Aŭtoro Fadeno: Blindulo kaj Hundo  (Legita 2697 fojojn)

0 anoj kaj 1 Gasto rigardas tiun ĉi fadenon.

Elsalutinta Miaohui

  • Semanto
  • Administanto
  • Honora membro
  • *****
  • Afiŝoj: 771
  • Karma: +0/-0
    • Vidi profilon
    • Budhana Retejo Esperantista
Blindulo kaj Hundo
« je: februaro 11, 2014, 03:02:27 ptm »
Blindulo kaj Hundo


Esperantigis Arris
Poluris Miaohui, Petro

  Iutage kiam blindulo trairis straton kun sia gvida hundo, granda kamiono rekte kuris al ili pro perdo de kontrolo. La blindulo tuj mortis trafite, kaj lia hundo ankaŭ mizere perdis la vivon sub la rado kiam ĝi provis protekti sian mastron.

  La blindulo kaj hundo kune venis al la pordo de paradizo.

  Anĝelo haltigis ilin kaj intence kaŭzis al ili malfacilaĵon: “Pardonon, nun restas nur unu loko en paradizo, unu el vi ambaŭ devas iri al infero.”

  Aŭdinte tion la mastro tuj demandis: “Mia hundo ne scias, kia estas paradizo kaj kia estas infero, ĉu mi rajtas decidi, kiu iros al la paradizo?”

  La anĝelo ĵetis malestiman rigardon al la mastro kaj kunŝovis siajn brovojn. Li diris post momento: “Pardonon, sinjoro, ĉiu animo estas egala, vi devas konkursi por decidi, kiu rajtos iri al la paradizo.”

  La mastro malespere demandis: “Ve! kiel konkursi?”

  La anĝelo respondis: “Tio estas tre facila, nome kurkonkurso. Kuru de ĉi tie ĝis la pordo de la paradizo. Kiu unue atingos la cellokon, tiu povos iri al la paradizo. Sed, ne maltrankviliĝu! Ĉar vi jam mortis, kaj vi ne plu estas blindulo. La rapideco de la animo estas senrilata kun la karna korpo, kaj estaĵo kun plisimpla animo kaj plibona koro certe kuras pli rapide.”

  Pensinte pri tio, la mastro konsentis.

  Tuj kiam ili estis pretaj, la anĝelo ordonis, ke ili ekkuru. Li opiniis, ke la mastro certe klopodos kuri antaŭen per sia tuta forto por iri en la paradizon. Sed fakte la mastro antaŭen iris trankvile kaj malrapide. Estis pli mirinde, ke la hundo ankaŭ ne hastis. Ĝi malrapide sekvis lin apude laŭ la rapideco de la mastro, kaj eĉ ne volis forlasi lin je unu paŝo. La anĝelo tuj komprenis: "Fakte, ekde antaŭ multaj jaroj la hundo jam alkutimiĝis pri la agado kune kun la mastro, kaj protektis lin de antaŭe. Ĝuste pro tio la abomeninda mastro sin tenas tiel aplomba. Li sukcesos nur se li ordonos la hundon halti antaŭ la pordo de la paradizo."

  Rigardante tiun fidelan hundon, la anĝelo malĝojis kaj laŭte kriis: “Vi jam dediĉis vian tutan vivon, kaj nun via mastro ne plu estas blindulo, do vi ne bezonas gvidi la vojon por li. Kuregu en la paradizon!"

  Sed, ŝajne neniu el ili ambaŭ aŭdis la krion de la anĝelo, kaj ili ankoraŭ malrapide paŝis antaŭen kvazaŭ promenantaj sur la strato.

  Vere, kiam ili estis antaŭ la paradizo je kelkpaŝoj, la mastro faris ordonon, kaj la hundo obeeme sidiĝis. La anĝelo malestime fiksrigardis la mastron.

  Tiam la mastro ridis. Li sin turnis kaj diris al la anĝelo: “Mi finfine sendis mian hundon al la paradizo. Mi ege maltrankviliĝas, ke efektive ĝi tute ne volas iri al la paradizo sole, sed preferas resti kune kun mi. Do mi intence faris decidon anstataŭ ĝi. Bonvolu bone prizorgi ĝin.”

  La anĝelo stuporis.

  La mastro ameme rigardis sian hundon kaj daŭrigis: “Estas bonege uzi la metodon de konkurso por decidi tion! Mi nur ordonos ĝin antaŭeniri kelkajn paŝojn, tiel ĝi atingos la paradizon. Ĝi akompanis min dum tiom da jaroj, nur nun mi povas propraokule vidi ĝin unuafoje, do mi intence malrapidigis mian paŝon por rigardi ĝin pli longe. Se mi povus, mi vere dezirus daŭre rigardi ĝin piedirante eterne. Sed la paradizo jam estas antaŭ ni, kaj tio estas la celloko, kien ĝi devas iri. Bonvolu prizorgi ĝin sufiĉe bone.”

  Dirinte, la mastro faris ordonon de antaŭeniro. Apenaŭ la hundo atingis la pordon de la paradizo, la mastro falis al la infero kiel plumo. Vidinte tion, lia hundo haste sin turnis kaj tuj postkuris lin freneze. La anĝelo plena de bedaŭro senprokraste etendis siajn flugilojn por atingi la hundon. Sed la hundo havas plej kristalan kaj bonkoran animon en la mondo, do ĝi kuris pli rapide ol ĉiuj anĝeloj en la paradizo.

  Fine la hundo denove restis kune kun sia mastro, kaj eĉ en infero la hundo ĉiam akompanas sian mastron.

  La anĝelo staris tie dum longa tempo kaj murmuris al si mem: “Mi eraris! Mi eraris ekde la komenco! Ĉi tiuj du animoj estas el unuo, ili ne povas disiĝi…”

  En fino de la rakonto, mi volas diri:

  La vero estas unika en la mondo, sed diversaj homoj ĉiam havas diversajn vidpunktojn pri ĝi. Kial? La kaŭzo estas tre simpla. Ĉar anstataŭ fari juĝon laŭ la ĝusta vidpunkto, oni kutime tion faras laŭ siaj propraj sperto kaj antaŭjuĝo. La rezulto bone montras, ke ni nur vidas la ŝajnon.
Per Budhismo por Esperanto;
Per Esperanto por Budhismo.