuj estas harmonio aŭ unueco inter disciplinoj, harmonio de vidpunktoj, de profitoj, en fizikaj aktivadoj, en parolo kaj menso. Koncize dirite, la ses punktoj signifas, ke la samgo observas samajn regulojn kaj havas samajn vidpunktojn kiam ili lernas unu de alia, dividas havaĵojn de la ordeno egale, helpas unu al alia en ĉiutaga vivo, reciproke admonas fari bonon kaj eviti eraron, kaj frate amas kaj respektas unu al alia en aferoj de kredo. Per tiuj ses aferoj estas atingebla la harmonio kaj unueco de la tuta samgo. Por plenumi la suprajn ses principojn, la Budho faris multajn regulojn por la samgo.

  23. D: Kio estas gravaj reguloj?

   R: La plej gravaj estas la vinajaj reguloj de karmo. Karmo origine signifas aktivadon. Ĉar en la samgo ĉio estas decidita per samgaj kunvenoj, do ĝia kompleta signifo estas "aktivado (aŭ decido pri aferoj) per samga kunveno". Ekzemple, se estas io farota, ĉiuj monaĥoj en certa regiono devas kunveni por diskuti kaj fari decidon. Tiuj, kiuj ne povas partepreni en la kunveno pro malsano aŭ aliaj aferoj devas sendi vortojn per aliuloj por esprimi siajn pardonon kaj ankaŭ konsenton akcepti la decidon de la kunveno. Prestiĝuloj prezidas la kunvenon kaj demandas, ĉu ĉiuj monaĥoj jam ĉeestas kaj ĉu iu ajn novico kaj neordinito (kiuj ne rajtas partoprenas en la kunveno) ĉeestas. La kunveno ne rajtas komenci antaŭ ol ĉiuj monaĥoj ĉeestas kaj eksteruloj eliras. Post la komenca parolo, oni prezentas la celon kaj proponon de la kunveno, por ke la ĉeestantoj diskutu kaj fine faru decidojn per voĉdono. Voĉdono kutime estas parola konsento. Tiuj, kiuj konsentas, kutime restas silentaj dum tiuj, kiuj malkonsentas, rajtas paroli pri siaj opinioj. Se ĉiuj ĉeestantoj sin tenas silentaj, la propono estas akceptita. Pri iuj aferoj la decido iras per nur foja procezo. Por pli gravaj aferoj la procezoj ripetas dufoje por fari la decidon. Por des pli gravaj aferoj (kiel ordinado aŭ punado) la procezo okazas trifoje por fari decidon. Fine la prezidanto diras: "Ĉar ĉiuj monaĥoj sin tenas silentaj, la decido estas farita." Alia metodo por voĉdonado estas ĵeti bastonetojn, kaj oni uzas malsame kolorigitajn bambuajn bastonetojn por esprimi konsenton aŭ oponon, egale al ĵetado de balotoj. Iuj budhismaj verkoj kun detalaj priskriboj pri tiuj reguloj estas plej malnovaj leĝoj pri konferencoj en la mondo, kaj tio estas gravaj kreado kaj kontribuo de Budhismo.
84
Fundamento de Budhismo / Ĉapitro 3. 9-14
« Lasta afiŝo de Miaohui je oktobro 12, 2014, 11:52:13 atm »
  9: D: Ĉu budhismaj monaĥoj kaj monaĥinoj havas devon servi al la laikaj budhanoj laŭ diversaj manieroj?

  R: Ĝenerale dirite, la budhismaj monaĥoj kaj monaĥinoj servas kiel modeloj de virto al la laikoj por admoni ilin fari bonon kaj eviti malbonon, predikas la budhan darmon al ili, konsoli la malsanan kaj malriĉan, helpas al homoj en la fatalaĵoj laŭ bezono, kaj sin tenas kompatemaj kaj bonfaremaj por akceli la bonon al ĉiuj vivestaĵoj.

  10. D: Kiel vi diris, ke en budhisma rondo oni kuraĝigas rezigni la laikan vivon. Ĉu budhanoj intencas, ke ĉiuj homoj faru la samon?

  R: Laŭ budhanaj doktrinoj kaj sistemo, rezignado de laika vivo nur taŭgas por malmultaj el la budhanoj. Unue, iliaj motivoj rezigni la laikan vivon kaj sin kulturi devas esti puraj kaj veraj dum ili firmvole strebas por liberiĝo kaj rezigno de mondaj avidoj. Due, rezigninte la laikan vivon, ili devas havi normalan vivon laŭ ambaŭ doktrinoj kaj kondutoj. Se ili deziras geedziĝi, ili povas laŭvole reveni al la laika vivo. Se ili rompas la kvar fundamentajn regulojn (Parajika) kontraŭ mortigo al homo aŭ iniciato al mortigo, ŝtelado, seksa miskonduto kaj fanfarono pri sia supernatura povo, ili devas esti eksigitaj el la samga ordeno. Trie, multaj kondiĉoj estas bezonataj por rezignado de laika vivo. Ekzemple, la kandidatoj devas havi permeson de siaj gepatroj, aĝi je pli ol dudek jaroj ( por ordinado kiel Bikŝuo kaj Bikŝuino), esti nek misformaj nek mense malsanaj, kaj ili ne rajtas esti eskapintoj de krimo aŭ ŝuldo kaj aliaj. Kvare, por akiri pli superan ordinecon ili bezonas rekomendon de pli ol dek prestiĝaj bikŝuoj (Theras), el kiuj ĉiu devas havi ordinecon de dek jaroj aŭ pli. Aliflanke, estas multe pli facile reveni al laika vivo, kaj por tio oni nur bezonas informi al alia monaĥo aŭ monaĥino. La budhana ordeno konsistas el kvar grupoj, el kiuj la vira kaj ina monaĥejaj komunumoj havas respondecon daŭrigi la budhan darmon, dum la laikaj viroj kaj virinoj havas respondecon protekti kaj subteni la budhan darmon. Ili kune formis dualan kongregacion. Do Budhismo ne postulas, ke ĉiu rezignu sian laikan vivon. Multaj budhismaj verkoj, precipe tiuj de majanano kiel sutroj  Vimalakirti-nirdeŝa kaj Upasaka-sila-suta, laŭdas laikajn budhanojn, kiuj praktikas Budhismon en la hejmo.

  11. D: Kio estas la antaŭkondiĉoj por la sekvantoj praktiki Budhismon?

  R: La antaŭkondiĉoj por laikaj sekvantoj estas rifuĝo en la Tri Juveloj, firma kredo, ke la Tri Juveloj, nome, la Budho, Darmo kaj Samgo, estas la nuraj rifuĝejoj por aliri kaj sin apogi fizike kaj mense. Ili ne rajtas sin turni al aliaj religioj kaj dioj kiel siaj rifuĝejoj. Sekve, ili devas observi la Kvin Preceptojn kaj Ok Preceptojn por fastantoj. La fasto aŭ abstino okazas en certaj tagoj ĉiumonate, kaj la fastantoj abstinas de posttagmeza manĝo, parfumo, ornamaĵoj, kantado, dancado kaj rigardado de distraĵoj; kaj sidado aŭ dormado sur altaj kaj komfortaj litoj. La datoj por fasto ĝenerale estas la unua, oka, dekkvara, dekkvina, dudek-tria kaj dudek-naŭa de la luna kalendaro. La praktikado de laikaj budhanoj estas rifuĝi en la Tri Juveloj, observi la Kvin Preceptojn, praktiki faston, strebe fari bonon por aliaj kaj teni siajn korpon kaj menson puraj. En realeco iuj ne atingas la normojn kaj iuj superas ilin. La Budho multe instruis mondajn regulojn al laikaj sekvantoj. Ekzemple, li eksplikis detale al Singalako (en Singalaka sutro) kiel konvene havi la rilatojn inter gepatroj kaj infanoj, inter instruistoj kaj disĉiploj, inter edzo kaj edzino, inter amikoj, inter estro kaj servistoj kaj inter samgo kaj laikoj. Li ankaŭ diris al junulo Dlĝajanuo (aŭ Ujjaya) pri la kvar metodoj por akiri komforton kaj ekvilibron. Ili estas perfekto de profesio kaj sinkulturado, perfekto pri gardo kaj ŝparemo al la posedaĵo, perfekto en kontakto kun decaj amikoj kaj perfekto de decaj vivmanieroj. Li ankaŭ parolis al la reĝoj (rajas) de sia periodo kiel solvi problemojn de landa politiko kaj kiel havi bonajn najbarajn rilatojn kaj tiel plu. La Mahajanaj verkoj, aliflanke, ĝenerale parolas, kiel laikaj bodisatvoj praktikas la ses Perfektojn (cha-paramita), Kvar entenajn darmojn (Cattari samgha vatthŭni) kaj tiel plu.

  12. D: La aliĝo al la samga komunumo ne estas tiel rigora kiel vi priskribis antaŭe, ĉu?

  R: Fakte en iuj periodoj kaj regionoj ekzistas ekscesaj akceptoj de disĉiploj kaj sendistingaj ordinadoj de samgo. Tio longe kauzis maltrankvilon en budhismaj rondoj de Ĉinio. Historio montris, ke la plej prosperaj periodoj de Budhismo ne estis tiuj kun plej multaj monaĥoj. Male, la periodoj kun tro multaj monaĥoj kutime estis la dekadencaj periodoj de Budhismo. Ekzemple en la frua periodo de Dinastio Tang multaj monaĥoj estis eksigitaj. En la vivperiodo de Majstro Xuanzang, la kondiĉoj por monaĥiĝo kaj ordiniĝo estis tre rigoraj. La kandidatoj devis trapasi ekzamenojn. Eĉ Xuanzang mem devis trapasi malfacilajn procezojn por plenumi la kvalifikon de monaĥiĝo. Sed precize en tiu tempo Budhismo iris en sian plej prosperan eraon. La same vera afero okazis ne nur en Ĉinio, sed ankaŭ en aliaj landoj. Ekzemple, en la dekkvina jarcento vivis en Birmo supera monaĥo nomata Dhammasiddhio, kiu poste revenis al laika socio kaj fariĝis reĝo. Vidinte la ekscesan akceptadon de monaĥoj, li ordonis, ke ĉiuj monaĥoj de la lando estu reordinitaj. Pro lia rigora reformado, la sumo de budhismaj monaĥoj en Birmo malpliiĝis de cent miloj al dek miloj aŭ similaj. Ĉiuj aliaj, kiuj ne akiris la kvalifikon aŭ ne volis reordiniĝi, devis forlasi la samgon. Budhismo en Birmo venis al la reprosperiĝo. Tiu ekzemplo bone montris, ke Samgo ne rajtas disvolviĝi malracie.

  13. D: Laŭ onidiro en iuj landoj ĉiu homo devas havi monaĥan vivon unufoje dum sia vivo, ĉu vere?

  R: Jes, tio estas kutimo furora en Birmo, Tajlando kaj iuj aliaj landoj. La kutimo ankaŭ okazas en regionoj de Nacieco Dai en Ĉinio. Sed tio ne estas regulo farita de Budhismo. En tiuj regionoj, infanoj de sep aŭ ok jaroj kutime estas senditaj de siaj gepatroj al monaĥejoj, kie ili lernas legi budhismajn verkojn kaj havi monaĥan vivon. Post iom da tempo, ili povas reveni al la laika vivo. La longeco de ilia restado en la monaĥejo varias de nur kelkaj tagoj ĝis kelkaj monatoj aŭ eĉ kelkaj jaroj. Tiuj, kiuj ne spertis monaĥan vivon en la infaneco, devas tion fari por iom da tempo dum sia plenaĝa vivo. Malsame kiel la volontuloj, kiuj decidis rezigni la laikan vivon dum longa tempo, tiuj portempaj praktikantoj ne ricevas ordinecon de novuloj.

  14. D: Ĉu estas vere, ke japanaj monaĥoj povas edziĝi?

  R: Antaŭe japanaj monaĥoj ne havis familian vivon. En la dekdua jarcento, Ŝinran, la fondinto de Jodo Ŝinŝu (La vera skolo de Purlando), branĉo de la purlanda skolo, asertis, ke oni povas praktiki budhismon kun siaj edzinoj. Tio iniciatis vivmanieron inter monaĥoj, kiuj edziĝis kaj havis infanojn. Sed dum jarcentoj, la kutimo estis limigita nur en tiu ĉi skolo. Post la Meiji-a Reformado en 1868, la kutimo de edziĝo populariĝis inter aliaj skoloj en tiu periodo. Hodiaŭ, malmultaj monaĥoj de malmultaj skoloj abstinas de seksa vivo. Pli multaj monaĥoj en Japanio edziĝas, kaj transpasas siajn budhismajn profesiojn al la posteuloj. Tiel la institucion de budhaniĝo okazigas laikaj budhanoj. Sed tiaj aferoj okazas nur al monaĥoj, dum monaĥinoj en hodiaŭa Japanio daŭre havas monaĥan vivon kun abstineco kiel antaŭe.
85
Sutro de cent paraboloj / Postskribo
« Lasta afiŝo de Miaohui je oktobro 06, 2014, 09:15:29 atm »
Kvarversoj

  La komentarion mi faris kun humuraĵoj

  La ĝustecon de la senco decidas ĝia akordeco al la vero.

  Mia komentario similas al maldolĉa medicinaĵo

  Miksita kun sukero por kuraci seriozan malsanon.

  La ĝusta senco kun humuraĵo similas al la efika medicinaĵo.

  La ĝusta darmo kaj la nirvano lumigas la homan mondon.

  Oni prenas laksigaĵon por purigi sian korpon,

  Kaj tia inspiro venis el mia profunda meditado.

  Oni pakas medicinaĵon Agado per folioj,

  Kiujn ili ĵetas ŝmirinte vundon per la medicinaĵo.

  La humuraĵo similas al la folia pakumo, en kiu estas la vero.

  La saĝuloj prenas la veron kaj ĵetas la humuraĵon.

  Honorinda Sangasna verkis “La florkronojn de malsaĝuloj”.
86
Sutro de cent paraboloj / 98. Mortigo al testudo
« Lasta afiŝo de Miaohui je oktobro 04, 2014, 03:28:47 ptm »
98. Mortigo al testudo

  Iam knabeto sin amuzis ĉe rivero kaj trovis grandan testudon. Li volis ĝin mortigi, sed ne sciis kiel agi. Li do demandis: "Kiel mi povas mortigi ĝin?" Iu respondis: "Metu ĝin en akvon kaj dronigu ĝin." La knabo tuj kredis la vortojn. Li metis la testudon en la akvon, sed la testudo tuj forkuris de li.

  La ordinaraj homoj ankaŭ kondutas same. Ili volas sin deteni de allogoj el la ses sensorganoj kaj fari diversajn meritojn, sed ili ne scias la metodon pri tio. Ili demandas al la aliaj: “Per kio mi povas min liberigi?” La herezaj religianoj, Marao kaj aliaj maliculoj diris: “Se vi faru diboĉon al la ses sensobjektoj laŭ via kvin deziroj kiel mi diris, vi povos vin liberigi.” La malsaĝuloj ekagas senpense, kaj renaskiĝos en la tri malbonaj sferoj post la morto, kvazaŭ la malgranda knabo, kiu metis testudon en la akvon.
87
Sutro de cent paraboloj / 97. Perdo de vestaĵo kaj ormonero
« Lasta afiŝo de Miaohui je oktobro 04, 2014, 03:22:21 ptm »
97. Perdo de vestaĵo kaj ormonero

  Iam antaŭe, du viroj piediris en dezerto. Ĉiu el ili surportis kotonan mantelon, kaj la mantelo de unu viro estis forprenita de rabisto sur la vojo. La alia viro fuĝis kaj sin kaŝis en herbaron.

  La prirabito iam metis ormoneron en la mantelan kolumon. Li do diris al la rabisto: "La vestaĵo valoras je ormonero. Mi volas aĉeti ĝin per mono."

  La rabisto demandis: "Kie estas via mono?"

  La prirabito prenis la monon el la mantela kolumo, kaj donis ĝin al la rabisto: "Tio ja estas el vera oro. Se vi ne kredas, bonvolu demandi la ormetiiston, kiu sin kaŝas en la herbaro."

  La rabisto do forprenis ankaŭ la vestaĵon de la metiisto. La malsaĝulo ne nur perdis siajn vestaĵon kaj ormoneron, sed ankaŭ kaŭzis perdon al la alia.

  La ordinaraj homoj ankaŭ tiel kondutis. Ili praktikis budhismon kaj faris diversajn bonojn, sed pro la rabo de la kleŝo, ili ne nur perdis profiton de la bonaj konduto kaj merito, sed ankaŭ kaŭzis degeneron al la aliaj. Fine ili falis en la tri suferajn statojn post la morto kvazaŭ la malsaĝulo, kiu kaŭzis perdon al si mem kaj la alia.
88
Sutro de cent paraboloj / 96. Falsa blindulo
« Lasta afiŝo de Miaohui je oktobro 04, 2014, 03:11:03 ptm »
96. Falsa blindulo

  Iam antaŭe, metiisto laboris por reĝo. Kiam li ne plu povis elteni la pezan laboron, li sin ŝajnigis blinda kaj estis liberigita. Kiam aliaj metiistoj informiĝis pri tio, ankaŭ ili volis sin blindigi por eviti la pezan laboron. Saĝulo admonis ilin: "Kiel vi volas suferigi vin vane per sinblindigo? "

  Tiaj malsaĝuloj estas mokitaj de aliaj.

  La ordinaruloj ankaŭ tiel kondutas. Ili mensogas kaj detruas disciplinojn por malgrandaj famo kaj profito, kaj pro tio ili renaskiĝos en la tri suferaj statoj post la morto kvazaŭ la malsaĝuloj, kiu volis sin blindigi por iom da profito.
89
Sutro de cent paraboloj / 95. Rakonto pri gekolomboj
« Lasta afiŝo de Miaohui je oktobro 04, 2014, 03:04:08 ptm »
95. Rakonto pri gekolomboj

  Iam antaŭe, paro da gekolomboj vivis kune en sia nesto. Ili plenigis sian neston per la beroj kiam tiuj maturiĝis en aŭtuno. Sed poste, la kolektitaj beroj iom post iom malmultiĝis pro sekiĝo, kaj ĝisfine restis nur duono.

  La virkolombo koleriĝis kaj kulpigis la kolombinon: "Ni kune kolektis berojn travivante grandan penon. Kial vi sole manĝis ilin, ke restas nur duono?"

  La kolombino respondis: "Mi tute ne manĝis la berojn. Ili malmultiĝis per si mem."

  La virkolombo neniel kredis tion. Ĝi furioziĝis kaj refutis: "Se vi ne manĝis, kiel la beroj povus malmultiĝi per si mem?" Ĝi do mortigis la kolombinon per sia beko.

  Pluvis post pluraj tagoj. La beroj malsekiĝis kaj pligrandiĝis ĝis la antaŭa multeco. Vidinte tion, la kolombo ekpentis: "Ŝi fakte neniam manĝis berojn ŝtele. Ŝin mi miskulpigis kaj erare mortigis." Ĝi do triste vokadis la kolombinon: "Kien vi iris, mia kara? "

  Tiel kondutas la ordinaruloj. Kun menso plena de senracia iluzio, ili dronas en diboĉo kaj amuziĝo, ignoras la eferemecon kaj detruas disciplinojn. Poste ili pentas pri tio, ege bedaŭras pri sia antaŭa konduto kaj suspiras kiel malsaĝa kolombo.
90
Sutro de cent paraboloj / 94. kanalo "Mani"
« Lasta afiŝo de Miaohui je oktobro 04, 2014, 02:55:43 ptm »
94. kanalo "Mani"

  Iam iu adultis kun alies edzino. Antaŭ ol ili finis la aferon, la edzo revenis de ekstere, trovis tion kaj atendis ĉe la pordo por mortigi la adultanton je lia eliro. La virino diris al la adultanto: "Mia edzo trovis nian aferon. Ni ne havas alian elirejon kaj vi nur povas eliri tra 'Mani'". Ŝi aludis, ke la adultanto elglitu tra la kloaka kanalo.

  Sed la adultanto misprenis tion kiel perlon “Mani”. Li ekserĉis, sed nenie povis trovi ĝin. Li do ĵuris: "Se mi ne trovos la perlon, mi neniam eliros."

  Momenton poste, li estis mortigita de la edzo.

  La ordinaruloj ankaŭ tiel kondutas. Aŭdinte, ke en la metamorfozo de morto kaj renaskiĝo ĉio estas efemera, sufera, senenta, kaj senegoa, kaj oni povas liberiĝi sin tenante en la meza vojo ekster du ekstremoj de nihilismo kaj eternismo, ili miskomprenas kaj  strebas por la limeco kaj senlimeco de la mondo, kaj egoeco kaj senegoeco de la vivestaĵo, tiel ili ne povas atingi la mezan vojon. Kiam venas ilia vivfino, ili mortas pro efemereco kaj falas en tri suferajn statojn kvazaŭ la malsaĝulo, kiu estis mortigita dum li serĉis perlon “Mani”.
Paĝoj: 1 2 3 4 5 6 7 8 [9] 10