Montri afiŝojn

En tiu ĉi paĝo vi povas rigardi ĉiujn afiŝojn faritajn de tiu ĉi forumano. Notu, ke vi povas vidi afiŝojn nur en partoj de la forumo por kiuj vi nun havas atingopermeson.


Mesaĝoj - Miaohui

Paĝoj: 1 2 3 4 5 6 [7] 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 ... 52
91
Sutro de cent paraboloj / 92. Knabo kaj Knelo
« je: septembro 20, 2014, 06:54:12 ptm »
92. Knabo kaj Knelo

  Iam patrino piediris kun sia mamsuĉa infano en la sino. Lacigite de la vojirado, ŝi kuŝiĝis ĉe la vojo kaj endormiĝis profunde. Tiam homo venis al la infano kaj donis al li knelon. Ricevinte ĝin, la infano estis ravita de la bongustaĵo kaj ne plu zorgis pri siaj ornamaĵoj. La homo demetis liajn arĝentan seruron, perlan kolringon kaj vestaĵojn, kaj forportis ĉion el ili.

  Iuj bikŝuoj ankaŭ kondutas same. Ili emas miksiĝi en bruaj lokoj kaj diversaj aferoj por akiri iom da profito, sed iliaj meritoj de virto, disciplinado kaj meditado estas prirabitaj de la kleŝoj kiel la infano, ĉio de kiu estas prirabita pro lia avido al la bongustaĵo.

92
Verkado kaj tradukado / Plej Grava Afero
« je: septembro 20, 2014, 04:48:10 ptm »
  Plej Grava Afero

  Post mia unua kaj lasta rendevuo proponita de mia amikino, neeltenebla malĝojo ekokupis min. Enĉambriĝinte post mia hejmreveno, mi mute ĵetis min en la liton ignorante la ameman saluton de mia kara patrino. Ĉe la renkontiĝo kun mia amikino, ŝi senpere esprimis sian korinklinon al mi. Mi do kontraŭvole fordankis ŝin pretekstante, ke nun mi ankoraŭ ne volas ĝeni mian kapon pri tia afero. Mi deziras nek edziĝi nek amatiĝi en la nuna tempo. Pri la detala kaŭzo mi tenis mian buŝon ferma malgraŭ ŝia obstina peto. Mi sugestis, ke ni estu ne geamantoj, sed nur ordinaraj geamikoj. Mi ankaŭ esprimis mian proponon, ke ŝi sin turnu al iu alia kaj kun tiu fondu feliĉan familion. Tiel kondutis mi tute kontraŭ mia volo. Verdire, ni jam geamikiĝis multajn jarojn ekde kiam mi instruis la anglan lingvon. En la konstanta kontakto kaj interhelpo ŝi jam konkeris mian koron. Tamen mi ne povis ami ŝin, timante, ke ŝi suferos post nia eventuala geedziĝo. Pro la neeldireble malbeninda situacio mi ankoraŭ ne devas revi pri la edziĝo. Antaŭ tiu ĉi renkontiĝo ĉion malagrablan kaŝis la ŝajno, ke mi estas tia, kiaj estas la ordinaraj, tamen tiu neatendita forŝiro de la falsa ŝajno puŝis min multe pli profunden en la malĝoja abismo.

  Ĝuste kiam mi kuŝante priploris mian malican sorton, mia patrino tenere vokis min. Venis amiko, ŝuldato de mia patro, por forpreni cent kilogramojn da greno. Mia patro ŝuldis de li cent juanojn kaj donacos tion kiel dankaĵon. Pri ĉio ĉi tia mi neniel plu surpriziĝis, ĉar ofte tiel kondutis plej parte de liaj estimataj ŝuldatoj. Mi do indiferente pesis la grenon kaj metis la grensakojn sur lian ĉarumon. Ĉe lia afabla adiaŭo, mi revenis en mian ĉambron senvorte.

  Post tio, mi deove okupis mian kuŝejon. Mi ne sciis, post kiom longe, min vekis ekfrapo de pordfolio kontraŭ muro. Mia patro revenis kaj piede malfermis la pordon. "Ho, vi revenis. Jen varma akvo por lavi al vi la vizaĝon." Milda voĉo de mia patrino. "Kaj hodiaŭ venis Maljuna Li. Li forprenis la grenon."

  "Jes, mi jam sciis," fridaj vortoj elfluis tra la lipoj de mia patro. "Ankaŭ mi promesis al Maljuna Wu (Ŭ), ke ni vendos al li la plej grandan arbon en nia korto kontraŭ kvindek juanoj. Eble li venos por dehaki ĝin en la sekvanta semajno."

  "Kiom? Kvindej juanoj? Lastmonate oni volis aĉeti ĝin kontraŭ cent sesdek juanoj, sed vi rifuzis opiniante, ke la sumo proponita de li ankoraŭ estas tro malgranda. Ĉu vi forgesis?"

  "Ne. Tion mi memoras. Sed vi scias, ke ni ŝuldas tricent juanojn al li. Li estas tre bonkora, dirante, ke ni ne hastu por redoni ĝin. Ni ja devas danki lin." Anstataŭ redoni, mia patro sciis nur danki, danki kaj dankaĉi!

  Post momento, mia patrino ekparolis, "Hodiaŭ venis vendisto de vinagro. Pro manko de mono, mi ŝanĝis kvin kilogramojn da vinagro per du kilogramoj da maizo."

  "Kio? Ĉu vi eklernis malŝpari vidante, ke al ni jam ne plu mankas la greno ĉijare? Sen vinagro oni ankaŭ povas manĝi!" Eble la informo de mia patrino ŝokis lin, ke li ekblekis.

  "Kio? Kiel ŝparema vi estas! Ni ŝparas, ŝparadas de jaroj. Kiom ni havigis al ni per ŝparado? Neniom krom senĉesaj ŝuldo kaj dankado!" Refutis mia patrino. Strange, ŝi kuraĝiĝis ekde kiam oni ne sciis.

  "Haj--!" anstataŭ sia kutima furioziĝo, mia patro elspiris longan suspiron kvazaŭ trapikita balono.

  Mi kuŝis senmove kun ŝajno, ke mi endormiĝis. Sed mi neniel povis elteni kaj malhelpi la aŭdon de miaj oreloj. Kiel bone estus, se mi surdiĝus nenio-aŭdeble! Mi ja bone komprenis, kial li vespiris. Kvazaŭ nemovebla montego, la neniam likvidebla ŝuldo peze premis lin kaj ankaŭ ĉiujn aliajn en nia familio. Foje, dum li estis iom pli bonhumora, mi aludis al li ŝerce: "Laŭ mia memoro, vi ekŝuldis en mia infanaĝo." Sed tamen, li konfesis: "Ne, malprave. Mi ekŝuldis ekde mia propra infanaĝo." Kvankam ĉiuj miaj familianoj laboradis diligente kaj elspezis ŝpareme, tamen ĝis nun mi ankaŭ ne sukcesis en liberiĝo el niaj ŝuldoj. En la mondo ĉiuj estas tro bonkoraj kontraŭ la monprunta peto de mia patro. Mi supozis, ke la kaŭzo kuŝas en tio, ke estas multe pli profitdone prunti monon al mia patro ol deponi ĝin en bankoj.

  Dum miaj penseroj vagadis sencele kaj nehaltigeble kontraŭ mia volo, murmurado de mia patro kaj klakado de abako rompis la mortan silenton. "... kaj du cent... kaj tricent... kaj..." Diable! Kiam li fermos sian buŝaĉon! "...kaj...kaj...kvinmil kvarcent dudek! Sume kvinmil kvarcent dudek juanojn ni ankoraŭ ŝuldas. Ankoraŭ tiel multe!" Vespiris mia patro.

  Momenton poste, susurado anstataŭigis lian veadon. Evidente li metis la kontlibron kaj abakon en ilian antaŭan lokon.

  Pasis longa tempo antaŭ ol li ekfrapetis je mia kruro. "Filĉjo, ĉu vi dormas?" Post mia neado, li daŭrigis, "Mi aŭdis, ke vi rendevuis kun knabino. Ĉu vere?" Damninde, kiel li informiĝis pri tio!" Mi pensis en mi.

  "Kiel vi informiĝis pri tio?" mi demandis.

  "Kiel? Tian ĝojindan aferon vi povas kaŝi de mi?" Li ĝojplene respondis, "Filĉjo, verdire, tio tre plezurigis min. Kaj mi ankaŭ volas scii, kia estas ŝia sinteno. Se ŝi konsentas edziniĝi al nia familio, ne maltrankviliĝu pri la elspezo. Via Onklo Li, mia amiko, jam promesis prunti al mi du mil juanojn por via edziĝo. La alia mankantan sumon mi povas prunti de aliaj. Tion mi ja diris al vi multfoje delonge. Eĉ se ŝi ne konsentas, tio ne gravas. Maljuna Zhao diris, ke lia solfilino ankoraŭ atendas post vi senprudenta rifuzo. Se vi konsentas, li promesis postuli malpli ol la aliaj. Mi opinias, ke lia filino ankaŭ estas taŭga. En niaj ĉirkaŭaj vilaĝoj, ĉu vi povas trovi la pli diligentan kaj pli plaĉan? Ĉu vi forgesas la onidiron 'Virino senklerita, virino virta'?   Kio estas via opinio pri tio?... Diru, kial vi ne malfermas vian buŝon? Vi ankoraŭ maltrankviliĝas pri nia ŝuldo kaj la elspezo? Ne necesas. Ne zorgu pri tio. Mi jam ĵuris al vi, ke mi povos redoni ĉiujn ŝuldojn en miaj lastaj jaroj. Nun kvankam mi aĝas iom pli ol ses dek jarojn, mi ja estas sana kaj forta, kaj mi povos almenaŭ labori daŭre dek jarojn. Mi certe ne postrestos la ŝuldon al vi. Kaj vi tute ne bezonas maltrankviliĝi pri la monsumo...Vi jam aĝas 28 jarojn, kaj vi scias klare, ke la plej gravaj aferoj por viro dum la tuta vivo estas preni edzinon kaj konstruigu domon. Se vi edziĝus, la domo ja estas nenio. Vi devas fondi vian familieton por ne malhonori niajn prapatrojn. Tio vere mordas nian koron, ke vi plurfoje fordankis la proponojn de svatinoj kaj eĉ de la knabinoj pro via stulta obstineco kaj zorgo pri nia ŝuldo. Tio vere mordas mian koron. Filĉjo, ĉu vi scias kion mi deziras nun? Mi vere envias tiujn, kiuj povas luli sian nepeton en la sino. Mi vere deziras vidi propraokule mian idetaron antaŭ ol mi eterne fermos miajn okulojn. Filĉjo, mia kara, estu obeema. Promesu do, ke vi plenumu la gravan aferon. Se vi jesas, mi kontentiĝos eĉ se mi oferos mian maljunan vivon. Bona filĉjo, diru jeson!"

  Ne plu povante elteni la enuigan petadon, mi subite eksidis kaj respondis krude kun firma decido, "Paĉjo, mi promesu al vi, ke mi certe plenumos la plej gravan aferon. Ne plu zorgu pri tio!" Diable, eĉ mi mem konfuziĝis pri la signifo de mia "plej grava afero".

  "Ho! bona filĉjo, obeema filĉjo! Mi vere ĝojas, ke vi konsentas finfine. Via antaŭa obstino vere donis al mi grandan malĝojon. Sed, bone, bone, bonege! Hahaha..." Sekaj ridsonoj elŝprucis el la sendenta kaverno de lia ŝrumpa vizaĝo. Ha, li ankaŭ scipovis ridi! Kvankam pli orelpika ol orelplaĉa, tamen tio ja estis la unuafojo en mia memoro, ke li faras ridon!

93
Verkado kaj tradukado / Inter Du Generacioj
« je: septembro 20, 2014, 04:12:21 ptm »
  Inter Du Generacioj

  Estro Li de fabriketo ĝojplene revenis hejmen postgustumante la frandajn kaj delikatajn manĝaĵojn, kiujn li ĝuis kune kun la juna kaj ĉarma raportistino. Neatendite, tuj post la hejmreveno, li ricevis de sia maljuna patro pelvon da malvarma akvo.

  "Kian hontaĵon vi faris tagmeze?" demandis la longbarba maljunulo gravmiene. "Hontaĵon? Nenian!" surpriziĝis la filo. "Nenian? Mi ja propraokule vidis, ke vi tagmanĝas kun knabinaĉo en hotelo!" "Oh, jes. Vere. Hodiaŭ raportistino intervjuis min pri mia fabriko kaj mi invitis ŝin al tagmanĝo."

  "Kia preteksto! Dum via kara edzino ankoraŭ ne malvarmiĝis, vi jam ekkontaktis kun virinaĉo senhonte, kaj eĉ aŭdacas vin montri antaŭ la vizaĝo de najbaroj! Kiel frivola vi estas! Ĉu vi ne sentas vin kulpa antaŭ via ĵus mortinta edzino?" la maljunulo kriis kolere per malaltigita voĉo, senĉese batante la teron per sia irbastono.

  Reveninte al sia ĉambro kun deprimita mieno, la "frivolulo" ekvidis sian filinon leganta ĉe la tablo. La patra digno tuj revenis al li. Anstataŭ respondi la ameman saluton de sia kara karulineto, li demandis serioze: "Qinjo, kion vi faris antaŭtagmeze?"

  "Mi? Nenion krom relernadon de mia angla leciono ĉe la rivereto."

  "Kun kiu?"

  "Kun..."

  "Denove kun Xiao Qiang?"

  "Jes. Sed ni nur interhelpis nin pri niaj studobjektoj. Instruistoj diris, ke li estas forta pri la angla lingvo. Do mi petis de li helpon pri tiu damninda leciono, kiu ĉiam min turmentas. Kaj intertempe mi helpis lin pri matematiko. Ni..."

  "Kio?" antaŭ ol la knabino finis, la patro ektondris. "Ĉu vi forgesis, kion mi diris al vi antaŭ la ĉerko de via panjo? Ke vi ne kontaktu kun knabaĉoj kaj tenu vin virta kiel via panjo por gardi la virtan moralon de nia familio! Kiel vi kuraĝas lerni malobemon eĉ antaŭ via abiturientiĝo? Kia filinaĉo vi estas de via virta patrino! Se mi vidos vin kun knaboj alifoje, mi nepre rompos viajn krurojn. Mi preferas vin vivteni dum mia tuta vivo ol vidi, ke en mia bonmorala familio estas malmoralulino!" severe avertis la patro kun du bovaj okuloj.

  Sin tuninte for de sia furioza patro, la malfeliĉa knabino pene detenis sin de larmoj kun streĉe kunpremitaj lipoj, sed malsukcesis.

  Aperigita en LA MONDO n-ro 3,1990


94
Verkado kaj tradukado / Dumnokta Travivaĵo
« je: septembro 20, 2014, 03:33:17 ptm »
  Dumnokta Travivaĵo

  Mi veturis al mia hejmloko trajne de Beijing kaj jam vesperiĝis kiam mi atingis Taiyuan (Tajjŭan). Mi do decidis tranokti ĉe mia onklino en la urbo kaj daŭrigi mian vojaĝon en la sekva tago. Mi telefonis al ŝi en la stacidomo, kaj ŝi sendis sian filon por konduki min al ilia hejmo.

  Min turmentis la sinĝeneco antaŭ tiel multaj vizaĝoj fremdaj sed amemaj en ŝia hejmo. Tial mi petis mian kuzon konduki min al kinejo. Li konsentis kaj ni baldaŭ eliris.

  La filmo tiel ravis min, ke mi tute forgesis pri la paso de la tempo. Kiam ni eliris post la filmo, jam estis noktomezo. Dum promenado mi ankoraŭ dronis en la interesa spektaĵo. Sed tuj kiam mi min eltiris de tio, mi trovis kun grandaj surprizo kaj konsterniĝo, ke la strato estas tute malplena. Mia kuzo kaj la aliaj malaperis kien kaj kiam mi ne sciis. Neeltenebla teruro tuj kaptis min. Mi forgesis, kie sidas la domo de mia onklino! Mi provis rememori ŝian telefonan numeron, sed la damninda memorpovo ankaŭ perfidis min pri tio profite de mia embarasiĝo. Kion fari? Ĉu mi restu senmove en la vaka strato ĝis mateniĝo kaj atendu, ke la familianoj de mia onklino trovos min? Ne! Mi ekserĉu. Eble mi iom post iom rememoros ŝian lokon aŭ telefonan numeron. Povante fari nenion alian, mi ekvagis sencele jen tien, jen ĉi tien, sur la strato, kvazaŭ senhejma hundaĉo, kun fadena espero, ke Fortuno ekkompatu kaj savu min. Mi vagis, vagadis de strato al strato, de kvartalo al kvartalo, senĉese, sencele, eble senpense kiel somnambulo, laŭ la volo de miaj lacaj kaj mekanikaj kruroj. Mia koro bruliĝis de maltrankvilo kaj pento, ke mi donis al mia onklino pli grandan maltrankviliĝon. Ili certe ne povas dormi trankvile, sed antendas kaj serĉas min malpacience. Pardonu min, Onklino. Helpu min, la tiel nomata Dio, se vi vere ekzistas en la mondo! Mi kaj pardonon petas, kaj preĝas en mia koro dum mia vagado kaj serĉado, havante nenian emon por ĝui la belan noktan panoramon kaj per tio distri min.

  La orienta ĉielo pli kaj pli heliĝis. Tio donis al mi pli kaj pli da turmentiĝo en la koro, ĉar mi memoris klare, ke mi ja devos atingi la stacidomon por komenci mian veturon frumatene. Mi ne kuraĝis imagi, kio okazus se mi malfruus por la vagonaro.

  Post ĉirkaŭ duonnokta senĉesa piedirado, mi estis tiel laca, ke mi vere volus falkuŝiĝi sur la straton por iom da ripozo. Neniu sciis, kiel mi envias la mortintojn, kiuj kuŝas kviete kaj komforte sub la tero. Tamen mi sciis bone, ke mi ne povus restariĝi facile pro lacego se mi kuŝiĝus. Do mi devis daŭrigi mian serĉadon kun firme premitaj dentoj, senhalte kuraĝigante al mi mem, "Eltenu, eltenu do. Vi ja estas brava viro!..."

  "Dankon al Dio!" Mi subite ekkriis pretervole. Mi trovis, ke konata kvartalo staras ĝuste antaŭ mi. Mi viŝis al mi la okulojn permane kaj pririgardis atente. Jes, ĉi tie mia onklino loĝas. Senerare! Mi tuj baniĝis de neniam spertita ĝojo. Mi eĉ trovis la straton, en kiu sidas mia paradizo! Sed tamen, kiu domo estas mia celloko? Denove ekbruliĝis mia koro. Ĉi tie, ĉiuj domoj ja similis unu al la aliaj, kaj mi havis nenian ideon pri la numero de mia celloko. Sed ne maltrankviliĝu. Pro mia manko, mia onklino certe ne fermis sian kortopordon. Ili certe atendas min kun malfermita pordo! La opinio ĝojigis min. Mi malrapide iris al la stratfino kaj returnen, kaj reen, sed trovis kun granda malesperiĝo, ke mi eraris. Neniu pordo estis malfermita. Ve al mi! Povante fari nenion, mi simple sidiĝis ĉe karba maso antaŭ iu pordo por ekĝui la komfortan ripozon...

  Post dormeto, mi subite trovis, ke la pordo post mi jam malfermiĝis. Mi do senprokraste salte stariĝis kun decido, ke mi petu informon pri la loko de mia onklino.

  Enkortiĝinte, mi vidis, ke mezaĝa virino en nigra vesto sin okupiĝas pri io. Ŝian veston kovris tavolo da polvo. Mi alpaŝis, salutis kaj ekparolis al ŝi kiel plej eble ĝentile imitante la urbanan dialekton.

  "Onklino, ĉu vi bonvolus sciigi min, kie loĝas la familianoj de Liu, mia onklino? "

  "Jes, mi scias. Mi kondukos vin al ŝi. "

  La virino afable respondis, atente pririgardante min de la kapo ĝis piedoj.

  "Dankegon! Vi ja vere estas helpema!" La vortojn mi ellasis pretervole.

  "Sed atendu momenton. Mi devas preni akvon unue." La virino diris iom hezite.

  "Lasu min preni por vi." Mi proponis memvole, ne sciante kiel, la plezuro forpelis la lacecon.

  "Bone. Jen la krano." Ŝi konsentis senpripense. Post kvin aŭ ses fojoj, ŝia akvujo jam plenpleniĝis. "Nun, ĉu vi favore montru al mi la loĝejon de mia onklino? Se vi ne havas tempon, lasu min iri sola." Mi petis.

  "Ne, mi konduku vin," La virino obstine insistis, "sed antaŭ tio, vi devas helpi min porti la karbon en mian korton." Dirante, ŝi montris la karban monteton trans la kortopordo per sia fingro. Iom kontraŭvole, mi obeeme plenumis la ordonon senvorte, sed grumblante en mi.

  Nun jam mateniĝis, baldaŭ estos la tempo por mia ekveturo. Maltrankvilo denove min kaptis, mordis kaj deŝiris.

  Ĝuste kiam mi baniĝis en ŝvito anhelante, alpaŝis knbabineto en ruĝo. Ŝi diris malkonte al la virino." Panjo, kial vi senĉese laborigas lin? Li ja devas hasti al sia onklino!"

  "Ha, Avalokiteŝvaro!" Mi ekkrietis pretervole. Tamen eksteratendite, la virino levis sian kapon kaj respondis riproĉe: "Stultulineto! Ĉu mi povu doni favoron al li senrekompence? Ĉu mi estu tiel malsaĝa kaj senprudenta kiel Lei Feng? Li jam mortis delonge! "

  "Ha?!" Tio preskaŭ saltigis min. Mi surpriziĝis kaj elbuŝigis pretervole: "Kia avarulino, tian mi neniam vidis en mia vivo!" Ĝuste tiam, mi malfermis miajn okulojn kaj trovis min kuŝanta en mallumo. Jen stranga sonĝo! Mi tuj decidis, ke mi subskribu pri ĝi. Sed palpante sur la skribotablo ĉe mia lito, mi neniel povis trovi mian lampon. Ĝi ja devus stari sur la tablo. Ĉu mi senkonscie forpuŝis ĝin sur la plankon dum mia dormo? La subita eksterniĝo vekis, vere vekis min. Etendinte mian manon, mi lumigis la lampon, prenis plumon kaj paperojn, kaj ekskribis kuŝante surventre sub mia dika litkovrilo.

95
Verkado kaj tradukado / En la Koridoro
« je: septembro 20, 2014, 01:07:40 ptm »
En la Koridoro

  Miaj plandoj ardas, kvazaŭ mi starus sur ruĝe varmigita fertabulo; miaj kruroj varmetas kaj iom tremetas; la sango varme impetas en mia korpo. Mi sentas min malplena kaj malpeza kvazaŭ aero. Ha, kiel komforta, kiel ĝuiga tio estas! Laŭ mia sperto mi scias, ke ĉirkaŭ du horoj jam pasis de post kiam mi min ŝlosis ekstere kaj ekstaris kontemple en la koridoro antaŭ mia ĉambro en la hotelo.

  Je la kvara frumatene mi ellitiĝis laŭkutime kaj decidis iom promeni en la koridoro antaŭ ol eklegi mian esperantan romanon "Montara Vilaĝo". Sed kiam mi revenis al la ĉambro, mi trovis surprizite, ke mi ne povas eniri, ĉar la pordo de mia ĉambro estas ŝlosita. Evidente mi tion faris senkonscie ĉe la elĉambriĝo. "Ve --" rigardante la numeron 509, mi faris longan suspiron. Se mi ne okupus sola la ĉambron, mia samĉambrano povus malŝlosi la pordon por mi. Sed nun? Mi ekrigardis al la deĵorĉambro. Tie regis mallumo. Ŝajnis, ke la deĵoranto estas en dolĉa sonĝo. Ĉu mi veku la deĵoranton por peti helpon? Mi pensis. Prefere ne. Estante en tia bruego, dolĉa dormo ja estas tre valora al ĉiuj. Kaj krome, se la deĵoranto estas knabino, ĉu mi ne dronigos min en pli grandan embarasiĝon? Jes. Ne veku la deĵoranton sed atendu ekstere ĝis la tagiĝo. Feliĉe oni ne ŝlosis la pordon de la vestiblo. Se jes, mi certe mortus de sufoko en tiu malgranda kesto. Mi jam ĉesis kontempladi de longe, kial mi ne sinekzercu per staranta kontemplado profite de tiu ĉi okazo? Bone, mi tuj eku...

  Post ĉirkaŭ dŭora starado, lante movetante ĉiujn miajn membrojn, mi ekrigardis al la numero 509. Ŝajnis al mi, ke tiu damninda 509 sarkasme mokridus min per tri grimace malfermitaj buŝegoj. Mi do turnis mian malŝatan rigardon al la fenestro ĉe la fino de la koridoro. Tra la fenestrovitroj saltis en miajn okulojn la rozkolora firmamento. La arĝenta stelaro en la ĉielo kunfandiĝis kun la kolora lamparo sur la tero kaj prezentis ĉarman bildon, kiun mi neniam spertis krom en filmoj kaj libroj, sed tamen, nun ĝi perdis sian kutiman belecon por mi. Por forpeli la enuecon, mi denove ekpromenis tien kaj reen jen sur la koridoro, jen sur la ŝtuparo. Sed post nelonge, mi subite konsciis, ke tiel agante, mi estus facile suspektata pri ia fiintenco. Sed kion fari? Ĉu mi staru senmove antaŭ la vestiblo de mia ĉambro? Tiam mi rimarkis du seĝojn antaŭ la deĵorĉambro kaj senprokraste prenis unu por side komfortigi min. Sed tamen, la senfara sidado ja estis des pli enuiga kaj malinteresa. Se mi elportus la romanon! Mi ekcerbumis metodon por forpeli la neelteneblan enuecon. Ĉu mi... ? Jes, kial mi ne elpensu ion por verki esperante? Jen bona ideo, saĝa ideo! Mi ekplezuriĝis. Sed pri kio? ... Ĉu ne pri la sinzorgemo, kiu ĉagrenas min je la nuna tempo? Bone, tiel decidite!

Sidante sur la seĝo, mi ekplenumis mian "grandan aferon". Tio ja ne estas malfacila por mi, ĉar mia patrino naskis min tre senzorgema, kaj tute ne mankas al mi la materialoj por verki. Sed, ĉiuj tiaj okazaĵoj portis al mi kaj ĝeniĝon kaj amuzon...

  Mi ekbaniĝis en plezuro, ke mi finfine trovis metodon por distri min de la enuiga atendado. Mi estis instruanta la anglan lingvon en iu mezlernejo. Vintre mi kutime demetis miajn okulvitrojn sur la manĝtablo, por ke la okulvitroj kovritaj de vaporo ne baru mian rigardon, ĉar tiam en la manĝejo ofte plenis densa nubo de vaporo. Foje, post manĝo, mi ekpalpis miajn okulvitrojn sur la tablo kiel antaŭe kaj trovis, ke ili ne plu estas en la antaŭa loko. Mi do ekserĉis ilin silente ĉie en la manĝejo? Sed nenie mi povis trovi ilin. Maltrankviliĝinte, mi demandis la kunmanĝantajn kolegojn, kiu vidis miajn okulvitrojn. Demandite, iu levis sian kapon kaj ekkriis mirigite: "Ĉu ili ne estas sur via nazo?" "Kio?" Ankaŭ mi surpriziĝis. Ekpalpinte, mi trovis, ke ili sidas kviete sur mia nazo! Mi ne demetis ilin tiufoje! Ĉiuj ĉeestantoj eksplodis de ridego dum mia vizaĝo ruĝiĝis de embaraso. Mi vere povus kaŝi min en terfendo, se ĝi troviĝus... Post tio, miaj kolegoj ofte ŝercis kun mi dirante: "Ne perdu viajn okulvitrojn!"

  Vekiĝinte el miaj rememoroj, mi denove falis en la ĉagrenan situacion. La malbeninda bruo sur la tegmento ankoraŭ daŭras senĉese kaj netolereble. Mi iru supren por vidi, kion oni faraĉas! Jen oni glatigas la plankon de la supra etaĝo eĉ dum la profunda nokto! Kiam mi reokupis mian sidlokon, mi rimarkis, ke la ĉielo iom pli heliĝis. Ŝajnis, ke baldaŭ tagiĝos. Sed mi ne sciis la precizan tempon, ĉar mi forlasis mian brakhorloĝon sur la lito. Mi do rememoris pri aliaj okazaĵoj...

  Antaŭ nelonge, mi skribis du leterojn samtempe al miaj plumamikoj Wei kaj Wang aparte. Mi sendis foteton de mi kune kun la letero al Wei, por ke li rekonu min pli facile ĉe nia eventuala renkontiĝo. Post ĉirkaŭ duonmonato, mi ricevis leteron de Wang. Sed strange, en la letero estas nenio alia ol demandoj: "Kiu estas tiu en la foteto? Ĉu estas vi? Cu vi mensogas virecon dum nia plurjara korespondado?" Tio forte surprizis min. Mi neniel povis diveni, kio okazas al li. Pensante pri tio, mi subite rimarkis foteton en la koverto. Elpreninte gin, mi trovis eksteratende, ke ĝi estas foto de mia estinta kolegino Liu. Antaŭ du monatoj, kiam mi vizitis la lernejon, kie mi instruis kune kun ŝi, mi petis de ŝi la foteton por ŝia amato, mia samvilaĝa amiko. Sed mi tute forgesis transdoni gin. Kiel terura estas mia memoro! Kaj kiam mi volis meti mian foteton en la koverton al Wei, mi erare metis tiun ĉi en la koverton al Wang. Jen kial mia amiko Wang tiel kondutis. Mi ekmaltrankviliĝis, ĉar mi sciis bone, ke li enamiĝis al sia kolegino en la sama lernejo, kaj ŝi ofte legas mian leteron antaŭ ol li faris tion. Mi neniel povis deteni min de supozo, kio okazis al ili post kiam lia amatino, ĵaluzema knabino, legis mian leteron kaj vidis tiun knabinan foteton. Certe ŝi prenis min kiel sian malamikinon rabantan de ŝi sian amaton, ekkoleris kontraŭ Wang, kaj miskulpigis lin pri la trompemo pri amo. Certe estis tiel, se ne, kial Wang kondutis tiel malĝentile en la letero? Mia koro ekbrulis de maltrankvilo kaj bedaŭro. Mi senprokraste sendis al ili leteron por ekspliki la aferon kaj peti de ili pardonon. Por montri mian veran virecon, mi speciale sendis al ili ankaŭ koloran tutkorpan foton de mi. Nun, kiel iras ilia afero? Mi estas scivola. Eble Wang sciigos min pri tio en lia baldaŭa letero. Sed ĉu li vere skribos al mi? Ĉu li volontas daŭre korespondi kun tia eksterordinara senzorgemulo? Mi ne aŭdacis pensi plu pri tio. Anstataŭe, venos al mi supozo, kio okazus al Wei se mi ne erarus pri la koverto...

   Bruo de pordmalfermiĝo vekis min el la rememoroj. Nun la ĉielo jam griziĝis, kaj oni komencis ellitiĝi. Finfine tagiĝis! Dankon al ĉielo! Eble la pordego de la hotelo jam malfermiĝis. Mi promenu momenton ekstere sur la strato antaŭ ol iri al la deĵoranto, por ke tiu malŝlosu por mi la pordon de la ĉambro...


96
Verkado kaj tradukado / Ormonera Kolringo
« je: septembro 20, 2014, 01:02:24 ptm »
Ormonera Kolringo

  --El miaj kuriozaj sonĝoj


  Por partopreni la balon okazigotan de mia amikino, mi elprenis miajn plej bonajn vestaĵojn kaj min vestis. Kiam ĉio estis preta, mi rimarkis kun bedaŭro, ke ankoraŭ mankas al mi kolringo. Mi ja bezonas kolringon, ĉar tio estas nemankebla ornamaĵo por bela kaj moderna junulino kia mi. Tamen mi ne posedas tion pro mia malriĉeco. Ĉu prunti de iu alia? Tamen tio ja egalas nenion alian ol montri mian povrecon. Kion fari do? Mi ekcerbumis. Subite, venis al mi ideo bona, saĝa kaj eksterordinara! Mi ja havas oran moneron hereditan de mia avino. Kial mi ne faru kolringon el tio? Mi tuj ekagis. Mi prenis la ununuran ormoneron kaj ligis gin per ruĝa silka ŝnureto. Poste, mi ligis ĝin ĉirkaŭ mian kolon. Starante antaŭ spegulo, mi rigardadis min atente de antaŭe, malantaŭe kaj ĉiuflanke, estante tre kontenta pri mia ĵus farita kolringo.


  Bele vestita kaj bone ornamita, mi eliris al la balejo. Sed, io okazis... Ĉiuj preterpasantoj haltis kaj riverencis al mi, kvazaŭ al reĝino aŭ iu alia gravulino. Mi ne sciis, kial mi vekis ilian estimon, tamen ĉiuokaze mi staris kaj tenis min rekta kun afektita digno de eksterordinarulino, dum ili riverencis kaj riverencadis kun granda estimo. Sed ĵus kiam mi naĝis en la neniam spertita fiereco, mi ekvidis, ke ankaŭ altaj etaĝdomoj ambaŭflanke de la strato sin ekklinias al mi. Mi ektimiĝis, ĉar mi certis, ke estos fino de mia juna vivo se la altaj konstruaĵoj falos sur min. Mi ekkuris por eskapi de la granda fatalaĵo. Mi kuris, kuregis spiregante per mia tuta forto por eviti la morton, la fatalan pereon. Sed ĉiuj konstruaĵoj antaŭ mi sin klinis je mia preterkuro kvazaŭ mi estus destinita al la fino. Mi des pli teruriĝis kaj pli rapide kuregis kun ero da espero, ke mi eskapu de la morto. Mi kuris, kuregis senhalte, freneze...

  Finfine mi atingis sekuran lokon, kie neniu konstruaĵo kliniĝis. Mi decidis ripozi momenton antaŭ ol ekiri al la balejo. Mi faris longan kaj komfortan elspiron kaj sidiĝis por ripozo, sed ĝuste tiam, mi subite rimarkis, ke mi perdis la oran moneron. Evidente mi faligis ĝin senatente dum mia kurego, tamen mi neniom sciis, kie mi perdis ĝin. Mi maltrankviliĝis, ĉar tio estas mia nura valoraĵo. Mi senprokraste stariĝis kaj retropaŝis sur la straton, kie mi kuregis. Ĉifoje, oni ne plu riverencis al mi, kaj ankaŭ mi ne plu zorgis pri tio, sed nur pri mia perdita kolringo. Mi serĉis kaj serĉadis zorgeme. Ho! mi denove vidis la kliniĝantajn konstruajojn kaj riverencantajn homojn! Tamen ili ne plu riverencis al mi, sed al iu alia. Mi alpaŝis scivole kaj ekvidis mian kolringon kuŝanta pace en la mezo de la homamasa cirklo por ĝui fierplene ilian estimon. Mi ja vere volus aliri por ĝin preni, sed mi ne kuraĝis riski mian vivon. Starante tie, mi subite sentis, ke ankaŭ mia kapo leviĝas kaj malleviĝas per si mem al mia ora monero...


97
Sutro de cent paraboloj / 91. Revo de malriĉulo
« je: septembro 19, 2014, 08:53:01 atm »
91. Revo de malriĉulo

  Iam antaŭe, vivis malriĉulo kun tre malmulte da havaĵo. Vidinte, ke riĉuloj posedas tre multe, li revis esti tiel riĉa kiel ili. Sed tamen, li tute ne havis posedaĵon  kompareblan kun tiuj de ili kiel ajn li akumulis kaj ŝparis. Li do furioziĝis kaj volis ĵeti la tutan havaĵon en riveron. La aliaj admonis lin: "Kvankam via havaĵo estas malmulta, tamen per ĝi vi povas teni vian vivon dum kelkaj tagoj. Kial vi forĵetos ĝin en la akvon?"

  Malsaĝuloj en la mondo ankaŭ tiel kondutas. Monaĥiĝinte, ili akiris iom da profito, esperis pli multajn kaj malkontentiĝis pro tio, ke ili ne akiris tiel multe kiel la prestiĝuloj. Kiam ili vidis, ke virtaj prestiĝuloj havas pli da havaĵoj, ili deziris akiri same multe. Sed pro la malkontiĝo, ili ĉagreniĝis kaj eĉ volis malmonaĥiĝi kvazaŭ la malsaĝulo, kiu volis detrui sian havaĵon pro tio, ke li estas ne tiel bonhava kiel riĉuloj.

98
Sutro de cent paraboloj / 90. Malriĉulo kaj trovita mono
« je: septembro 19, 2014, 08:38:15 atm »
90. Malriĉulo kaj trovita mono

  Iam malriĉulo trovis saketon da ormoneroj dum sia piedirado. Li ekzaltiĝis kaj tuj ekkalkulis ilin. Sed tamen, antaŭ ol li finis la kalkuladon, la perdinto alvenis kaj forprenis la tutan monon. Tiam la malriĉulo ege bedaŭris, ke li ne foriris senprokraste kun la mono. Pro tio li dronis en granda afliktiĝo.

  Tiel kondutas tiuj, kiuj renkontis budhismon. Kvankam ili havis bonŝancon kontakti kun la tri juveloj, tamen ili ne sin profitis de la bonŝanco per praktikado de bonaj kondutoj. Post la morto ili falis en tri malbonajn vivstatojn, kvazaŭ la malsaĝulo, kiu trovis monon kaj ĝi estis prirabita de la posedanto.

  Gato diras:

  Oni faras ĉi tion nun, kaj tion morgaŭ.

  Krociĝinte al la feliĉo senpense pri la sufero, ili ne konscias pri la baldaŭa morto.

  Ili sin okupas en diversaj aferoj, kiel ĉiuj aliaj ordinaruloj

  Simile al tiu, kiu kalkulas alies monon.

99
Sutro de cent paraboloj / 89. Ora putoro
« je: septembro 19, 2014, 08:37:20 atm »
89. Ora putoro
  Viro promenis sur vojo kaj trovis oran putoron. Li metis ĝin en la sinon kun granda ĝojo kaj daŭrigis sian vojon. Kiam li demetis siajn vestojn por trapasi riveron, la putoro aliformiĝis en venenan serpenton. Sed la viro pensis: "Mi preferas morti de la serpento ol forlasi ĝin." Pro lia firma volo, la serpento denove sin ŝanĝis en oron.
  Malsaĝulo ĉe la vojo vidis, kiel la serpento sin ŝanĝis en oron. Li do opiniis, ke serpento ĉiam povas fariĝi oro. Li kaptis serpenton kaj metis ĝin en la sinon, sed perdis la vivon pro ĝia mordo.
  La malsaĝuloj en la mondo ankaŭ tiel kondutis. Vidinte, ke bona konduto kaŭzas bonan rezulton, ili sin kroĉis al budha darmo hipokrite por gajni famon kaj profiton, sed falas en la suferan vivstaton post sia morto kvazaŭ ili perdus la vivon pro mordo de kaptita serpento.

100
Sutro de cent paraboloj / 88. Simio kaj sojfaboj
« je: septembro 19, 2014, 08:35:21 atm »
88. Simio kaj sojfaboj

  Iam simio portis kun si manplenon da sojfaboj, sed pro malatento ĝi perdis unu. Ĝi do metis la restajn sojfabojn sur la teron por serĉi la perditan. Sed anstataŭ ke ĝi trovis la perditan, la restaj sojfaboj estis formanĝitaj de kokoj kaj anasoj.

  La ordinaruloj ankaŭ kondutas same. Monaĥiĝinte, ili detruis disciplinon, sed ne pentis pro tio. Tiel ili perdis ĉiujn disciplinojn pro la malsingardemo kaj malatentemo, simile al la simio, kiu perdis ĉiujn sojfabojn pro unu perdita.

101
Sutro de cent paraboloj / 87. Dividi ŝtelaĵon
« je: septembro 19, 2014, 08:33:32 atm »
87. Dividi ŝtelaĵon

  Iam antaŭe, aro da ŝtelistoj priŝteladis kune kaj havigis al si multajn posedaĵojn. Ili dividis la havaĵon laŭ rango. Teksaĵo de la Cerva Ĝardeno ŝajnis ne bone tinkturita, do ĝin ili opiniis ne valora kaj donis nur al tiu en la plej malsupera rango.

  La malsuperulo akceptis la dividaĵon kun malĝojo. Li plendis, ke li malprofitas de tio. Sed kiam li vendis la teksaĵon en bazaro, riĉuloj en la urbo pagis multe. Li enspezis kelkoble pli multe ol la aliaj kaj ekzaltiĝis de tio.

  Ordinaruloj ne scias, ĉu bonan rezulton kaŭzas almozdonado, do ili nur faris malgrandan oferon. Sed kiam ili ĝuas feliĉon naskiĝinte en la paradizo pro tio, ili ekbedaŭris pro malmulteco de sia bonfaro. La almozdonintoj similas al la malsuperulo, kiu ege ĝojis ricevinte grandan pagon pro la teksaĵo. Ili rikoltas grandan feliĉon pro la malgranda bonfaro kaj ili ĝojas pro tio kaj bedaŭras pro la malmulteco de sia bonfaro.

102
Sutro de cent paraboloj / 86. Protekti orelringojn
« je: septembro 19, 2014, 08:32:42 atm »
86. Protekti orelringojn

  Kiam patro kaj filo iris sur vojo, subite aperis rabisto, kiu pretis prirabi ilin.

  La filo surportis orelringojn el pura oro, do la patro timis, ke la rabisto forprenos ilin. Li tiris la orelojn de la filo por deŝiri ilin, sed ili ne povis disiĝi. Li do detranĉis la kapon de la filo por protekti la orajn orelringojn. Post kiam la rabisto foriris, li provis remeti la detranĉitan kapon, sed neniel sukcesis. Ĉiuj priridis la malsaĝan patron pro tio.

  La ordinaruloj ankaŭ tiel kondutas. Por famo kaj profito ili faris argumentojn dirante, ĉu troviĝas vivoj aliaj, mediumoj kaj mensaj funkcioj aŭ ne. Tio venis el diversaj iluzioj de ili kaj tute ne estas la fakto, do la aliaj refutis iliajn argumentojn per la vero kaj diris, ke ne estas tiaj diroj en iliaj argumentoj. La malsaĝuloj mensogis pro la profito kaj famo, perdis la frukton de la sanktulo, kaj renaskiĝis en la tri suferaj vivstatoj post la morto, tute simile al la malsaĝulo, kiu detranĉis la kapon de la filo por protekti la orajn orelringojn.

103
Verkado kaj tradukado / Stranga Arbego
« je: septembro 18, 2014, 06:35:02 atm »
  Stranga Arbego

  --El miaj sonĝoj

  Antaŭ nia vilaĝo kuŝas nelarĝa ŝoseo, sur kiu ĉiutage piediras sennombraj homoj kaj kuras sennombraj veturiloj. Neniu rigardas ĝin grava, ili nur indiferente irigas siajn piedojn kaj kurigas siajn veturilojn sur la ŝoseo dum tiu ĉi lasta kuŝas, kuŝadas kviete kaj senplende inter la kampoj.

  Iunokte en la mezo de la ŝoseo neatendite ekstaris arbo dika kaj alta, kiu baris la ŝoseon kaj lasis nenian veturilon preterpasi. Tio ja estis kurioza afero, tamen neniu zorgis pri tio. Nur la stiristoj devis deŝoseigi sian veturilon en la kampon por preteriri la arbon. Post nelonge, en la kampo aperis kurba vojo. Nun ŝajnis, ke nenio okazis. Mi ne scias, ĉu la koncernaj departementoj informiĝis pri tio, tamen certe neniu el tiaj departementoj vidiĝis al ni.

  Post iom da tempo ekpluvegis, kaj akvo inundis la kampon. Nun granda malfeliĉo okazis al stiristoj, ĉar neniu veturiloj povas iri preter la arbo. Ne havante alian rimedon kontraŭ tio, ili devis haste raporti la fatalaĵon al la koncernaj departementoj.

  Post ĉirkaŭ monato venis laboristoj de la Ŝosea Buroo por elradikigi la arbegon. Tian decidon oni faris post multaj kaj longtempaj kunvenoj de multaj koncernuloj el koncernaj unuoj, kiaj la Ŝosea Buroo, Trafika Buroo, Provinca Registaro, Gubernia kaj tiel plu. Oni eĉ kunsidigis la reprezentantaron el niaj vilaĝanoj ĉar la ŝoseo ĝuste etendiĝas antaŭ nia vilaĝo.

  Post sufiĉe longa tempo oni subite publikigis anoncon, ke pro la malfacileco de la laboro, la laboristoj de la Ŝosea Buroo neniel kapablas plenumi la akceptitan taskon, kaj per abunda festeno oni rekompencos tiujn, kiuj transprenos kaj anstataŭe plenumos la nefinitan laboron. Oni diras, ke tian decidon oni faris ankaŭ post longtempaj diskutadoj kaj interkonsiliĝadoj de la koncernuloj.

  Leginte la anoncon, iu mia amiko akceptis la laboron elradikigi la arbegon. Li petis de mi helpon, kaj mi konsentis. Post kiam ni ambaŭ proksimiĝis al la arbego, ni trovis, ke la laboristoj jam fosis kavon grandan kaj profundan ĉirkaŭ la arboradiko. Dum li ordigis la kunportitan ilaron, mi senintence ekpuŝis la arbon. Krak! El la malluma kavo eliĝis orelpika sono. Ekzaltiĝinte, li tuj alkuris por partopreni en mia puŝo. Je nia forta puŝo, la arbo elradikiĝis kaj falis teren kun granda bruo. Ha! kiel facila tasko estas! Rigardante la kuŝantan arbotrunkon, ni ekmiris pri nia forteco, aŭ pli precize, pri la facileco de nia laboro.

  Ĉe la abundega festeno, mia amiko diris al mi, ke oni denove ekkunvenis diskuti pri la falinta arbego kaj la kavo. "Hahaha..." aŭdinte tion, mi ne plu povis deteni min de ekridego... Pro tio, mi vekiĝis kaj trovis, ke mi kuŝas sur la lito.

  Miaohui publikigis en LA MONDO je 1989, iom modifis antaŭ la surretiĝo.

104
Verkado kaj tradukado / "Mi Ne Freneziĝis..."
« je: septembro 17, 2014, 02:34:39 ptm »
  "Mi Ne Freneziĝis..."

  Pri instrua metodo de fremdlingvo, mi necedeme disputis kun la lernejestro maljuna kaj obstina. Tio okazis ekster atendo de ĉiuj miaj kolegoj kaj grave vundis la "estran dignon". La lernejestro tenis okazaĵon profunde en sia memoro kaj ĉiam klopodis kaŭzi al mi malĝojon kaj embarasiĝon por sin venĝi ekde tiam. Ne plu povante elteni tion, mi senhezite min maldungigis iutage kaj revenis al mia hejmvilaĝo kun decido, ke mi ne plu instruu kiel dungita instruisto sed ĉiam restu en la vilaĝo laboranta kiel ordinara kamparano. Mi ja estis denaska kamparano, nur lastajn jarojn oni dungis min instruadi en mezlernejoj ĉar mi ekmemlernis la anglan lingvon tuj post mia abiturientiĝo kaj ankaŭ trapasis la instruistan ekzamenon de la angla lingvo.

  La restan tempon de la tago, kiam mi revenis hejmen, mi pasigis endome por skribi leterojn al miaj plumamikoj kaj fari aliajn bagatelaĵojn, kaj eĉ ne trovis tempon viziti Xiao Yu, mian amatinon. Ni enamiĝis jam de tri jaroj kaj laŭ ŝia diro, ŝi estis la venkinto en la konkurso por akiri mian koron. Jes, vere. Inter tiel multaj knabinoj nur ŝi vekis mian unuan amon.

  Vespere, kiam mi restis sola en la ĉambro kaj pretis viziti Xiao Yu, ŝi subite sin trudis en la ĉambron. Mi ekstaris ĝojplene por saluti ŝin, tamen mi trovis kun miro, ke ŝi mienas tre malfervora, tute alie ol antaŭe. Xiao Yu ja estas denaska gajulino, kaj ŝajnas, ke neniam mankas al ŝi rideto sur la vizaĝo. Antaŭ ol mi malfermis mian buŝon, ŝi haste ŝovis pakaĵeton sur la tablon antaŭ mi kaj malvarme ĵetis jenajn vortojn: "Jen al vi. Finiĝu mia afero. Adiaŭ!" dirinte, ŝi fluge kuris eksteren antaŭ ol mi reagis kontraŭ tio. Mi gape postrigardis ŝin stultece. Malvolvinte la pakaĵeton, mi ekvidis foteton de mi mem kaj paperslipon kun ruĝa surskribo: "Estimata: Pardonu, ke mi nun ne plu amas vin kaj foriras de vi. Prenu mian estintan amon kiel infanan ludaĵon kaj forgesu min. Adiaŭ kaj mi bondeziras, ke trafos al vi grandaj feliĉo kaj fortuno." Traleginte la slipon, mi pretervole ekridetis kaj tute ne prenis tion serioza. Xiao Yu ja estas petolema kaj ŝi ofte faris tian ŝercaĵon kontraŭ mi. Tutcerte, tio estas alia ludo. Eble ŝi koleretis kontraŭ mi pro tio, ke mi ne vizitis ŝin tuj post mia hejmreveno. Mi estis memfida, ke ŝi revenos al mi post nur du aŭ tri tagoj kiel kutime kaj mi nur bezonos atendi trankvile.

  La sekva tago estis dimanĉo. Tuj post mia matenmanĝo, kelkaj el miaj estintaj gelernantoj venis min viziti biciklinte longan vojon de ĉirkaŭ 30 kilometroj. Mi pasigis preskaŭ tutan tagon babilante kaj interkonsilante kun ili.

  Dum tagmanĝo mi rimarkis, ke mia patrino mienas iom trista. Sed kiam mi demandis pri la kialo, ŝi afekteme ridetis kaj respondis, ke nenio okazis, kaj ke eble tio estas nur mia supozo. Dirinte, ŝi tuj finis sian manĝon kaj eliris pretekste, ke ŝi faros ion ekstere kaj lasis min sola kun la lernantoj en la ĉambro. Post kiam lernantoj adiaŭis en malfrua posttagmezo, mi rimarkis, ke mankas al mi blua inko. Do mi eliris por ĝin aĉeti.

  Nelonge post kiam mi iris sur straton el mia domo, renkonte aliris grupo da geknaboj. Ekvidinte min, ili ĉiuj forkuris dise kiel timigitaj birdetoj. Tio iom surprizis min, tamen mi neniel sciis la kialon. Mi nur daŭrigis mian piediradon apatie. Ironte en la vilaĝan vendejon, mi aŭdis, ke ene oni varme babilas pri io. Sed je mia enveno, ili subite silentiĝis kaj ĉiuj gapis al mi per tre strangaj rigardoj, kvazaŭ ili ne konus min kaj mi venus el la luno. Mi ne multe zorgis pri tio, sed iris rekte al la vendotablo. "Xiao Lin, botelon da blua inko," mi ekparolis afable kun rideto al la vendistino, mia estinta lernantino. Ŝi prenis botelon da inko tute indiferente kaj metis gin sur la vendotablon. Antaŭe, ŝi estis tre respektema al mi kaj ofte babilis kun mi je tia okazo, tamen ĉifoje ŝi kondutis iom krude. Kiam mi elprenis monon kaj volis doni al ŝi, ŝia vizaĝo subite nebuliĝis oni ne scias kial kaj el ŝiaj okuloj belaj kaj grandaj ekvidiĝis paniko. Ŝi krietis: "Metu, metu gin sur la tablon!" Kio okazis al ŝi? Mia koro ektamburis, tamen mi demetis la monon obeeme laŭ ŝia ordono. Apenaŭ mi volis ion diri al ŝi, ŝi fermigis mian buŝon fride: "Kion vi ankoraŭ volas? Se nenion, tuj for!" Kio vere okazas al ŝi? Mi ekpensis scivole. Eble ŝi estis iom malpli bonhumora kaj volis fermi la pordon por manĝo? Do mi eliris mute. Sed tuj post mia dorso eksplodis tondra kriego. "Vere timinda!" aŭdiĝis voĉo de Xiao Lin. Iu alia respondis: "Nenio timinda. Ni ja estas ĉe vi. Li aŭdacas nenion!" Pri kio ili parolas? Eble ill nur daŭrigis la babiladon rompitan de mi. Tiel mi konkludis.

  Mi paŝis preter kelkaj virinoj babilantaj ĉe la flanko de strato. Iu kraĉis post mi kaj diris mallaŭte al aliaj: "Kial vi ne kraĉu?" La alia diris: "Neniu atendis, ke li freneziĝis. Lia penado tute vaniĝis. Vere kompatinda!" "Ŝŝŝ--" Iu rompis iliajn vortojn. "Atentu por ke li ne aŭdu nin." "Kiu freneziĝis?" Mi demandis scivoleme, postrigardante trans mian ŝultron. Sed mi aŭdis nenion kaj vidis neniun frenezulon krom la konsterniĝintaj mienoj de la virinoj. Iuj el ill eĉ tremetis kun paliĝinta vizaĝo. Vidinte tiun bildon, mi povis fari nenion ol lante foriri. "Ho, mia dio! Ĝuste pro tio li estas elpelita de la lernejestro el la lernejo," la flustrado daŭris. Kiu? Kion ili priparolas? Mia pensfadeno ekvagis sencele.

  Tiun vesperon, mi malofte vidis mian patrinon, ne sciante, kion ŝi faras. Dum vespermanĝo, mi demandis ŝin: "Panjo, kiu el nia vilaĝo freneziĝis? Ĉu vi aŭdis pri tio?" "Ne, ne. Mi neniam aŭdis tion. Mi ne scias, kio okazis. Ne zorgu pri tio. Estu trankvila. Ĉu la manĝo estas bongusta por vi?" Mia patrino volis turni mian paroltemon per sensencaj vortoj. "Mi ja aŭdis klare, ke li freneziĝis kaj pro tio estas elpelita el la lernejo." "Ne zorgu pri tio. Manĝu dum la manĝaĵo estas varma. Tio ja estas nudelo kun ovo, kiun vi plej ŝatas de via infanaĝo." Mia patrino parolis afable, tamen ŝia vizaĝo perfidis ŝiajn afektemon kaj malĝojon. Tio vekis mian suspekton. Kiu? Kiu en la mondo estas la frenezulo, pri kiu oni ĉie parolas? Pri kiu ili do parolas?... Mi dronis en meditado pri tiu ĉi enigmo. Hodiaŭ ĉio ŝajnis iom pli stranga al mi. Certe io okazis. Mi devas scii, kio okazis...

  Noktiĝis, kuŝante sur la lito, mi neniel povis endormiĝi. Pro la longa pensado mia kapo peziĝis kiel plumbo kaj mia cerbo tumultiĝis kiel farunkaĉo. Kiu estas la frenezulo? Kial oni ĉiam kondutis tiel strange al mi? Kial... Ĉu? Ĉu oni opinias, ke mi estas frenezulo? Eble! Ĉar en la tuta vilaĝo nur mi jam instruis... Jes, senerare! Certe tiel. Jen kial Xiao Yu tiel kondutis hieraŭ. Nun, ŝi ne plu venos al mi. Ve! Ŝi ja ne volas fariĝi edzino de frenezulo. Sed, ĉu mi vere freneziĝis? Mi ja sentas min bonfarta. Ĉu oni povas tiel facile freneziĝi?... Mi konsterniĝis de tia penso kaj pene detenis min de la plua pensado kun forte fermitaj okuloj.

  Finfine mi sukcesis endormiĝi, kaj eĉ sonĝis... Mi vidis, ke mi estas vera frenezulo kun malpura vizaĝo, taŭzitaj haroj kaj ĉifonaj vestaĵoj kiel tiuj, kiujn mi iam vidis en la psikiatrio... Nudpiede mi kuregas sur strato ĉirkaŭprenante mian kapon per ambaŭ tremantaj brakoj. Ĉiuj preterpasantaj homoj kriaĉas: "Jen frenezulo! Frenezulo!..." La malbenindaj bubaĉoj kriante senĉese ĵetadas ŝtonpecojn kaj terbulojn al mi, kaj sennombraj ĉashundoj hurlante postkuras min. Mi kuras, kuregas senĉese, anhelante kaj per mia tuta forto por fuĝi el la damninda danĝero. Mi vere volus kaŝi min en truo de ratoj se mi povus. Mi kuras, kuradas kun timego. La kriado "Frenezulo, frenezulo!" tondradas tra la ĉielo, tra la tero, kvazaŭ ĉie en la naturo kriegas "Frenezulo! Frenezulo... " Vere timinda! Mi neniel povas kaŝi min de tio...

    Mi subite vekiĝis de konsterniĝo. Mi pensis tremetante kaj ŝvitante: "Ne, mi ne freneziĝis. Mi ne volas esti frenezulo. Mi devas kredigi ilin, ke mi ne freneziĝis." Tiel pensante, mi ellitiĝis senbrue kaj elglitis ŝtele sen veki mian patrinon... Mi kuregis laŭ la stratoj en la vilaĝo kriante per mia plena gorĝo: "Ĉiuj atentu! mi ne freneziĝis! Mi fartas bone! Mi ne freneziĝis!" Mi kuregis kaj kuregis senhalte, spiregante, de unu strato al alia. Mia gorĝo raŭkiĝis dolore, sed mi ne zorgis pri tio. Mi nur kuregante kriegis forte: "Mi ne freneziĝis! mi ne freneziĝis!" Miaj ŝuoj perdiĝis de mia kurego. Mi ne zorgis pri tio. Mi nur kuregante kriegis: "Mi ne freneziĝis! Mi ne freneziĝis!" Miaj plandoj doloris ĝisoste, kaj eble sangis. Mi ne zorgas pri tio. Mi nur kriegis: "Mi ne freneziĝis! Mi ne freneziĝis!" Mia patrino kuris post mi vokante mian nomon plorvoĉe, mi ne zorgis pri tio. Mi nur kuregante kriis: "Mi ne freneziĝis. Mi ne freneziĝis! Mi ne ..."

105
Sutro de cent paraboloj / 85. "Doloro nur pro la okuloj"
« je: septembro 10, 2014, 03:14:18 ptm »
  85. "Doloro nur pro la okuloj"

  Iam antaŭe, virino suferis de okuldoloro. Ŝia konatino demandis ŝin: "Ĉu vi suferas de okuldoloro?" La suferantino respondis: "Jes, mi suferas de okuldoloro." La konatino diris: "Oni havas okulojn do Ili certe doloras. Kvankam mi ankoraŭ ne eksuferas de okuldoloro, mi volas elfosi ilin por eviti la eventualan doloron." La aliaj admonis ŝin: "Se vi havas okulojn, ili jen doloras jen ne; se vi perdus la okulojn, vi suferos de doloro dum la tuta vivo."

  La malsaĝuloj ankaŭ kondutas same. Ili aŭdis, ke riĉaĵo estas kaŭzo de malriĉiĝo, ili ektimis, ke ili ricevos malbonan rezulton pro senadmozeco, do ili eksuferis pro la riĉaĵo. Iuj diras: “Se vi donos almozon, vi aŭ suferos aŭ feliĉos, sed se vi rifuzas almozdoni, vi suferos de gramda mizereco.”

  Ili similis al la virino, kiu volis elfosi la okulojn por eviti la eventualan doloron, kaj suferos de la eternan doloron.

Paĝoj: 1 2 3 4 5 6 [7] 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 ... 52