Montri afiŝojn

En tiu ĉi paĝo vi povas rigardi ĉiujn afiŝojn faritajn de tiu ĉi forumano. Notu, ke vi povas vidi afiŝojn nur en partoj de la forumo por kiuj vi nun havas atingopermeson.


Mesaĝoj - Miaohui

Paĝoj: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 [17] 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 ... 52
241
Esperanta novaĵo / La 72-a elsendo de Retradio BRE
« je: majo 16, 2014, 04:40:13 atm »
  Retradio 72/2014-05-18
Saluton,karaj amikoj!
  Nun ni ekdisaŭdigis la 72-an elsendon de Retradio BRE je la adreso:http://www.budhano.cn/podkasto/?p=1677
  
  Elsendlisto
  Budhisma sutro
  41. Kverelo inter Du Demonoj
  42. Protekti kamelan felon
  43. Granda ofero por bagatelaĵo
  Budhismaj rakonto
  4-3. La rakonto de Vidudabo
  Budhisma muzko
  Vekiĝo
  Budisma scio
  Demandoj 23-26 de ĉapitro 2
    
  Ĉiuj samideanoj estas bonvenaj!

242
Trezorejo de Vero / 4-4. La rakonto de Patipuĝika Kumaria
« je: majo 10, 2014, 08:11:24 atm »
  Estas malsaĝe kroĉiĝi al la sensoj

  4-4. La rakonto de Patipuĝika Kumaria

  Por homo de senĉesa deziro

  Kiu kolektas nur plezur-florojn

  Por homo kun kroĉiĝema menso

  Subigas Morto la suvereno 

  Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho recitis tiun ĉi kvarverson rilate al Patipuĝika Kumaria.

  Patipuĝika Kumaria estis virino de Sravastio. Ŝi edziniĝis en la aĝo de dek ses jaroj kaj havis kvar filojn. Ŝi estis virta kaj malavara virino, kiu ŝatis doni almozon de manĝaĵo kaj aliaj vivbezonaĵoj al monaĥoj. Ŝi ofte iris al monaĥejo, faris purigadon, plenigis urnojn kaj potojn per akvo kaj oferis aliajn servojn. Ŝi ankaŭ posedis supernaturan memoron, per kiu ŝi sciis bone, ke antaŭ tiu ĉi vivo ŝi estis unu el multaj edzinoj de Malabario en la ĉiela mondo de Tavatimso. Ŝi ankaŭ memoris klare, ke ŝi forpasis de tie dum ĉiuj el ili estis en la ĝardeno por sin amuzi kaj pluki florojn. Do ĉiufoje kiam ŝi faris almozdonon al monaĥoj aŭ aliajn meritojn, ŝi kutime preĝis, ke ŝi renaskiĝu en la Tavatimsa mondo kiel edzino de Malabario, la antaŭa edzo.

  Iutage, Patipuĝika malsaniĝis kaj forpasis en la sama vespero. Ŝi tuj renaskiĝis en Tavatimsa mondo kiel edzino de Malabario pro sia arda deziro. Ĉar la periodo de cent jaroj en la homa mondo estas ekvivalenta nur al unu tago en Tavatimsa mondo, Malabario kaj liaj aliaj edzinoj ankoraŭ sin amuzis en la ĝardeno kaj Patipuĝika preskaŭ ne kaŭzis sopiron de ili. Do kiam ŝi partoprenis en ili, Malabario demandis, kie ŝi estis dum la tuta mateno. Ŝi respondis, kiel ŝi forpasis de Tavatimso, renaskiĝis en la homa mondo, edziniĝis al viro kaj naskis kvar filojn, forpasis de la homa mondo kaj fine revenis al Tavatimso.

  Kiam la monaĥoj sciis pri la morto de Patipuĝika, ili estis trafitaj de malĝojo. Ili iris al la Budho kaj raportis, ke Patipuĝika, kiu donis manĝaĵon al ili frue en la mateno, forpasis en la vespero. La Budho respondis al ili, ke la vivo de vivestaĵoj estas tre mallonga, kaj antaŭ ol ili kontentigis siajn dezirojn per sensaj plezuroj, ili jam estas subigitaj de morto.

243
Fundamento de Budhismo / Ĉapitro 2.23-26
« je: majo 10, 2014, 06:39:28 atm »
  23. D: Ĉu vi bonvolas ekspliki la signifon de koncepto, ke nirvano estas serena?

  R: La koncepto, ke Nirvano estas serena, estas kontraŭa al la koncepto, ke Ĉiuj kleŝoj estas suferaj. La termino Nirvano signifas senalfluon aŭ senmalpurecon, kiu estas la foriĝo de la kaŭzo kaj efekto de sufero, kaj ĉesiĝo de la Dek Du Ligoj de Dependa Origino. La fundamento de la Dek Du ligoj estas la principo "Kiam ĉi tio ekzistas, tio ekzistas. Ĉar ĉi tio estiĝas, tio estiĝas." La ĉesiĝo de la dek du ligoj sekvas la principon "Se ĉi tio ne ekzistas, tio ne ekzistas. Se ĉi tio malestiĝas, tio malestiĝas." Suferoj de maljuniĝo, morto, maltrankviliĝo kaj doloro dependas de la kondiĉo naskiĝo (jati), do la ĉesiĝo de naskiĝo povas rezultigi la ĉesiĝon de la suferoj el maljuniĝo, morto, maltrankviliĝo kaj doloro. Same, la ĉesiĝo de deziro, preno kaj estiĝo rezultigas la ĉesiĝon de maljuniĝo kaj morto. Tiel, en la fino, la ĉesiĝo de senscieco rezultigas la ĉesiĝon de mensformiĝo aŭ la kaŭzo de ĉiuj doloraj fruktoj. Kiam la ĉesiĝo de senscieco, mensformiĝo, konscio kaj tiel plu fine rezultigas la ĉesiĝon de maljuniĝo kaj morto, oni povas atingi nirvanon. Se ni diras pli detale, tuj post kiam plenumiĝas la tuta malestiĝo de malpura kaj malbona kaŭzoj kaj kondiĉoj, senscieco turniĝas en bonan kaj puran saĝon (Suddha-nana), per kiu oni povas vidi la veron kaj realecon de ĉiuj darmoj. Tio estas nirvano, kiu ankaŭ nomiĝas nirvano kun korpa restaĵo (Sopadhi-sesa-nibbana). La signifo de nirvano estas perfekteco de paco aŭ trankvileco, aŭ eterne feliĉa kaj ĝoja stato, en kiu perfekte realiĝis saĝo, feliĉo kaj virto. Budhanoj opinias, ke tiu stato estas perceptebla nur por sanktuloj, kaj tiel oni ne povas juĝi ĝin per koncepto de spertoj kiel ekzisteco, neekzisteco, veno kaj iro. Ĝi estas ne imagebla stato de liberiĝo. Mi menciis antaŭe, ke ni povas interpreti Nirvanon kiel forpason, tamen fakte Ŝakjamunio atingis Nirvanon kaj fariĝis Budho en la aĝo de tridek jaroj dum lia korpo ankoraŭ restis kiel restanta frukto de liaj antaŭaj iluzio kaj karmo. Tio estas nirvano kun restaĵo. Nur post lia morto en la aĝo de okdek jaroj, li iris en nirvanon sen restaĵo (Nirupadhi-sesa-nibbana).

  24. D: Kiel oni povas atingi la staton de Nirvano?

  R: La nirvano diskutita supre estas la Vero de ĉesiĝo de sufero (Nirodha-sacca). Via demando kiel atingi staton de Nirvano apartenas al kategorio de la Vero de Vojo kondukanta al ĉesiĝo de sufero (Magga-sacca). Ĉesiĝo de sufero prenas nirvanon kiel sian celon, malestiĝon de fundamenta afliktiĝo el naskiĝo kaj morto kiel sian objekton kaj kiel sian metodon uzas la triopan studon, kiu konsistas el disciplino (Sila), koncentrado (Samadhi) kaj saĝo (panna).

  (1) Disciplino celas preventi kulpojn en la tri karmoj de korpo, parolo kaj menso. Troviĝas tri niveloj de moralaj preceptoj por sekvi: la kvin preceptoj, la dek preceptoj kaj la kompletaj preceptoj nur por supera ordinado (upasampada). La kvin preceptojn observas ambaŭ laikaj kredantoj kaj monaĥaj disĉiploj. La kvin preceptoj estas abstinadoj de mortigo, ŝtelado, maldeca seksa konduto, mensogo kaj alkoholaĵo. La dek preceptojn observas novicoj (ŝramaneroj), kiuj ĵus rezignis la laikan vivon. Novicoj kutime ne atingas la aĝon de 20 jaroj kaj ili akiros pli superan ordinadon por fariĝi monaĥoj aŭ monaĥinoj en la aĝo de 20 jaroj. La kompletajn preceptojn observas monaĥoj kaj monaĥinoj (bhikkus kaj bhikkhunis). Ne troviĝis reguloj por la tuta komunumo en la komenca periodo de samga komunumo. Poste preceptoj estiĝis kiam okazis problemoj. En la tempo de budha nirvano estis pli ol 200 reguloj. Nun la monaĥaj preceptoj estas 227 en teravadaj landoj, 253 en Tibeto kaj 250 en hanaj regionoj de Ĉinio. Ili ĉefe estas samaj, nur kun iom da diferencoj en grupiĝo de certaj eroj. Estas 348 reguloj por monaĥinoj en la hanaj regionoj.

  (2) Meditado aŭ koncentriĝo (Samadhi) estas paca kaj trankvila mensstato nek dormema nek perturbita. Ĝi estas necesa praktikado por ĝeneralaj religianoj en Hindio kaj precipe por budhanoj en la sinkultivado. Per koncentriĝo la praktikantoj povas sin deteni de la krudaj distingoj pri ekstazo kaj ĝojo el la korpo kaj menso, sin deteni de sensa deziro (karmo), iom post iom disvolvi pacon kaj trankvilecon de korpo kaj menso kaj fine fiksi la menson aŭ penson al selektita stato trankvila, stabila kaj neĝenebla. Tiel meditado povas konduki al la atingo de pura kaj ĝusta saĝo. Pri la meditado, estas kvar ŝtupoj de ordinara stato (cattari ĵanani) kaj kvar pli altaj ŝtupoj de nemateria stato (cattaro arupa-samadhi) en tiu ĉi mondo, kaj ankaŭ naŭ ŝtupoj de meditado (tayo-samadhi) ekster tiu ĉi mondo. Oni povas atingi saĝon per meditado aŭ koncentriĝo.

  (3) Saĝo ebligas al homoj atingi sian naturon (sabhava) de ĉiuj darmoj el iliaj komunaj karakteroj (samanna) por tute kompreni la teorion de la Kvar Noblaj Veroj, kaj tiel havas funkcion ĉesigi iluziojn (pahina-kilesa) kaj atingi la veron (adhigama).

  La Triopa Studo de disciplino, koncentrado kaj saĝo emfazas praktikon de la Tridek sep Vojoj al Iluminiĝo (Bodhipakkhiya-dhamma), kiu estas la Kvar Mensfundamentoj (satipatthana), la Kvar Ĝustaj Klopodoj ( padhana), la Kvar Vojoj al Povo (iddhi-pada), la Kvin Spiritaj povoj (indriya), la Kvin Menspovoj (bala), la Sep Faktoroj de Iluminiĝo (bojĵanga) kaj la Nobla Okopa Vojo (magga). Mi ne diskutos ĉion detale ĉi tie, sed iom diros pri la Nobla Okopa Vojo:

  (1) Ĝusta Vidpunkto (samma-ditthi) estas vidi en ĉiu darmo la teoriojn de Efemereco, Senegoeco, Dependa Origino kaj la Kvar Noblaj Veroj, bone kompreni ilin kaj fari ilin kiel la propran scion;

  (2) Ĝusta Penso (samma sankappa);

  (3) Ĝusta Parolo (samma vaca);

  (4) Ĝusta konduto (samma kammanta) signifas esti gvidita de ĝusta vidpunkto en ĉiutagaj vivo kaj konduto, por ke la korpo, parolo kaj menso konformu al la leĝo de Darmo;

  (5) Ĝusta Vivrimedo (samma ajiva) signifas perlabori vivon en ĝustaj metodoj kaj kontraŭas al malbonaj agoj sin vivteni per metodo ĉantaĝi havaĵojn de aliaj homoj.

  (6) Ĝusta klopodo (samma vayama) estas streba klopodo por celo montrita de la ĝusta vidpunkto per agoj de korpo, buŝo kaj menso;

  (7) Ĝusta Menso (samma sati) estas ĉiam teni la ĝustan vidpunkton en la menso, ofte pripensi ĝin en la menso kaj neniam forgesi ĝin.

  (8) Ĝusta koncentrado (samma samadhi) estas praktikado sub la gvido de la ĝusta vidpunkto por iri en la staton de pura kaj nemalpura meditado.

  25: D: Laŭ la supre menciitaj Kvar Noblaj Veroj, budhismo ŝajne nek havas pozitivan ideon kaj nek prezentas pozitivajn metodojn kontraŭ la mondo. Ĉu ni povas diri, ke budhismo estas filozofio pesimisma pri la mondo?

  R: Laŭ la sinteno de Budhismo al la infektita mondo eble oni povas diri, ke budhismo estas pesimisma pri la mondo. Sed Budhismo, kiu originis de la malkontenteco pri la tiama vivo, domaĝas iuspecan ideon por la homa mondo. En la sutro "Ekottarikugama" estas noto, ke parolante pri la socia vivo sub la regado de la Radturna Reĝo (Raja ĉakkavattin), la Budho diris, ke en tiu tempo la lando estos tiel ebena kaj brila kiel spegulo; la rikoltaĵoj estos abundaj; ĉie kreskos arboj kun dolĉaj kaj bongustaj fruktoj; la vetero estos bona kaj sezonoj estos taŭgaj; la homoj estos bonfartaj kaj feliĉaj sen malsano kaj maltrankvileco, kaj ili estos riĉaj kaj kontentaj kun sufiĉa manĝaĵo; kiam ili bezonos iri al necesejo, la tero aŭtomate malfermiĝos kaj fermiĝos poste; ĉie estos oro, arĝento kaj trezoroj kiel ŝtonoj kaj tegoloj; homoj junaj kaj maljunaj havos samajn starpunkton kaj opinion; ili salutos unu la aliajn ĝojplene kaj sendiference parolos la saman lingvon en ĝentilaj vortoj. De tiu ĉi paragrafo oni povas vidi la idealon similan al tiuj pri la granda harmonieco revita de la ĉina popolo en antikva tempo. La klopodoj por realigi la idealan socion celas "honori la landon kaj favori la vivestaĵojn." Tiu ideo precipe disvolviĝis en Mahajana Budhismo. Sed pro la limiteco de kondiĉo en tiu periodo, ne troviĝis politika aŭ socia rimedo prezentita de Budhismo.

  26. D: Kio estas Mahajana Budhismo?

  R: Mahajano kaj Hinajano estas du ĉefaj skoloj de Budhismo.

244
Esperanta novaĵo / La 71-a elsendo de Retradio BRE
« je: majo 08, 2014, 03:18:13 ptm »
Retradio 71/2014-05-11
 Saluton,karaj amikoj!
 Nun ni ekdisaŭdigis la 71-an elsendon de Retradio BRE je la adreso:http://www.budhano.cn/podkasto/?p=1670

Budhisma sutro
 38. Trinki akvon el bambua tubo
 39. Ŝmiri la domon
 40. Sufero pro kalveco
 Budhismaj rakonto
 4-2. La rakonto de monaĥo kontemplanta la korpon kiel miraĝon
 Budhisma muziko
 Budha halo
 Budisma scio
 Demandoj 22 de ĉapitro 2

Ĉiuj samideanoj estas bonvenaj!

245
Feliĉa homa vivo / Viaj vortoj estas la vojoj pavimitaj de vi mem
« je: majo 06, 2014, 06:26:16 atm »
Viaj vortoj estas la vojoj pavimitaj de vi mem

  Iutage disĉiplo enurbiĝis sekvante sian mastron por almozpeti. La urbo estis homplena kaj prospera, do la disĉiplo diris: "Mastro, hodiaŭ ni certe povos ricevi multajn manĝaĵojn." La mastro sin tenis silenta. Post kiam la disĉiplo finis la parolon, iu forte elĵetis vitran botelon de alkoholaĵo sur la teron kaj disrompis ĝin. La mastro haltis, sin klinis kaj deprenis la vitropecojn. La disĉiplo demandis konfuzite: "Por kio ni ŝovu la nazon en fremdan vazon? Almenaŭ ni ne ofte venas en urbon, kaj ne estos pikitaj de la vitropecoj, do ni hastu por la almozpeto!"

  La mastro montris al homo iranta al ili de malproksime kaj diris: "Vidu! Li iras sur la blinda vojo per irbastono, kaj certe havas malbonan vidpovon. Kio okazos se li hazarde vundiĝos de la vitropecoj? Sur la stratego multaj homoj paŝas tien kaj reen, do la vitropecoj povas facile trapiki pneŭon, kaj krome, multaj homoj surhavas sandalojn. Se oni senatente piedpremos sur ilin, ili vundiĝos je la piedoj."

  La disĉiplo pretervole admiris la bonkorecon de la mastro. Ili deprenis ĉiujn vitropecojn, metis ilin en rubujon kaj daŭrigis la almozpetadon poste. Kiam ili petis manĝaĵon ekster butiko, la butikestro insultis ilin malice kun malestimo sur la vizaĝo: "Homoj en monaĥaj roboj kiel vi ĉiam trompas por mono. Mi renkontis ilin tro multe. Ĉu vi opinias, ke mi ne kapablas elvidi vian ŝajnecon post kiam vi alivestas vin per monaĥaj roboj? Vi eĉ almozpetas antaŭ ol mi ion elvendas. Ho, ve! Damninde! Iru for! For! Rapide! Ne ĝenu mian komercon, alie mi venigos policiston".

  Apenaŭ la disĉiplo volis ion diri al la mastro pri la malraciaj riproĉo kaj insulto, la mastro tuj detenis lin kaj diris: "Patrono, trankviliĝu! Pardonon, ke ni ĝenas vin. Mi deziras, ke vi havu prosperan negocon kaj grandan pacon."

  Kiam ili estis forironta, iu proksima mastro venis kaj diris al la malĝentila homo: "Ili certe ne estas trompistoj, ĉar mi ĵus vidis, ke ili subtenis blindulon trairi la straton, kaj krome metis la vitropecojn en rubujon. Kiel tiel bonkoraj homoj povus trompi la aliajn?" Dirinte li memvole donacis ion al ambaŭ monaĥoj kaj favore bondeziris, ke ili havu bonan vojaĝon. Ambaŭ monaĥoj sin klinis kun rideto por esprimi sian dankemon.

  La disĉiplo diris: "Mastro, en la mondo ankoraŭ troviĝas bonulo kredanta nin." La mastro respondis: "Memoru, la eldiritaj vortoj kaj faritaj bonaj aferoj de ni estas la vojoj, kiujn ni mem pavimis. Se ni tenas bonan menson en la koro, la vojo ĉiam estas senfina! Se vi etendas la manon por esti preta helpi aliajn, via malbona sorto tuj ĉesos, kaj oni ĉiam subtenas vin."

  Estas interparolo de zenmastroj Hanŝan kaj Ŝide en la antikva Ĉinio. Hanŝan demandis al Ŝide: " Kion fari se iu en la mondo vin kalumnias, molestas, malhonoras, mokas, malestimas, malnobligas kaj trompas?" Ŝide respondis: "Mi bezonas nur lin toleri, lasi, eviti, indulgi, respekti, ignori, kaj post kelkaj jaroj refoje observi!"

  Plaĉaj vortoj similas al varmo en vintro, dum malplaĉaj vortoj similas al frosto en somero. Bonkoraj vortoj povas vigligi ĉiujn vivestaĵojn kaj serenigi nian vivon kiel printempa brizo dum malicaj vortoj disigas amikecon kiel spado kaj velkigas la bonecon. Ĉiuj vortoj diritaj de ni similas al brikoj pavimitaj sur nia vojo. Nia harmonio estas bona materialo, kaj per nia bona materialo ni povas krei bonan estontecon.

246
Feliĉa homa vivo / Juna monaĥo vendas ŝtonon
« je: majo 06, 2014, 06:24:59 atm »
Juna monaĥo vendas ŝtonon

Esperantigita de Arris

  Iutage, por instrui al sia disĉiplo, maljuna monaĥo donis al li tre belan ŝtonon kaj ordonis, ke li iru al legoma bazaro por vendi ĝin. Kvankam la juna monaĥo sentis tion stranga, tamen li ankoraŭ ĝojplene akceptis la taskon. Antaŭ ol foriris la juna monaĥo, la maljuna instruisto diris al li kun rideto: "Atentu, ne vendu tiun ŝtonon, sed nur eksponu kaj reklamu ĝin en la bazaro. Samtempe atentu, post kiom da tempo venos homo por demandi la prezon, kaj poste raportu al mi ĝian prezon proponitan en la legoma bazaro."

  La disĉiplo konfuziĝis, tamen li obeeme prenis la ŝtonon kaj iris al la legoma bazaro. Tie multaj homoj rigardis la junan monaĥon per stranga rigardo. Ili pensis: "Kial ĉi tiu monaĥo vendas tiel normalan ŝtonon?" Kelkaj maljunuloj el ili fervore demandis pri la prezo, kaj volis aĉeti la ŝtonon. Sed la juna monaĥo senesperiĝis, ĉar tiuj homoj volis aĉeti ĝin nur per kelkaj kupraj moneroj. Fine la juna monaĥo povis fari nenion alian ol preni la ŝtonon kaj reiri al la monaĥejo malesperiĝinte. Li diris la tutan okazaĵon al la maljuna instruisto.

  La maljuna instruisto diris: "Do, morgaŭ vi prenu la ŝtonon al oraĵa bazaro, kaj demandu tieajn homojn. Same nur demandu la prezon de la ŝtono, sed ne vere elvendu ĝin." En la sekva tago la juna monaĥo rondiris en la oraĵa bazaro portante la ŝtonon. Vidinte tion, rapide venis multaj homoj por pridemandi la prezon. Iu volis aĉeti la ŝtonon eĉ per 1000 taeloj da arĝento. La juna monaĥo ĝojplene raportis al la majstro tiun bonan novaĵon kaj demandis, ĉu li rajtas elvendi tiun ŝtonon per tia prezo.

  La maljuna monaĥo iom skuis la kapon, kaj diris al la lernanto kun rido: "Morgaŭ vi refoje iros al juvela bazaro, kaj demandos tieajn homojn pri la valoro de ĉi tiu ŝtono. Sed ankoraŭ ne elvendu ĝin."

  La juna monaĥo tute perpleksiĝis, sed li ankoraŭ iris al la juvela bazaro kun la ŝtono. Li tute ne atendis, ke tieaj homoj eĉ konkure esploris tiun "magian ŝtonon". La proponita prezo senĉese leviĝis, kaj iu eĉ volis aĉeti ĝin per 50 mil taeloj da arĝento. Sed la juna monaĥo ankoraŭ rifuzis laŭ la ordono de la mastro. Vidinte, ke li ankoraŭ ne volas elvendi ĝin per tiel alta prezo, oni des pli freneziĝis. Ili daŭre levis la prezon: 100 mil taeloj da arĝento, 200 mil, 300 mil ĝisfine ili proponis al la juna monaĥo tiom da mono, kiom li volis, nur se li povus elvendi la ŝtonon!

  La juna monaĥo malfacile sin liberigis el tiu fanatika popolamaso. Li revenis la monaĥejon kun la ŝtono. Rigardante la ŝvitplenan vizaĝon de la juna lernanto, la majstro diris: "Morgaŭ vi kunportu ĝin al aŭkciejo, kaj demandu tieajn homojn pri ĝia prezo. Sed ankoraŭ ne elvendu ĝin."

  Aŭdinte tion, la juna monaĥo neniel povis endormiĝi en la tuta nokto. Li nur plendis, ke mateniĝas tro malfrue. Finfine tagiĝis, kaj li tuj portis la ŝtonon al la aŭkciejo. Fine, la plej fama aŭkciisto en la tuta lando diris al li, ke ĝi estas tre rara gemo, kiu eĉ estas malfacile trovebla dum mil jaroj. Ĝi ja estas malofte videbla! Do la ŝtono eksponiĝis kiel la plej granda trezoro. Fine iu reĝo volis interŝanĝi ĝin eĉ per tri regionoj. Informiĝinte pri tio, la juna monaĥo subite svenis ĉeloke. Poste oni portis lin kun la ŝtono al la monaĥejo per portseĝo. Rekonsciiĝinte, la juna monaĥo diris kun plorego al la mastro: "Mastro, ĉifoje ni ege riĉiĝos!"

  Montrante la ŝtonon, la maljuna monaĥo interrompis lian parolon kaj diris: "Fakte, mi neniam volas elvendi ĝin, kaj nun vi devas kompreni, kial la formo kaj figuro de la ŝtono ne ŝanĝiĝis de komenco ĝis nun, sed via penso kaj faro kaprice ŝanĝiĝis? Mi ordonis vin tiel fari, nur por kulturi vin kaj plialtigi vian povon koni vian propran kapablon kaj kompreni pri la aferoj. Se vi vivas en la legoma bazaro, vi havas komprenan povon nur al legomoj, kaj neniam povas koni pli altan valoron."

  En legoma bazaro, oraĵa vendejo, juvelejo kaj aŭkciejo estas sama homo, tamen iuj rigardas vin valora, kaj iuj prenas vin tre malvalora. Vera trezoro valoras nur por tiuj homoj, kiuj konas la veran valoron. Ne zorgu, kiel oni taksas vin. La plej grava afero estas, kiel vi rigardas vin mem. Vi tute povas libere regi vian sorton kaj decidi propran valoron!

  Efektive, tio estas simila filozofio. Eble vi estas gemo, sed vi erare elektis lokon. Influite de medio, vi opinias, ke vi mem nur taŭgas esti ŝtono premita de aliuloj.

  Memoru unu frazon: "Homo estas kreaĵo de medio. Se vi volas, ĉion vi kapablas fari."

247
Miaohui: Kunligi Esperanton kaj Budhismon
2010-03-29
Teksto de SU YIJUN
Fotoj de WANG LIHUA
 
 
 Ĉe la akceptejo de la 8-a Ĉina Kongreso de Esperanto
    Mi renkontiĝis kun majstro Miaohui la 3-an de decembro 2009 en la akceptejo de la 8-a Ĉina Kongreso de Esperanto okazinta en Nankino. Altstatura kaj pacema, li, en flava robo de monaĥo kaj kun okulvitroj sur la nazo, aspektis erudicia kaj sageca.
 
    Li vekis mian scivolemon, kaj mi decidis lin intervjui. Li ĝoje akceptis mian peton. En lia ĉambro de la hotelo varma kaj plena de sunlumo, li rakontis al mi sian historion.
 
    Lerni Budhismon por realigi la revon
 
 
Miaohui intervjuata 
    Influate de la patro, kiu estas kristano, Miaohui eklernis Kristanismon en la aĝo de 20 jaroj kaj legis kelkajn librojn pri Kristanismo. Miaohui emas lerni kaj penetri ĝis la fundo de ĉio. Kun profundiĝo de la lernado, lin perpleksigis iuj kristanaj dogmoj. “Mi ĉiam havas multajn ideojn kaj novajn strebajn celojn, kaj Kristanismo ne povas min kontentigi, ĉar mi emas penetri ĝis la fundo de ĉio, eĉ mia instruisto ne povis doni al mi kontentigan respondon.” diris Miaohui kun rideto.
 
    Li eklernis Budhismon por trovi breĉojn en la budhisma doktrino, poste, lin pli kaj pli interesas la lernado de Budhismo, ĉar la lasta solvis al li ĉiujn perpleksojn. “Lernado de Budhismo ne havas sojlon, ĉiuj povas ĝin lerni. Kompare kun aliaj religioj, Budhismo estas pli grandanima kaj pli tolerema. Ekz., Kristanismo ne toleras paganon. Sed malsame agas Budhismo, kiu havas kompatemon al ĉiuj, kiuj lernas Budhismon, je kia ajn religio kredas la lernantoj.”
 
    Miaohui iris malglatan vojon por lerni Budhismon. Komence, li kaŝe lernis la religion. Feliĉe, li loĝis sole kaj bone tenis tion en sekreto. Foje, li vundiĝis dum laboro. Amikoj lin vizitis hejme, kaj lia lernado pri Budhismo estis malkvorita, kaj iom post iom disvastigita. Pro kreado je Kristanismo, lia patro iom komprenis religion, kaj lia lernado pri Budhismo estis konsentita de la familianoj.
 
    Sekve de profundiĝo de lia lernado, li havis la ideon bonziĝi. Li vizitis plurajn templojn sinsekve kaj diris al majstroj en la temploj, ke li volus bonziĝi, sed oni rifuzis lin. Persiste strebante al Budhismo, Miaohui dicidis mem lerni Budhismon hejme. Kun lernado de Budhismo, pli kaj pli fortiĝis lia deziro bonziĝi. Iunokte, li faris sonĝon, en kiu aperis maljuna bonzo, kiu lin rigardas kun afableco kaj rideto. Li vekiĝis el la sonĝo kun ekskuo de surprizo. Malferminte la okulojn, li vidis nenion alian ol obskuro, sed kiam li fermis la okulojn, reaperis antaŭ li la ridetanta vizaĝo de tiu maljuna bonzo. Krome, li klare memoris la budhisan nomon de 3 majstroj en la sonĝo. Tio plifirmigis al li la deziron bonziĝi. Li trovis en templo proksima al sia hejmo la bonzon aperintan en lia sonĝo kaj volis lin fari sia majstro. Koincide, lia budhisa nomo ĝuste estis unu el la 3 budhisaj nomoj aperintaj en la sonĝo de Miaohui. Sed la maljuna bonzo diris al Miaohui, ke li estis tiel maljuna, ke li ne povis fari lin disĉiplo, kaj rekomendis al li sian disĉiplon kiel lian majstron.
 
    En 1995, Miaohui bonziĝis en la aĝo de 34 jaroj kaj oficiale fariĝis disĉiplo de Budhismo. Finfine realiĝis lia revo. Fakte, li jam bonziĝis spirite en la aĝo de 20 jaroj.
 
     “Budhismo strebas al bonfarado kaj alte taksas al forlaso de ĉiuj ambicioj, jen la plej granda animo.” Kiam ni menciis lian bonziĝon, li ĉiam radiis de feliĉo kaj sereneco.
 
    Per Esperanto por Budhismo kaj per Budhismo por Esperanto
 
    Jam en 1982, Miaohui eklernis Esperanton. Antaŭ tio li iam lernis la anglan lingvon, kaj scipovis legi romanon en la angla lingvo, kaj samtempe li iam lernis la japanan lingvon kaj akiris diplomon de mezgrada kurso. Sed tiam Esperantaj lernomaterialoj estis pli multaj ol la japanaj, kaj krome, sur la bazo de la angla lingvo kaj kun la helpo de Wen Jingen, Miaohui komencis lerni Esperanton.
 
    Por Miaohui Esperanto estas facile lernebla, sed pro studado de Bŭdhimo, li iam ĉesigis Esperanto-lernadon. En 2000 li refoje entreprenis lernadon de Esperanto, tiam li estis bonzo en la templo Duobao en Zhejiang-provinco, sudorienta Ĉinio. Sekve de la socia progreso, populariĝis interreta teknologio. En la templo, novleviĝanta interreto liveris al bonzoj interkomunikan platformon kaj oni facile retumis. Kaj Miaohui sin respondecis pri administrado de interreto en la templo.
 
    Superaj majstroj de la templo kuraĝigis budhismajn interŝanĝojn internacie kaj subtenis lernadon de interretaj teknologioj kaj fremdaj lingvoj. Por solvi la problemon pri la tegmentitaj literoj de Esperanto , Miaohui kontaktiĝis kun la Xi’an-a Esperanto-Asocio, kiu liveris al la templo la softvaron povantan tajpi la tegmentitaj literoj. Pro tio Miaohui konatiĝis kun s-ro Wang Tianyi. Poste, dank’ al helpo de la lasta, Miaohui starigis rilatojn kun la Japana Budhana Ligo Esperantista kaj la Budhana Ligo Esperantista.
 
    En la templo Miaohui diskonigis Esperanton kaj gvidis Esperanto-kurson. Multaj bonzoj lernis de li Esperanton. Li plurfoje funkciigis Esperanto-kurson por laikaj budhanoj. Li instruis al ili Esperanton. En la templo okazis diversformaj Esperanto-prelegoj kaj fondiĝis Esperanto-grupo. “Budhismo interkomunikiĝas pere de lingvo kaj Esperanto multe helpas al Budhismo. Diverslandaj budhistoj bezonas komunan lingvon por interkomunikiĝi unuj kun aliaj, kaj Esperanto estas la plej taŭga lingvo.” Miaohui opinias, ke la ideologio de Esperanto kaj tiu de Budhismo multe similas. “Esperanto kaj Budhismo ambaŭ strebas por la paco de la mondo, rompis etnan kaj religian barojn kaj bonvenigas diversajn homojn al si.” Por Miaohui “Budhismo estas Esperanto en la religia rondo kaj Esperanto -- Budhismo de la lingvoj.” Laŭ Miaohui, por kia ajn celo oni lernas Esperanton, se oni uzas ĝin, tio helpas al Esperanto, ĉar samkiel aliaj lingvoj Esperanto disvolviĝas en praktikado.
 
    Krei retejon por Budhanoj kaj Esperantistoj cele ilian reciprokan akcelon
 
    Antaŭ 2 jaroj Miaohui
 
    ekfunkciigis “Retejon por Budhanoj kaj Esperantistoj” (http://www.ebudhano.cn) kun la paĝoj en la ĉina lingvo kaj Esperanto, kaj diskonigas Budhismon al esperantistoj kaj Esperanton al budhistoj. Kiel unu el la 4 gravaj budhismaj retejoj en Esperantujo, la de li kreita retejo ludas impresivodonan rolon en Esperantaj rondoj ĉina kaj internacia.
 
 
 La de Miaohui Esperantigitaj libroj "Budhismaj Fabloj"
    De post sia naskiĝo, la retejo publikigis “Fabloj de Cent Paraboloj”, “Domaĝu la Vivojn”, “Demandoj kaj Respondoj” kaj aliajn Esperantajn verkaĵojn. Iuj el ili estis voĉlegitaj de Zhao Jianping, direktoro de la Esperanta Sekcio de Ĉina Radio Internacia, kaj surretigitaj samtempe kune kun la tekstoj. La retejo helpas al ĉinaj kaj alilandaj esperantistoj en kono de Budhisma kulturo kaj en lernado de Esperanto ĉu lege ĉu aŭde.
 
    Dank’ al subtenado de altranga majstro Mingong de la templo Duobao, la laboro pri la retejo kaj Esperanta agado estas kooperativaj aktivadoj de la tempo. Prof. Dennis el Usono iam faris laŭinvite Esperantan prelegon en la templo kaj alportis al Ĉinio sian apartan kaj efikan Esperanto-instruan metodon. Kaj la templo Duobao servas ankaŭ kiel ejo koni kaj sperti Budhismon pere de Esperanto por ĉinaj kaj alilandaj esperantistoj. En 2008 la templo ricevis 4 alilandajn samideanojn kaj 30 ĉinajn esperantistojn respektive. Ili faris tie interŝanĝojn pri Budhismo-lernado kaj Esperanto-instruado.
 
 
 La aŭtoro kaj Miaohui
    Nun, Esperanto ja funkcias kiel unika lingvo por la templo Duobao en diskonigo kaj disvastigo de Budhismo al eksterlandanoj, kaj la templo laŭeble liveras pli bonajn kondiĉojn por Esperanto-instruado kaj tradukado de Esperantaj materialoj, por ke la lingvo pli bone disvolviĝu en la budhisma rondo kaj ke la religio pl ivaste koniĝu tra la mondo pere de Esperanto, internacia helpa lingvo paca kaj facile lernebla.

Origino:http://www.espero.com.cn/se/txt/2010-03/29/content_258607.htm
http://esperanto.china.org.cn/2010-03/29/content_22556611.htm

248
Trezorejo de Vero / 4-3. La rakonto de Vidudabo
« je: majo 04, 2014, 06:43:54 atm »
  Serĉanto de plezuro fordrivis

  4-3. La rakonto de Vidudabo

  kiel granda fluo forportas dormantan vilaĝon,

  Morto kaptas kaj forportas tiun,

  Kiu hava kroĉiĝantan menson

  kaj kolektas nur plezur-florojn.

  Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho parolis tiun ĉi kvarverson rilate al Vidudabo, filo de Reĝo Pasenado de Kosalo.

  Kun deziro edziĝi en la klanon de Ŝakjao, Reĝo Pasenado de Kosalo sendis mision al Kapilavasto por peti la manon de unu el Ŝakjaaj reĝidinoj. La Ŝakjaaj reĝidoj ne volis ofendi Reĝon Pasenado, do ili respondis, ke ili kontentos pri lia postulo, sed anstataŭ Ŝakjaan reĝidinon, ili sendis tre belan knabinon naskigitan de Reĝo Mahanamo per servistino. Reĝo Pasenado faris la knabinon unu el siaj ĉefaj reĝinoj, kaj ŝi naskis filon poste. La filo nomiĝis Vidudabo. Kiam la reĝido estis dekses-jara, li vizitis Reĝon Mahanamo kaj Ŝakjaajn reĝidojn. Oni regalis lin ĝentile, sed anticipe sendis ĉiujn Ŝakjaajn reĝidojn plijunajn ol Vidudabo al vilaĝo, por ke ili ne esprimu sian estimon al li. Restinte kelkajn tagojn en Kapilavasto, Vidudabo kaj liaj sekvantoj forlasis al la hejmo. Tuj post ilia forlaso, servistino baniĝis per lakto en la loko, kie sidis Vidudabo. Ŝi blasfemis lin, kriante: "Tio ĉi estas loko, kie la filo de servistino sidis..." Ĝuste en tiu momento, unu el la sekvantoj de Vidudabo revenis por preni ion, kion li lasis en la palaco, kaj aŭdis la vortojn de la servistino. La servistino ankaŭ informis lin, ke Vasabakatija, la patrino de Vidudabo, estas filino de servistino de Mahanamo.

  Kiam Vidudabo informiĝis pri la okazaĵo, li furioziĝis kaj deklaris, ke li forviŝos la tutan klanon de Ŝakjaoj iutage. Por efektivigi sian promeson, post kiam li fariĝis reĝo, li marŝis al Ŝakjaa klano kun sia armeo kaj masakris ilin ĉiujn, nur kun escepto de malmultaj, kiuj restis ĉe Mahanamo kaj aliaj homoj. Sur la vojo al la hejmo, Vidudabo kaj lia armeo entendariĝis sur la bordo de la Aciravatia Rivero. La rivero leviĝis kaj per granda fluo forportis Vidudabon kaj lian tutan armeon.

  Informiĝinte pri ambaŭ tragediaj okazaĵoj, la Budho eksplikis al la monaĥoj, ke liaj parencoj, la Ŝakjaaj reĝidoj, iam metis venenon en la riveron por mortigi fiŝojn en siaj antaŭaj vivoj. Do rilate al la akcidento pri Vidudabo kaj lia armeo, la Budho recitis la kvarverson.

249
  Kiu konkeras morton?

  4-2. La rakonto de monaĥo kontemplanta la korpon kiel miraĝon

  Sciinte la korpon kiel vezikon,

  Perceptinte la naturon kiel miraĝon,

  Kaj rompinte la florsagon de Marao,

  Oni iras ekster la vido de Morto.

  Dum sia restado en la Ĝetavana Monaĥejo, la Budho diris tiun ĉi kvarverson rilate al iu monaĥo.

  Monaĥo lernis meditan metodon de la Budho kaj iris en arbaron por praktiki. Sed li ne povis atingi arahantecon post strebado kaj klopodo per sia tuta energio. Li pensis: "Mi petos de la Budho meditan metodon pli konvenan por mia bezono." Li ekiris al la Budho kun la intenco.

  Li vidis miraĝon sur la vojo kaj tuj pensis: "Tiu ĉi miraĝo en varma sezono ŝajnas vera al homoj en malproksimo, sed malaperas je ilia proksimiĝo. La nuna ekzisteco ankaŭ estas malvera pro kaŭzo de estiĝo kaj detruiĝo." Koncentrinte sian menson sur la miraĝon, li meditis pri ĝi. Laciĝinte de la longa vojaĝo, li sin banis en la Aĝiravatia Rivero kaj sidiĝis en la arba ombro sur la riverbordo ĉe akvofalo. Kiam li sidante rigardis la blankajn akverojn disiĝantaj pro la akva frapiĝo kontraŭ rokoj, li pensis: " La estiĝinta ekzisteco ĝuste tiel disiĝas kiel akveroj." Poste, li ekmeditis pri tio.

  Sidante en sia parfuma ĉambro, la Budho vidis la pliaĝulon kaj diris: "Monaĥo, tiu ĉi ekzisteco vere similas al veziko en la ŝaŭmo aŭ miraĝo  tiel estiĝinta kaj malestiĝanta." Parolinte, la Budho diris tiun ĉi kvarverson.

  Nia korpo similas al ŝaŭmo aŭ veziko. Ĝi disiĝas rapide. La naturo de vivo similas al miraĝo aŭ iluzio. Do ni devas rezigni tiujn malrealaĵojn. Por atingi tion ni devas detrui Maraajn florsagojn, per kiu li logas homojn. Estas necese por la serĉantoj de vero transpasi la regionon de Marao al la stato, kiu estas ne videbla por li. Marao nur konas la regnon de morto. La serĉantoj de vero iros trans la regionon al la "senmorteco" (nirvano), kiu estas regno neniam videbla por Marao.



250
Fundamento de Budhismo / Ĉapitro 2. 22
« je: majo 02, 2014, 10:52:32 atm »
  22. D: Bonvolu koncize ekspliki al mi, kio estas la “Dek du ligoj de Dependa origino?”

  R: La budhisma teorio de Dependa origino centriĝis ĉe la problemo de homa vivo. Laŭ budhismo, ekzistas dek aŭ dek du ligoj de Dependa Origino. La dek du ligoj estas senscieco (Avijja), mensformiĝo (Sankhara), konscio (Vinnana), nomformo, kiu estas kuniĝo de korpo kaj menso (nama-rupa), ses sensorganoj, kontakto inter sensorganoj kaj ses sensobjektoj (Phassa), sensoj (Vedana), deziro (Tanha), kroĉiĝo (Upadana), ekzistiĝo (Bhava), naskiĝo (Jati), kaj maljuniĝo kaj morto (jara-marana). Lasu min ekspliki ilin koncize.

  (1) Maljuniĝo kaj Morto estas la komenca punkto, de kiu ni observas la individuan vivon. Maljuniĝo, morto, afliktiĝo kaj malĝojo estas neeviteblaj en la homa vivo. Kio estas la origino de maljuniĝo, morto, afliktiĝo kaj malĝojo? Tio estas (2) naskiĝo (Jati). Se homo ne naskiĝus, okazus nek maljuniĝo kaj morto, nek doloro kaj afliktiĝo. Kvankam la kondiĉoj por naskiĝo estas multaj, la plej grava estas (3) procezo de estiĝo (Bhava), kiu signifas ekzistecon. Se mi diras koncize, estiĝo estas speco de latenta forto kreita de la bona kaj malbona karmoj de homa korpo, parolo kaj menso, kiuj decidis homan estontecon. La forto de karmo ne eviteble rezultigas naskiĝon kaj morton. Kio estas la kondiĉo por la estiĝo? Tio estas (4) preno aŭ kroĉiĝo (Upadana). Preno signifas avidon kaj kroĉiĝon al videblaj objektoj, sonoj, odoroj, gustoj kaj tuŝeblaj objektoj kaj al posedo de amindaj aferoj. Tio estas preno. Pro tiuj egocentraj preno kaj kroĉiĝo estiĝas aktivadoj de korpo, parolo kaj menso. Preno estiĝis de (5) deziro (Tanha). Ni povas simple ekspliki ĝin kiel deziron al ekzisteco aŭ daŭrigado de vivo. Ĝi estas la funkciiga forto de aktivadoj de vivo. La deziro por vivo kondukas al preno aŭ kroĉiĝo, kiu kaŭzas korpan, parolan kaj mensan aktivadojn formantajn la forton de karmo, rezultigas naskiĝon kaj morton. Do deziro, preno kaj estiĝo kune nomiĝas la kaŭzo de naskiĝo kaj morto. La supra enhavo eksplikas la kaŭzan kaj efektan rilaton inter iluzio, karmo kaj sufero. Por plue esplori la originon de la deziro pri vivo, estas necese ekspliki la rilaton inter (6) senso (Vedana), (7) kontakto (Phassa) kaj (8) ses sensorganoj (Salayatana). Senso signifas la sentojn rilatajn kun efektiva ekzisteco, kiu povas klasifikiĝi en tri grupojn de plezuro (sukha vedana), malplezuro (dukkha vedana) kaj neŭtreco (upekkha vedana). Kiam ni spertas plezuran kaj malplezuran sentojn, la deziro por ekzisteco stimuliĝas kaj impetas. Senso estas la respondo al stimulado de la ekstera mondo. Do ĝi dependas de kontakto (phassa) inter la sensorganoj kaj sensobjektoj. Tiel kontakto estas la komenca punkto de la mensa konkordo al sensorganoj, sensobjektoj kaj konscio. Ekzemple, la okuloj (eye-indriya) kontaktas la ruĝan koloron kiel objekton. Kiam la ruĝa koloro stimulas la okulojn, ekagas la okula senso, kiu respondecas pri la vido. Pro la interago de organo, objekto kaj konscio, kontakto okazas al ruĝa koloro. En tiu ĉi maniero, kontakto dependas de la ses sensorganoj (Salayatana). La ses sensorganoj estas okuloj, oreloj, nazo, lango, korpo kaj menso, kiuj havas la funkciojn percepti la ses sensobjektojn de vidaĵo, sono, odoro, gusto, tuŝaĵo kaj darmo. Darmo ĉi tie signifas la impreson lasitan de la unuaj kvin elementoj aŭ la objekton de la mensorgano.

  Krome, kiam ni faras esploron pri la origino de la ses sensorganoj, ni venas al (9) nomformo (Nama-rupa). La signifo de nomformo, kiel menciita supre, estas kombino de korpo kaj menso aŭ la kvin kuniĝoj. La ekzisteco de la ses sensorganoj tute dependas de la korpo kaj menso, aŭ en aliaj vortoj, nomformo estas la bazo de la ses organoj. De kia kondiĉo nomformo dependas? Ĝi dependas de (10) konscio (Vinnana). Konscio estas parto de nomformo. Sed kiam oni prenas nomformon kiel objekton de komprenado, konscio fariĝas kerno de la nomformo. Konscio havas la funkcion rekoni kaj juĝi la objektojn, faras la objektojn pli distingaj, pli fortigas la kapablecon de la sensorganoj por regi la sensojn, perceptojn kaj pensadon. Do la unuiĝo de la korpo kaj menso dependas de konscio, kaj konscio siavice dependas de la korpo kaj menso. Konscio ne povas ekzisti sindetenante de la funkcianta nomformo ĉar ĝi okazas surbaze de la stimulo de objektoj al la sensorganoj kaj la helpo de sensoj, perceptoj kaj pripensoj. En konkludo, nomformo kaj konscio havas rilaton de tuta dependeco. La antaŭa diskutado temas pri la dek ligoj de Dependa Origino. Se ni rigardas la nunajn aktivadojn de homo, ni povas tute kompreni la dek ligojn de Dependa Origino. Tamen por ekspliki la senĉesan rondiradon de naskiĝo kaj morto, ni devas aldoni pliajn du ligojn, mensformiĝo (Sankhara) kaj senscieco (Avijja). Kune kun la supraj dek, ili konsistigas la dek du ligojn de Dependa Origino.

  (11) Mensformiĝo (Sankhara) havas la saman signifon kiel (3) ekzistiĝo (Bhava). Se ni konsideras la karmon kreitan de korpo, parolo kaj menso en la nuna tempo, ĝi havas potencan povon kondukantan al la estonta frukto, kiu estas konata kiel “estiĝo” (Bhava). Sed kiam ni konsideras hodiaŭan maturan frukton (rezulto), kiu formiĝis el pasinta karmo (aŭ kondutoj), ĝi estas konata kiel “mensformiĝo” (Sankhara). Konscio kaj nomformo estas la hodiaŭaj maturaj fruktoj, kiuj dependas de la antaŭa sensformiĝo. Pro la cirkloj de la pasintaj “sensformiĝoj” kun iliaj nesondeblaj komencoj, kutimo fariĝas dua naturo. Ĝuste pro ekzisteco de la latenta povo, kiu regas homajn agojn, la fenomeno de naskiĝo kaj morto, sufero kaj afliktiĝo okazas senĉese. Sensformiĝo siavice dependas de senscieco (Avijja). Senscieco signifas nekapablecon vidi aferojn kiel ili efektive estas, aŭ vidi realecon de efemera kaj senegoa darmojn, kiuj estiĝas kiam la kondiĉoj estiĝas, kaj malestiĝas kiam la kondiĉoj malestiĝas. Senscia homo tute ne komprenas la fakton, ke liaj korpo kaj menso nur formiĝis el kaŭzo kaj kondiĉoj, sed sin tenas al la ideo, ke ekzistas eterna, unika kaj reganta egoo. Pro la kroĉiĝo de sia “egoo” (atta-abhinivesa), li sentas plezuron, malplezuron kaj neŭtrecon, kaj tiel havas afliktiĝon de avido, malamo kaj senscieco, kiuj rezultigas diversajn bonan kaj malbonan karmojn. Do la ĉefa kaŭzo de naskiĝa kaj morta suferoj de homo situas en senscieco (Avijja).

  Se ni diras koncize, la Dek du Ligoj de Dependa Origino nur estas rilatoj inter iluzio, karmo kaj sufero. Senscieco kaj mensformiĝo estas la rezulto de la iluzioj kaj karmoj el la senfina pasinteco, kiuj jam kaŭzis la nunajn dolorajn fruktojn de konscio, nomformo, ses senorganoj, kontakto kaj senso. Deziro, preno kaj estiĝo estas la nunaj iluzioj kaj karmoj, kiuj kondukos al estontaj suferaj fruktoj de naskiĝo, maljuniĝo kaj morto. Ĉio menciita supre inkluziviĝis en la frazo “Ĉiuj kleŝoj estas suferaj” kovranta la konceptojn “La vero de sufero (Dukkha-sacca) kaj “La vero de origino de suferado” (Samudaya-sacca), kiuj estas du el la kvar “Noblaj Veroj”(Ariya-sacca).

251
Esperanta novaĵo / La 70-a elsendo de Retradio BRE
« je: majo 01, 2014, 04:06:19 ptm »
Retradio 70/2014-05-03
 Saluton,karaj amikoj!
 Nun ni ekdisaŭdigis la 70-an elsendon de Retradio BRE je la adreso:http://www.budhano.cn/podkasto/?p=1666
 Elsendlisto
 Budhisma sutro
 36.Elfosi la okulojn de ermito
 37.Mortigi bovojn
 Budhismaj rakonto
 4-1.La rakonto de kvincent monaĥoj
 Budhisma muzko
Ĉantado de budha nomo Amitabho
 Budisma scio
 Demandoj 17-21 deĉapitro 2
 Valora homa vivo
 Juna monaĥo vendasŝtonon
Ĉiuj samideanoj estas bonvenaj!

252
Forumo pri vortoj / Abidarmo
« je: aprilo 27, 2014, 09:49:31 atm »
Kolektaĵo de komentarioj kaj klarigoj de la sutroj, fare de la disĉiploj de budho aŭ aliaj eminentaj budhanoj. Unu el la tri korboj de budhisma sankta skribo. Aliaj du estas sutro kaj vinajo. sanskrite: abhidharma, palie: abhidhamma, angle: abhidharma, ĉine: 阿毘達磨, japane: abidaruma ekzemploj: Oni klarigas krom budhismajn terminojn, ankaŭ tre profundan filozofion en abidarmo. observoj: abhi+dharmo originale signifas kontraŭ/pri-instruo, tio estas, klarigo pri la instruoj de budho. MEV: "Kolekto de fruaj budhismaj tekstoj. La sanskrita abhidharma entenas abhi <al,pri> kaj dharma <leĝo, regulo, darmo>." Pli precize, abidarmo ne enhavas la instruojn de budho mem laŭ ties parolo, sed la postaj komentariojn fare de la disĉiploj. Laŭ palia tradicio, sutro diras malrekte, tiel estas laŭ vivestaĵoj, abidarmo rekte, laŭ fenomenoj (darmoj); ĉi tie 'abi' signifas rekte.

El vikio: http://eo.wikipedia.org/wiki/Abidarmo

253
Trezorejo de Vero / 4-1. La rakonto de kvincent monaĥoj
« je: aprilo 27, 2014, 08:15:39 atm »
  La faranto de florkrono

  4-1. La rakonto de kvincent monaĥoj

  Kiu penetre konas la homan mondon

  kaj tiujn de Marao kaj dioj?

  Kiu distingos la perfekte instruitan darmon,

  Kiel tiu lerte selektas florojn?

  Bone trejnita homo penetre konas la homan mondon

  Kaj tiujn de Marao kaj dioj

  Bone trejnita homo distingas la perfekte instruitan darmon

  kiel tiu lerte selektas florojn.

  Dum sia restado en la Ĝetavana monaĥejo, la Budho parolis tiujn kvarversaĵojn rilate al kvincent monaĥoj.

  Kvincent monaĥoj akompanis la Budhon al vilaĝo kaj poste revenis al la Ĝetavana monaĥejo. En la vespero, la Budho iris al la monaĥoj kiam ili parolis pri la vojaĝo, kaj precipe pri la kondiĉo de la lando, ĉu ĝi estas ebena aŭ monta, aŭ ĉu la tero estas kota aŭ sabla kaj ruĝa aŭ nigra. Kun scio pri la temo de ilia parolo, la Budho diris al ili: "Monaĥoj, la temo priparolata de vi estas ekster via korpo. Fakte estas pli bone ekzameni vian propran korpon kaj fari preparadon por praktiki meditadon."

  Spertulo de florkrona farado selektas, plukas kaj bone aranĝas florojn en florkronojn. En la sama maniero, kiu ekzamenas la naturon de vivo penetre? Kiu bone konas la veran naturon de la homa vivo kaj statoj de subaj mondoj kaj ĉieluloj? Kaj kiu penetre komprenos la perfekte predikitan darmon kiel sperta faranto de florkronoj lerte plukas kaj aranĝas florojn?

  La studento, lernanto, esploranto, disĉiplo, kaj disciplina persono bone komprenos la doktrinon kiel sperta faranto de florkrono rekonas kaj aranĝas florojn. La lernanto, esploranto kaj studento penetre konas la mondon de Marao, la staton de ĉieluloj kaj la ekzistecon sur la tero. Li forigos kaj certigos diversajn partojn de la doktrino, kiel lerta faranto de florkrono plukas kaj aranĝas la florojn en florkronojn.

254
Forumo pri vortoj / Re: Prova vorto "telerkresto"
« je: aprilo 26, 2014, 09:36:42 ptm »
Dankon por via propono. Tamen la vorto temas pri la ringosimilaj partoj sur la pagodo.
Eble se mi dirus "pagodan ringon" oni komprenus pli bone:)

255
Forumo pri vortoj / Re: Prova vorto "telerkresto"
« je: aprilo 26, 2014, 02:38:37 ptm »
Jes, mi konsentas kun vi.
En tia kondicxo, estus pli bone iom malklarigi la precizan parton de la originalo pro manko de preta termino.
Mi korektos ĝin poste kiam mi refoje modifos la tradukon.

Paĝoj: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 [17] 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 ... 52